FanFic.nl

Het jaar van hoop [4-shot]

Lente

LenӢte de; v(m) -s eerste jaargetijde, nl. van 21 maart tot 21 juni; voorjaar

Donderdag 1 april 2010 - 16u52 - Kirchstraβe

Het is alweer Lente. Niet te geloven hoe snel dit jaar voorbij vliegt. We zijn net terug van een korte tour doorheen Amerika. Er was niet veel interessants aan, buiten het feit dat ik met een hoofd vol problemen zat. Hoewel ik Aline nog steeds haat voor wat ze heeft gedaan, uit mijn hoofd krijg ik haar toch niet. Dat is vast waarom ik nu voor haar deur sta. Ik weet wat ik hier kom zoeken, en ik weet dat ze het me gaat geven, maar er is nog altijd ‘het mysterie’ zoals we haar ondertussen gedoopt hebben.
Mijn vinger drukt twee tellen op de deurbel en meteen schuif ik mijn handen in mijn zakken. Achter de houten deur hoor ik een hond blaffen en Aline roepen. Waarschijnlijk moet haar zus de deur komen opendoen omdat ze haar teennagels aan het lakken is. Ik grijns om mijn eigen gedachten en schud mijn hoofd.
De deur wordt opengedaan. Terwijl ik mijn blik opricht glijden mijn ogen ongegeneerd over de persoon voor me. Blote voeten, grijze joggingbroek, groene t-shirt met daarboven een bruine, iets te korte sweater. Verveeld duwt ze haar bruine lokken uit haar gezicht en kijkt me aan. Mijn mond valt een stukje open als ik na luttele seconden doorheb wat gebeurt. Hoe duidelijk het eindelijk is.
‘Ella, wie is het?’ wordt er op de achtergrond geroepen.
Ze slikt maar antwoord niet. Hoe graag ik haar nu ook zou willen vasthouden, het beeld dat ze me geeft weerhoudt me daarvan. Het enige wat ik nu zie is dat ze ongelooflijk vermagerd is, een vale tint heeft en alle levendigheid uit haar ogen verdwenen is.
We staan elkaar aan te gapen terwijl ik Aline op de achtergrond hoor mompelen terwijl ze onderweg is naar hier. Nu pas zie ik hoe erg ze op elkaar lijken. Neus, lippen, haren. Nu pas zie ik hoe verschillend ze zijn. Ogen, geur, lichaamsbouw. Aline was alles wat iemand maar kon wensen, maar zet daar haar zus naast en ieders ogen gaan open. Ella, niet langer ‘het mysterie’, is alles wat haar zus nooit zal zijn.
‘Tom?’
Eindelijk haal ik mijn blik van haar gezicht en staar recht in de ogen van Aline. Ze zijn mooi, maar niet zoals die van Ella dat zijn.
‘Wat kom je doen.’ Ze zet een glimlach op, komt tussen mij en haar zus staan en gooit met één beweging haar krullen over haar schouder.
Ik schraap mijn keel, het is nu of nooit, ‘Ik kom voor Ella.’ komt er moeizaam uit.
De afgunst is van haar gezicht af te lezen, maar op dit moment kan het me niet erg veel schellen. Ella kijkt weer recht in mijn ogen.
‘Ze mag niet buiten.’ sneert Aline me toe en probeert de deur dicht te doen.
‘Aline alsjeblieft, dit gaat niet over jou.’
Ongelovig staat ze me aan te staren. Als ze eindelijk mijn woorden laat binnensijpelen draait ze zich om en gooit de deur naar de woonkamer achter zich dicht.
Ella neemt mijn hand en trekt me zonder een woord te zeggen mee door de hal, de werkkamer van haar vader in. Ik volg zonder tegen te stribbelen, want ze ziet er eerlijk gezegd niet uit alsof ze mij kan meesleuren.
‘Waar ben je mee bezig?’
Haar stem klinkt niet eens alsof ze van haar is. Met haar rug naar me toe leunt ze half tegen het bureau. Mijn hand vindt haar onderrug en ik trek haar voorzichtig, bang om haar pijn te doen, tegen me aan. Ze draait zich om laat me volledig doen. Ik duw mijn neus in haar haren en snuif ongegeneerd haar kokosnootgeur op. Met één hand op haar rug en de andere in haar nek duw ik mijn neus tegen haar wang. Als ze opkijkt kan ik nog net een traan wegvegen vooraleer ze haar jukbeen heeft bereikt. Haar vingers grijpen mijn shirt vast en ze sluit haar ogen onder mijn aanraking. Na nog een paar ademteugen begin ik een andere geur op te merken, medicijnen.
‘Vertel me wat er scheelt.’ fluister ik tegen haar voorhoofd.
Ik ga zitten in de bureaustoel en trek haar voorzichtig op mijn schoot.

