Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen én schrijven.

Nu on-line: (0)

[complete lijst]

Home » Tokio Hotel » .: Finding Identity :. [TK] » 4. A talking person

.: Finding Identity :. [TK]

Geschreven door:
Misstarretje

Onderdeel van:
.: Finding Identity :. [TK]

Laatst bijgewerkt:
1 juni 2010 - 21:56

Aantal woorden:
347

Aantal reacties:
0

Aantal keer gelezen:
247



4. A talking person

[i]Wanneer ik bijna bij het einde van de straat ben, kijk ik nog één keer goed om me heen, om misschien nog een straatbordje te kunnen spotten. En net voor ik het op wil geven, zie ik vlak voor m'n neus een wegwijsbord staan. "Mauerstraße". Is dat niet Duits? Maar dan ben ik in..[/i]

Mijn adem stokt even, heel even maar, totdat ik me realiseer dat ik net zo goed ergens in dit gehucht zou kunnen wonen. Dat zou toch het geval moeten wezen? Ik kan toch niet ergens aan de andere kant van de wereld mijn familie hebben zitten? Langzaam lijk ik wat moed te krijgen en ik loop, nog steeds op m'n blote voeten, naar het einde van de straat. De kou voel ik niet eens meer.
Een enorm drukke oversteekplek komt me tegemoet. Aan de overkant bevindt zich een groot stadspark. Mensen wachten bij het zebrapad om over te kunnen steken, maar er lijkt geen einde aan alle auto's te komen. Een zucht ontsnapt uit m'n mond en met een nogal kansloos gevoel ga ik bij de mensen staan. Sommige bekijken me verafschuwd van top tot teen aan, alsof ik een zak stront moet voorstellen. Het doet me pijn om te moeten merken hoe kil alle mensen zijn.
Precies op het moment dat ik bij de massa van mensen ga staan, stoppen tegelijkertijd alle auto's voor het zebrapad. Alsof iets of iemand ze tegenhoudt. Ik moet een beetje grinniken bij die gedachte. Jahoor, tuurlijk.
Samen met de anderen loop ik naar de overkant. Mijn voeten beginnen nogal zeer te doen, dus ik besluit maar het park in te gaan. Bovendien heb ik zo'n gevoel dat ik de natuur altijd al boeiend heb gevonden.

Ik laat me neerploffen op een bankje vlakbij een grote vijver. Het is hier gelukkig rustiger dan in die winkelstraat. En m'n voeten kunnen nu weer even rustig bijkomen.
Twee eenden zwemmen mijn richting op en gaan zitten op de kant. Eén begint me met z'n zwarte kraaloogjes schaapachtig aan te kijken. Tenminste, daar lijkt het op. Ik glimlach even. Blijkbaar heeft alleen een eend nog oog voor me.
Zo zit ik een paar minuten, maar voor mijn gevoel duurt het een eeuwigheid. Mijn hoofd voelt letterlijk leeg. Het enige wat erbinnen rond dwarreld is dat ik me waarschijnlijk ergens in Duitsland bevind, da's alles wat nu belangrijk voor me is.
'Leuk hè, eenden.' hoor ik plots iemand in het Duits zeggen..


Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.





Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen