FanFic.nl

My Worst Nightmare

Shop 'till we drop [16]

Donkerbruin maakte plaats voor zwart, krullen werden platgestreken door warme stoom. Aan de voorkant vallen mijn haren sluik om mijn ogen heen, niets belemmert me in mijn zicht.
‘Het is super!’ fluistert Jona ademloos en kijkt met eveneens open mond naar mijn spiegelbeeld. Ik vind het zelf ook mooi, meer dan mooi. Het is zó ontzettend ik.
‘Bedankt, ik vind het geweldig.’ zeg ik en gebruik de handdoek om mijn haren te drogen. Jona leidt me uit mijn stoel. Met een handdoek om mijn haren en een grote glimlach op mijn gezicht worden we naar de laatste episode van ons verwenmiddagje gebracht: make-up.

Als we de salon uit lopen, zijn mijn ogen licht opgemaakt en stralen mijn wimpers letterlijk. Ook Jona ziet er fantastisch uit, de zilvere oogschaduw legt de nadruk op haar parels van ogen.
Ik zou niet durven liegen, we zien er fantastisch uit.
‘Je haarkleur is wel wennen.’ gniffelt Jona terwijl we arm in arm door de straat wandelen. Na zo’n hele make-over verdienen we ook nieuwe kleren!
‘Ja, dat klopt. Niet meer bruin. En ook best wel anders.’ antwoord ik. Mijn humeur kan nu echt niet meer kapot. Ik voel me een zonnestraaltje, warm vanbinnen én van buiten. En heel erg vrolijk.
‘Zo herkent niemand je, je kunt nu zorgeloos rondlopen.’
Ik lach en wiebel met mijn wenkbrauwen, iets dat ik van Bill heb over genomen.
Shit Bill, het voelde raar om plotseling weer aan hem te denken. Alles voelt zo warm en raar. Ik weet niet of ik dat moet fijn vinden of vreselijk. Maar het feit blijft dat hij wel een hele diep indruk op me heeft nagelaten, als ik nu nóg aan hem denk.
We komen bij een van mijn favoriete winkels aan. Overal waar het oog reikt, liggen er merkkleren uitgestald. Gucci, Tommy Hilfiger, Ralph Lauren,… Noem maar op, het is hier te vinden.
We lopen door de rekken, kijken hier en daar rond. Kieskeurig als we zijn, vinden we niet meteen iets dat ons echt aanspreekt. Tot ik een paspop zie met de jurk van mijn leven! Ook Jona ziet ‘m, port me in mijn ribben en wijst. Ik knik en samen lopen we er op af.
Een jurkje dat tot mijn knieën ongeveer zal gaan komen. De bandjes zijn zo’n drie centimeter dik. Het is een simpel jurkje, een strook wit aan de rand bovenaan, een dikkere strook onderaan, en een band ter hoogte van de ribben. Tussen de ‘ribben-strook’ en de ‘onderkant-strook’ tekenen zich witte bloemen en sierlijke lijnen af tegen de zwarte stof. De stroken zijn wit.
‘Ik wil hem.’ zeggen we tegelijk. Jona neemt het witte model met zwarte tekeningetjes en stroken en ik het tegenovergestelde exemplaar. Als we die aanhebben, gaan ze ons serieus voor een tweeling nemen, volgens mij.
We duiken samen een pashokje in. Onze oude kleren gaan snel uit, met onze nieuwe aanwinst gaan we iets voorzichtiger te werk. Het past ons als gegoten, we draaien elegant een rondje en bekijken elkaar en onszelf aandachtig in de spiegel. Echt het perfecte jurkje.
‘Deze moeten we echt kopen. Het staat ons superleuk.’ zeg ik lachend en doe mijn rits los. Dat is nog niet zo makkelijk, hij zit goed verstopt. Jona ondervindt ook problemen, ik zie haar met haar vingers elk stukje stof aftasten tot ze de sluiting gevonden heeft.
‘Heb je de prijs al gezien?’ vraagt ze. Ik kijk op het kaartje en val bijna stijl achterover. Driehonderd euro maar? Het is dat het zo'n mooi jurkje is, anders zou ik het nog geen blik waardig keuren!

We hebben betaald, onze jurkjes zitten in een zwarte zak. We lopen weer buiten, nu op zoek naar schoenen die erbij passen. Ook hebben we ons al een beker ijskoffie aangeschaft voor tijdens het winkelen, heerlijk verfrissend is het! Want shoppen is echt heel intensief en ik zweet zelfs een beetje, en dat is eigenlijk echt niet leuk!
We stoppen bij een schoenenzaak. Ze trekt me mee naar binnen, ik kijk om me heen. Schoenen, overal, op elk schap, in elke hoek. Logisch, ik weet het, maar schoenen zijn leuk en zeker als het er zoveel zijn.
Rek na rek doorzoeken we, we verplaatsen dozen en spitten boekjes uit. Uiteindelijk kiest Jona zwarte ballerina’s en ik witte gympen. Ik ben er echt helemaal verliefd op, maar dat ben ik bijna altijd met de schoenen die ik koop.
Tenzij ik een paar koop zodat ze de etalage van een winkel niet meer vervuilen met hun lelijkheid. Maar dan rotten ze weg in het hoekje van mijn inloopkast, dat is een heel ander verhaal! Het is voor het welzijn van de mens!

We zetten onze spulletjes in mijn kamer en ploffen neer op het bed. Met de afstandsbediening zet ik muziek op, het is heel gezellig nu.
‘Moeten we eigenlijk onze ouders niet inlichten?’
Oh, daar zegt ze me wat. We besluiten hier op een ‘wip en een dauw’ dat we naar Berlijn gaan, om wel de meest serieuze reden ooit - we hebben al reisjes naar Parijs en Londen gedaan om te shóppen, niet dat we dat niet zullen doen in Berlijn - en daar vroegen we ook eerst toestemming voor.
‘Oké, bel jij jouw ouders, dan ga ik nu even naar die van mij bellen.’
En natuurlijk staan ze ons dit plezierreisje toe. Natuurlijk geven ze ons een hele som zakgeld mee. Het enige dat we moeten beloven, is dat we ook cadeautjes mee zullen brengen én dat we plezier moeten hebben. Maar dat zal wel zo zijn! Wij twee hebben altijd samen plezier!
Beste vriendinnen voor altijd!

Reacties: