FanFic.nl

.: Finding Identity :. [TK]

13. Waiting, waiting

De glimlach van Cheryl verdwijnt een beetje. Ik probeer het zo serieus mogelijk over te brengen.
'Niet als we eerst uitgebreid gaan eten bij de Mac.'
Meteen verschijnt haar immens vrolijke lach weer op haar gezicht en ze begint me stevig te omhelzen.
'Jeeej, dankje dankje dankje!'
Ik krijg bijna geen lucht. 'Ach, geen dank hoor.' is het enigste wat ik nog kreunend uit kan brengen.

*Twee weken later*

De tijd gaat langzaam voorbij. We zijn ondertussen al langer dan vier uur in het concertgebouw van Hamburg aan het wachten en hebben VIP kaartjes gekregen, die we om onze nek moeten slingeren voor de Meet and Greet. Voor Cheryl lijkt er geen einde aan de tijd te komen, want ze zit steeds zenuwachtig aan haar haarlokken te draaien. En het concert is nog niet eens begonnen..
'Mijn hemel.' zeg ik zacht wanneer we door een beweiligingsman langs het podium worden geleid. Er staan duizenden meisjes voor de dranghekken. Ik en Cheryl krijgen een ereplekje bijna vooraan vlak naast het podium. Als we achter de hekken worden gezet, voel ik de jaloerse en arrogante blikken op ons gericht. Ik trek me er niks van aan en staar wat naar de lichten van het podium. Een echt concert.. Zou ik eerder naar een concert zijn geweest? Cheryl wel, integendeel. Dit wordt haar zevende Tokio Hotel concert. En de reden waarvoor ze komt? Bill. Ik vind hem eigenlijk een beetje een creep.
Steeds wanneer er gestommel bij het podium klinkt, beginnen de meiden naast ons te schreeuwen. Ookal staat alles klaar, het duurt nog minstens een half uur voor het concert begint. Ook achter me klinkt steeds meer gegil.
'Is het normaal dat al die fans zo gillen?' vraag ik over het lawaai heen aan Cheryl. Ze begint te lachen.
'Jij moet echt vaker naar concerten toe.'
Ik kijk haar verbaasd aan.
'Bij élk concert van Tokio Hotel staan í¡lle fans te gillen,' zegt ze dan. 'Ook voor het concert. Pas wanneer de jongens opkomen kun je beter even je oren dichthouden.'
En precies op dat moment beginnen dezelfde meiden weer te gillen. Ik zucht en kijk Cheryl aan, die lacht. Maar als ik hun kijkrichting volg, zie ik waarom ze zo gillen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.