FanFic.nl

.: Finding Identity :. [TK]

11. Hall of Memories

Nadat de bel gaat pak ik zo snel mogelijk m'n tas in en loop het schoolplein af. Voor de zoveelste keer moet ik uitkijken voor bruggers die niet uit hun doppen kunnen kijken. Cheryl is al een tijdje uit. Morgen zou ik weer naar haar toe gaan.
Ik besluit om nog even te gaan airbrushen in het gebouw waar ik al een tijdje bezig ben. Maar wanneer ik een andere route neem naar het gebouw, zie ik vanuit m'n ooghoek een dichtgetimmerd huis verscholen achter een paar grote struiken. Ik blijf staan. Het ziet er groot uit, groot genoeg voor mij.
Voorzichtig probeer ik een pad te creëren door de struiken, en al snel genoeg merk ik een oud pad op van steen. Bij de dichtgetimmerde deur aangekomen lijkt het erop dat het onmogelijk is om de planken los te krijgen, maar schijn bedriegt. Alle planken zitten behoorlijk los wanneer ik er met m'n hand tegen aan duw. En met één ruk vallen ze allen tegelijk op de grond. Meteen ontsnapt er een wolk van stof door de ingang. Ik wacht tot de meeste stof naar buiten is gewaaid en vervolg m'n weg naar binnen.
Ik kom in een grote ruimte terecht met maar een paar deuren en ramen, voor de rest alleen muur. Ook staat er nog een eenzame stoel weg te rotten. Perfect, denk ik met een glimlach.
Nadat ik een stuk grond heb vrijgemaakt van stukken plastic en ander troep, gooi ik m'n tas op de plek en haal ik mijn airbrushset tevoorschijn. Maar precies op dat moment gebeurt er iets heel raars..

Een pijnlijke steek schiet door m'n hoofd, precies hetzelfde gevoel als toen ik wakker werd. Het is zo vreselijk pijnlijk dat ik abrupt door m'n benen zak op de grond. Ik knijp mijn ogen stijf dicht en moet m'n hoofd vasthouden om de steek niet te kunnen voelen.
Een paar beelden flitsen door m'n gedachten en ik moet veel moeite doen om die beelden vast te houden.
Dan zie ik iets.. Een groot verlichte ruimte met rode dingen, het lijken op ballonnen. Zo snel als het beeld voorbij flitste, is het ook net zo snel weer weggevaagd.
Ik blijf een paar seconden in dezelfde houding zitten als ik zeker weet dat de steek verdwenen is. Langzaam open ik mijn ogen weer en twijfel geen moment. Meteen pak ik m'n schetsboek en schets zo duidelijk mogelijk het beeld wat ik net zag.
Dit ga ik zometeen airbrushen, denk ik terwijl al meer lijnen en strepen op m'n blaadje verschijnen. In deze ruimte komen alle flashbacks die ik in m'n gedachte ontvang. Het zal voor anderen geheim blijven en ik noem het: de "Hall of Memories".

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.