FanFic.nl

.: Finding Identity :. [TK]

17. Finally, the Meet and Greet..

Ik draai me om en zie een van de beveiligingsmannen voor me staan. Hij geeft een seintje dat we beide mee moeten komen voor de Meet and Greet. Eén voor één tilt hij ons over het dranghek heen, zodat andere fans niet uit kunnen breken. Wat verderop worden nog een paar meiden meegenomen.
Met snelle passen volgen we de mannen naar de backstageruimte. Overal lopen mensen van de technicus en organisatie. Het maakt me, zo te zien net als Cheryl, toch al aardig zenuwachtig. De lach is van haar gezicht weggevaagd. Ik stoot haar zachtjes aan als we door een deur naar buiten lopen.
'Je gaat toch niet flauwvallen hè?'
Cheryl schudt haar hoofd en probeert te glimlachen. 'Nee niet nu, maar misschien straks in Bill's armen.'
Nu pas zie ik dat de groep veel groter is dan ik had verwacht. Nog acht andere meiden hebben ook de Meet and Greet gewonnen. En stuk voor stuk hebben ze dezelfde stijl als Cheryl. Zwart haar, roze haar, blond haar. Ik daarentegen.. Ik pas er helemaal niet bij.
'Wachten jullie hier.' zegt een van de beveiligingsmannen streng. We staan voor een heel ander gedeelte van het gebouw, waarschijnlijk de achterkant en het deel voor de artiesten. Ook hier staan dranghekken met honderden fans te gillen, in de hoop dat de jongens elk moment het gebouw kunnen verlaten.
'Ohmygod!' roept Cheryl zenuwachtig boven het geschreeuw uit. 'Nog even en we mogen de lekkerste jongens van de wereld ontmoeten.'
Ik lach om haar reactie. Achter ons staan nog steeds honderden meisjes te gillen en te doen, om net zoals wij voor de deur te mogen staan.

Terwijl Cheryl met knikkende knieën wacht voor de deur, denk ik aan dat ene moment dat ik de band voor het eerst zag op een poster. Vreemde gasten dacht ik toen. Een halve travestiet, een nepgangster en dan nog twee jongens die min of meer niet goed in het plaatje pasten. Maar dat was mijn eerste oogopslag. Misschien denk ik er straks wel heel anders over.
Na een klein kwartiertje is het eindelijk zover. De bodyguards krijgen een seintje binnen dat ze de deur mogen openen. Samen met de andere winnaars lopen we de kamer binnen. Het is er klein en fel belicht met spots. Bij de muren staan alleen een paar stoelen, misschien voor ons bedoeld.
Cheryl staat nu zenuwachtig en nagelbijtend van de ene been op de andere te huppen. Ze kijkt me hyper en tegelijkertijd gespannen aan. 'Spannend hè?'
Ik knik en zet lichtjes een glimlach op. Eigenlijk voel ik me ontzettend slecht. Ik hoor hier helemaal niet te zijn. Ik ben de enigste van de groep die de band ní­et kent, amper hun muziek heeft gehoord en geen fan van ze is. Leuk als ze straks gaan vragen wat mijn favoriete nummer is..
Opeens hoor ik kort een paar gilletjes en ik kijk naar de richting die de gespannen fans op kijken. Twee andere bodyguards en vier anders uitziende personen komen de kamer via een andere deur binnenlopen: Tokio Hotel.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.