FanFic.nl

Trip to hell!

16.Parents?

Je had je stuk cake op en staarde maar een beetje voor je uit. Bill had het opgemerkt en zei lief 'Keisha, do you want to stay in your room today or do you want to stay here?' je haalde je schouders op. Het maakte je niet uit, je kon even goed op je kamer zitten. Je had helemaal geen zin om je verjaardag te vieren. Het mooiste verjaardagscadeau dat je nu kon krijgen was dat je gewoon naar huis terug kon. Bill had door dat je er erg mee in zat en zei lief 'Come, we're going to celebrate your birthday.' terwijl hij zijn arm naar je uit stak. Hij trok je zachtjes van je stoel af en trok je mee naar de woonkamer. De rest volgde, Tom liep naar de muziek installatie en zette wat muziek op. Je liet je zachtjes in de zetel vallen, meteen kwam Bill voor je staan en trok je zachtjes recht. Maar je liet zijn handen los en je trok je benen op. Gustav was al in de zetel gaan zitten en Georg was wat eten gaan halen. Tom kwam naar je toe en zei lief 'Comedance with us, girl.' je schudde je hoofd. Bill zei iets tegen Tom in een andere taal. Tom zuchtte en ging in een zetel zitten, Bill kwam voor je zitten en keek je aan. Je wou zijn blik niet zien dus verschool je je hoofd tussen je knieën. Bill wreef zachtjes over je hoofd maar je draaide jezelf weg van Bill. Bill gaf niet op en kwam naast je zitten en sloeg een arm over je. Je liet hem maar doen, je had gewoon de fit niet meer om hem van je af te schudden. Enkele tranen verlieten je ogen, ze volgden elkaar snel op en uiteindelijk begon je te snikken. Bill probeerde je wat te sussen en hij zei lief 'Keisha, look at me.' je negeerde Bill en bleef verder snikken. Uiteindelijk tilde Bill je hoofd voorzichtig op en je werd gedwongen om hem aan te kijken. Bill zei zacht 'You miss your home, don't you?' je knikte huilend. Bill probeerde je een beetje op te beuren en zei 'We miss our family too, but we can't let you call your parents.' het woord parents deed je nog erger huilen. Bill had door dat er iets niet klopte en trok je meteen dicht tegen zich aan. Je verstopte je gezicht huilend in Bill's nek waardoor zijn nek nat werd door je tranen. Bill zei zacht 'What happened?' het bleef even stil. Maar uiteindelijk hief je dan toch je hoofd op en keek je Bill aan. Je antwoordde met schorre stem 'It wouldn't matter if I'd call them. They won't pick up the phone anymore' Bill begreep meteen wat je bedoelde en trok je dicht tegen zich aan. Bill zei zacht 'I am sorry, I...' je onderbrak hem 'It's okay you couldn't know that.' Bill zweeg even en streelde zacht de tranen weg van je wangen. Bill verbrak de stilte en zei zacht 'Do you want to talk about it?' je schudde je hoofd. Bill knikte begrijpelijk en trok je op zijn schoot. Hij wiegde je zachtjes heen en weer zodat je een beetje zou kalmeren. Je wou helemaal niet terug opnieuw vertellen wat er was gebeurd met je ouders. Het was al erg genoeg dat je het verhaal al zoveel had moeten vertellen aan de politie en leerkrachten. Ze zaten allemaal met je in en kwamen allemaal aanzetten met dezelfde onzin. Je hoorde het hun zo nog zeggen 'Vertel het maar Keisha, praten lucht op.' huilend schudde je je hoofd. Praten luchtte helemaal niet op, het zorgde er gewoon voor dat de wonde terug opnieuw werd opengereten. Zodat het nog erger was dan daarvoor. Je huilde nog even uit maar uiteindelijk was je toch een beetje gekalmeerd door Bill. Je hief voorzichtig je hoofd op en liet Bill los, je ging terug recht in de zetel zitten. Nog steeds waren alle blikken op jou gericht, je nam snel een zakdoek en veegde daarmee alle tranen van je gezicht. Je zuchtte bijna onhoorbaar. Waarom moest je je toch weer zo aanstellen? Wat moesten die jongens nu wel niet van je denken?

Reacties: