FanFic.nl

WORDKILLER

Hoofdstuk 21

Romy
In de verte horen we sirenes die deze richting uitkomen, maar er is niemand die er aandacht aan geeft. Terwijl ik zelf nog altijd niet goed besef dat mijn beste vriend echt dood is, doe ik samen met Amy mijn best om Tom te troosten.
Pas wanneer de auto’s van Peter en zijn collega’s voor het gebouw stoppen en ze zelf het gebouw binnenlopen, kijken we op. Tom wordt bij het lichaam van zijn broer weggetrokken en net zoals mij en Amy naar een politiecombi gebracht.
“Ben je oke?”� Vraagt de vrouwelijke agente bezorgd.
Ik reageer enkel door te knikken.
“Heb je iets gezien of gehoord?”�
“Nee.”�
“Hoe wisten jullie dan wat er aan de hand was?”�
“Bill was al veel te lang weg toen hij de post ging halen, en toen we een papiertje in Amy haar rugzak vonden van Sung, wisten we dat er iets aan de hand was.”�
“Welk papiertje?”�
“Er stond iets op van dat het leuk is om fans te hebben, maar als ze je gaan imiteren dat ze dan falen en dat Axel dat nog eens bewezen had. En het was in het handschrift van Sung.”�
“Dat wil niet zeggen dat Sung de moordenaar is.”�
“Maar alles klopt! Hij werkt op het politiebureau dus wist hij van de politiebescherming. Hij zit vaak naast me in de klas dus kan hij al mijn aantekeningen lezen en wist hij precies welk personage op wie gebaseerd is. En hij was vandaag niet op school of op zijn werk! Dat zegt toch genoeg?!”�
Ze knikt en noteert nog een paar laatste dingen.
“Oke, dat was het. Zodra je vrienden ook klaar zijn kan je naar ze toe.”�
Ik knik en stap uit de combi. Verschillende agenten fotograferen allerlei dingen in een met politielint afgebakende zone, de zogenaamde crime scène. In het midden van de zone is er op de grond een witte krijttekening te vinden in de vorm van de houding waarin we Bill vonden.
Ineens besef ik dat Bill en ik die pizzaruzie niet bijgelegd hebben, maar hij zal toch ook wel geweten hebben dat het niet serieus was? Hij weet toch dat ik niet echt kwaad was, toch? Ik merk dat Tom naast me is komen staan en ik kijk hem aan. Zijn blik is gericht op de plaats waar hij zijn broer voor het laatst zag en 100den gedachten gaan in zijn hoofd rond.
“Gaat het?”� Tom bijt op zijn piercing en zijn ogen zijn nog steeds waterig, voor de rest krijg ik geen reactie.
Ik sla mijn armen om hem heen en we klampen ons aan elkaar vast. Ik voel dat hij staat te trillen en wrijf zachtjes over zijn rug.
“Ik kan niet geloven dat ik hem kwijt ben.”� Zegt hij met een trillende stem.
“Ik ook niet, en ik kan ook niet geloven dat, dat we die ruzie niet eens bijgelegd hebben.”�
“Welke ruzie?”� Vraagt hij terwijl we nog steeds aan elkaar vastgeklampt zitten.
“Van die pizza.”�
“Je was toch niet echt kwaad op hem?”�
“Nee, maar ik voel me schuldig.”�
“Het is toch niet jou schuld?”� Ik antwoord hem niet, omdat ik weet dat hij gelijk heeft, maar het toch niet zo voelt.
Hij duwt me wat van zich af en kijkt me aan.
“Romy, het is niet jou schuld, er is geen reden om je schuldig te voelen.”�
Hij streelt een haarlok uit mijn gezicht en zijn ogen vinden de mijne. Het bruin in zijn ogen lijkt zoveel dieper door de tranen die erin staan, en ik weet dat het bij mij niet anders is. Onze ogen weerspiegelen het bodemloze verdriet door het verlies van onze beste vriend en broer, van die ene die zoveel voor ons beide betekende. Ik voel mijn onderlip trillen en zie dat de zijne het ook doet, terwijl we beide uit alle macht proberen de tranen tegen te houden. Door het troebele zicht zie ik nu hoe veel hij op Bill lijkt, mijn beste vriend, die mij nooit meer troosten of helpen zal. Opnieuw klampen we ons aan elkaar vast, zoekend naar het troostende gevoel dat we kregen wanneer Bill ons vastnam. Hoewel het zijn tweelingbroer is, toch voelt dit anders. Zijn geur, die een beetje afwijkt, zijn handen, die zich aan mijn T-shirt vastgeklampt hebben in plaats van over mijn rug te strelen, het is anders, en het zal ook nooit meer hetzelfde zijn.

[reacties??]

Reacties: