FanFic.nl

.: Finding Identity :. [TK]

7. Do I have to leave?

'Het is klein, maar het is thuis.'
Lisa leidt me naar de woonkamer. Het is inderdaad klein, meer knus eigenlijk. Nu heb ik gelukkig onderdak. De hele middag heeft ze mij onder haar hoede genomen. Ik kreeg eten en heb mogen douchen. Voor het eerst heb ik m'n gezicht kunnen zien. Bizar lichtbruine ogen, bijna goudbruin, voor de rest een normaal uitziend uiterlijk. Pas onder de douche zag ik hoeveel schrammen en plekken ik op m'n lichaam had. En dat was allemaal bedekt onder het verband. Ook m'n lange haar was moeilijk uit te kammen door alle klitten.
Lisa's dochter is nog niet thuis. Ze heet Cheryl, een soort emo/alto figuur had ik begrepen. Geen idee wat dat zou kunnen zijn, maar ze zal vanavond terugkomen van een of ander feest.

Terwijl ik, nog met een ongemakkelijk gevoel, naar het scherm van de tv staar, hoor ik de voordeur opengaan.
'Mams, ben thuis!' galmt er door de gang. Het is Cheryl.
M'n hart begint sneller te kloppen. Ik ben bang hoe ze tegenover me gaat reageren. Lisa verschijnt uit de keuken en knikt naar me met een sussende blik. Dan komt ook Cheryl de deurpost inlopen. Het eerste ogenblik heeft ze mij niet door. Ze ziet er heel apart uit. Lang zwart haar met roze en paarse plukken, zwarte smokey-eyes en donkere kleding.
'Hé schat, en hoe was je feest?'
Cheryl lacht alleen maar, totdat ze mij in de gaten krijgt. Haar glimlach vergaat lichtelijk.
'Wie ben jij?' vraagt ze nogal verbaasd wanneer ze ziet dat ik haar kleren aanheb. Ik voel m'n hoofd rood worden.
'Lieverd, dit is Noa. Ze blijft een tijdje bij ons.' zegt Lisa snel. Het blijft een paar seconde stil. Cheryl kijkt me nog steeds verbaasd aan.
'Uhm, okee..'
Ze loopt met haar tas in haar hand weer naar de deur. 'Ik ben op m'n kamer.'
Met wat gestommel gaat Cheryl de trap op. Ik voel me totaal niet meer op m'n gemak. Zou ze het vervelend vinden dat ik er ben?
'Da's dus Cheryl,' zegt Lisa hoofdschuddend en gaat naast me op de bank zitten. 'Ze is het niet zo gewend als er andere mensen in huis zijn.'
Ik zucht en wrijf even over mijn hand. Er zitten twee grote sneeën in m'n handpalm, wat bedekt zat onder het dikke verband. Waarschijnlijk zat het er al toen ik wakker werd.
'Ben ik hier wel welkom?' hoor ik mezelf plots zeggen. Ik schrik er zelf een beetje van. En het klinkt gelukkig lang niet meer zo schor en zwak als eerst.
Lisa kijkt me lief aan. 'Natuurlijk wel, ik had je daar niet in het park kunnen achterlaten hoor.'
Ik glimlach en begin dan te gapen. Lisa lacht.
'Ik maak alvast een bed voor je klaar. Je zult vast wel moe zijn.'
Ze staat op en loopt naar boven. Ik begin weer naar de tv te staren. Een of andere film is aan de gang, maar ik heb er geen oog voor. Ik wil gewoon zo snel mogelijk mijn geheugen terug!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.