Donderdag 1 april - 22u36 - Slaapkamer

‘Nierinsufficiëntie?’
Ik maak een bevestigend geluid. ‘Ze heeft het allemaal uitgelegd, maar ik heb nu geen zin in Bill.’
Hij knikt en legt zijn koele hand op mijn wang. Ik open mijn ogen nog eens en kijk hem aan van op mijn hoofdkussen. ‘Slaap maar.’
Zodra hij de deur uit is begin ik opnieuw te huilen. Daarnet heb ik ook gewacht tot ik alleen was met mama. Bill moet me niet zien huilen, ik ben de sterke van onze twee.
Het was verschrikkelijk. Ze zat daar maar te huilen op mijn schoot en ik had geen idee hoe haar te troosten. Ze begon het hele verhaal te vertellen, hoe het begonnen was toen ze twaalf was, hoe vaak ze hadden geprobeerd, hoe de twee niertransplantaties mislukt waren en hoe die laatste nier hetzelfde moest ondergaan als haar eerste, eigen nier. Doorheen haar hele verhaal had ik nooit gemerkt dat ik zelf zat te huilen terwijl mijn vingers onophoudelijk haar tranen wegveegden.
Ik breng mijn vuisten naar mijn mond en probeer het snikken te smoren in mijn kussen. Mijn knieën breng ik zo dicht mogelijk bij mijn borstkas en ondanks de warmte in mijn kamer trek ik het donsdeken zo strak mogelijk om me heen.
Ze wou het niet, maar ik had haar gekust, ik had haar belooft niet op te geven nadat alle andere dat wel al hadden gedaan, ik had haar belooft om alles te zijn wat ze nodig had. Haar weigeringen had ik genegeerd. Ze bleef tegenstrijden, ondanks dat ze me zei dat ze me nodig had. We bleven discussiëren tot op het moment dat ze in slaap viel met haar gezicht veilig verstopt in de kraag van mijn vest. Zo voorzichtig mogelijk had ik haar opgenomen, de deur opengeduwd en haar samen met Aline in bed gelegd. Zonder enig spoor van schaamte bleef ik nog even zitten op de rand van het bed om met mijn vingers over haar gezicht te strelen, zoals ik al zo vaak had willen doen. Aline stond me aan te kijken, maar er kwamen geen opmerkingen dit keer.

Vrijdag 2 april - 7u21 - Keuken

‘Jij bent vroeg op.’ hij geeuwt met zijn mond wijd opengesperd als hij voor me aan tafel gaat zitten en zijn hoofd meteen op het keukenvlak legt.
‘Kon niet meer slapen.’
Zijn mond maakt een ‘oh’ geluidje terwijl hij verontschuldigend opkijkt. Eigenlijk had ik moeten zeggen dat ik helemaal niet had geslapen. Maar tegen je tweelingbroer vertellen dat je de hele nacht had zitten huilen om een meisje, daar was het net iets te vroeg in de ochtend voor.
‘Toen ze twaalf was hebben ze haar naar de spoed moeten brengen. Al dagen koorts en van die dingen. Die dag kregen ze haar niet meer wakker, wat raar was want het was haar verjaardag. Het viel dokters meteen op dat haar huid een gele schijn had gekregen en ze deden meteen de nodig tests. Haar nieren waren aan het afsluiten. Het was een soort van zware infectie die de nieren aanviel, niets aan te doen. Meteen aan de dialyse en hopen op beterschap. Na vier maanden heen en weer rijden naar het ziekenhuis hadden haar ouders er genoeg van en dwongen de dokters haar op de lijst voor een donornier te zetten. Ze wilden eerst niet, wegens haar leeftijd en het feit dat Ella het zelf niet wou, maar ze ging zo snel achteruit dat ze niet anders meer konden.’
Ik kon Bill duidelijk horen slikken. Zonder mijn blik van mijn kop koffie af te wenden ging ik verder met vertellen op automatische piloot.
‘Na twee maanden werden ze in het midden van de nacht opgebeld, er was een nier. Na de operatie was meteen duidelijk dat haar lichaam de nier zou afstoten. Volgens de dokters was er niets mis met de nier, het was gewoon zo. Terug aan de dialyse en zware medicatie om haar symptomen te onderdrukken. Na ongeveer één jaar was er opnieuw een nier beschikbaar. Ze hadden de criteria voor de donors verhoogd, zodat de transplantatie meer kans zou hebben op slagen. Alles ging goed voor iets meer dan drie jaar. Een maand nadat ik haar heb leren kennen kreeg ze weer koorts. Nu ligt ze elke nacht aan de dialyse. Ze mag niet naar school, zelfs niet naar buiten om bijkomende infecties te voorkomen.’
‘Jongen toch.’ Mam kuste me zacht op mijn wang en wreef mijn tranen weg. Ik had haar niet eens horen binnenkomen.

‘En nu?’
‘Zoals ik heb belooft, alles wat ze maar wil.’ komt er resoluut uit mijn mond.

Reacties: