FanFic.nl

Unexpected Friendship

27. Little Brother

Leona's P.O.V.

Ik zat alleen in de leerlingenkamer, naar het haardvuur te staren. Professor Anderling was net weg en er was verder niemand. Ik hield niet echt van de stilte. Niet sinds ik bij de Wemels thuis was geweest. Daar was het druk geweest, maar dan op een gezellige manier. Ik zou me de dagen bij de Wemels altijd met plezier herinneren. Er was één dag geweest die bijzonder plezierig was. De laatste dag voordat we vertrokken had mevrouw Wemel ons uitgenodigd voor het eten. Het was heel gezellig geweest, en voor het eerst had ik eens geen ruzie met mijn ouders of broertjes.

Ik werd uit mijn prettige gedachten gerukt door een lieve stem.
"Hallo." Ik keek op. En zag een duidelijke gelijkenis met Olivier Plank, waardoor ik meteen aannam dat dit Xavier was.
"Hoi."
"Mag ik er bij komen zitten?" Vroeg hij, wijzend op de lege plek naast me. Ik knikte, hem ondertussen van top tot teen bekijkend. Hij had donkerbruin haar en blauwe ogen. Ik zag ook dat hij behoorlijk lang was. Hij zag me kijken en stak glimlachend zijn hand uit. "Ik ben Xavier Plank." Ik nam zijn hand aan en stelde mezelf ook voor. We begonnen te praten en we kwamen er al snel achter dat we veel gemeen hadden. Plots herinnerde ik me iets.
"Heb jij nu eigenlijk geen les met Fred en George?" Hij schudde zijn hoofd.
"Nee. De tweedejaars Griffoendors hebben nu Bezweringen met Huffelpuf, maar ik ben veel verder gevorderd, dus volg ik Bezweringen met de derdejaars leerlingen." Ik keek hem bewonderend aan, en bekende beschaamd dat Bezweringen absoluut niet mijn sterkste punt zou zijn. Hij lachte. "Dat komt wel goed. En ik kan je altijd helpen als je dat wilt." Ik keek hem dankbaar aan. Hij keek op het horloge dat hij droeg en vloekte.
"Wat is er aan de hand?" Vroeg ik snel.
"Ik moet mijn broer helpen op het zwerkbalveld." Ik twijfelde even.
"Mag ik mee?" Vroeg ik zacht, maar toch hard genoeg voor hem om het te horen. Hij knikte.
"Natuurlijk. Kom je vanavond ook naar de try-outs kijken?" Vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd.
"Nee, ik moet nablijven bij Sneep." Hij grinnikte.
"Fred en George?" Ik knikte.
"Ja, en anders had ik bij Gibbson na moeten blijven." Nu lachte hij voluit.
"Gibbson? Waarom?" Nu grinnikte ik ook.
"Dit zul je nooit geloven. Omdat ik door de klas schreeuwde!" Hij klapte bijna dubbel van het lachen, en was nog steeds niet helemaal bekomen van het lachen toen we het zwerkbalveld op liepen, waar Olivier me vrolijk begroette. Je kon merken dat hij helemaal op zijn plaats was op het zwerkbalveld.
“Ah, Xavier. Ik zie dat je Leona ontmoet hebt.”� Zei hij tegen zijn kleine broertje. Alhoewel, zoveel kleiner was Xavier niet. Ik zag dat Olivier Xavier een bezem aanreikte en zelf ook op zijn bezem stapte. “Klaar om ze uit te testen?”� Xavier knikte en stapte op zijn bezem, waarna ze tegenlijk omhoog schoten. Ik keek hen met grote ogen na. Ik had van mijn ouders nog nooit mogen vliegen, ze waren altijd bang geweest dat dreuzels me zouden zien. En toen ik bij de Wemels op een bezem wilde stappen, was mijn moeder in paniek op me af gekomen en had ze geroepen dat ik nog een been zou breken. Toen had Charlie aangeboden samen met mij te vliegen, maar ook daar wilde mijn moeder niets van weten. Plots zag ik Olivier naar beneden duiken. Hij stapte van zijn bezem en keek naar zijn broertje, die hoog boven ons vloog. Ineens bedacht ik me iets.
“Eh.. Olivier?”�
“Ja?”�
“Ik eh.. de Griffoendor try-outs zijn vanavond, toch?”� Hij knikte. “Ik vroeg me af.. Nou, Ik weet dat Fred en George willen proberen in het team te komen, maar ze moeten nablijven bij Sneep. En.. nou ja, ik hoopte dat je ze misschien morgen een kans zou willen geven.”� Hij grinnikte.
“Ben maar niet bang. Ik heb Fred en George vorig jaar bezig gezien, wanneer ze dachten dat niemand keek. Het zijn briljante zwerkbalspelers, en ik ben niet van plan om zoveel talent te verspillen doordat ze moeten nablijven, door een of andere stunt die ze ongetwijfeld uit probeerden te halen.”� Ik glimlachte naar hem en keek weer naar boven.
“Dank je.”� Hij gaf me een schouderklopje.
“Zorg dat je er morgen bij bent.”� Ik beloofde het hem en keek vervolgens even snel op mijn horloge. Het was tijd voor de lunch. Olivier zag het ook en riep Xavier naar beneden. Toen Xavier beneden stond keek hij me aan en vroeg of ik samen met hem wilde lunchen.
“Ja, natuurlijk. Lijkt me gezellig.”� Samen liepen we naar de grote zaal en gingen we aan de Griffoendor tafel zitten. Ik kon me nog steeds verbazen om de hoeveelheid voedsel die sommige jongens naar binnen konden werken. Mijn broertjes hadden nooit veel gegeten, in tegenstelling tot elke andere jongen die ik kende. Plots trokken een paar maar al te bekende figuren mijn aandacht. Fred en George stonden op van de tafel en ik zag verderop Denny en Lars ook opstaan van de Ravenklauw tafel. Ik probeerde te bepalen waar hun blik op gericht was en zag Mateusz bij de Zwadderich tafel staan. Hij leek een verhitte discussie te hebben met een van de leerlingen daar. Jammer genoeg was het niet Yvonne waar hij ruzie mee leek te hebben, maar een jongen, waarschijnlijk zat die ook in de tweede. Mijn ogen werden groot toen ik de altijd zo rustige en nette Mateusz uit zag halen naar de jongen van Zwadderich.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.