FanFic.nl

.: Finding Identity :. [TK]

23. My first piece of memories

Ik laat me naast haar zakken en hou haar vast. Wat ik niet heb gemerkt is dat Tom en Bill achter ons aan zijn gerend.
'Shit.' hoor ik Tom zeggen, die net naar buiten was komen rennen en loopt snel weer met Bill terug naar binnen. Uit het zicht van de fans, die ondertussen weer als een stel kippen beginnen te gillen.
Ik kijk naar Cheryl, waarbij de tranen over haar wangen lopen en haar make-up op haar kin hangt. Zachtjes wrijf ik over haar schouder.
'Cheryl,' begin ik op een rustige toon. 'Ik heb al die tijd aan geheugenverlies geleden.'
Langzaam kijkt ze op.
'Ik had het je eerder moeten vertellen, maar ik was bang voor je reactie. De dag dat je moeder mij mee naar huis nam, was ik wakker geworden in een verlaten steeg, zonder enig idee wie ik was en waar ik vandaan kwam. En omdat ik ook mijn naam niet meer wist, heb ik mezelf Noa genoemd..'
Cheryl is ondertussen gestopt met huilen. Met een onbegrijpelijke blik kijkt ze me aan.
'En Tokio Hotel dan?' vraagt ze zacht.
Ik glimlach. 'Die herinnerde ik me toen ook niet.'
Dan blijft het even stil, behalve dat de fans nog altijd hun longen kapot gillen.
'Kom, we gaan naar binnen.'
Ik help Cheryl overeind en met een arm om haar nek geslingerd, lopen we naar binnen.
Tom en Bill staan in de kamer van de Meet and Greet. Wanneer we binnenkomen, loopt Tom als eerste naar ons toe, gevolgd door Bill.
'Gaat het weer een beetje?' vraagt Tom aan haar. Cheryl knikt en blijft naar de grond kijken. Ik kijk naar Tom en voel m'n lijf tintelen bij het zien van z'n lieve en bezorgde glimlach. Dat ik dat al die tijd heb moeten missen.. Wat is er toch gebeurd?

Terug in de ruimte waar we eerst door de bodyguard werden heengebracht, gaan we met z'n allen zitten in de zetels. Tom en Bill in één, Georg en Gustav dan weer apart, en ik samen met Cheryl in de vierde. Eindelijk durft ze de jongens aan te kijken, maar heeft er nog moeite mee. Vooral bij Bill. Ze is smoor, maar dan ook smoorverliefd op hem.
De eerste paar seconden dat we in de zetels zitten, weet niemand iets uit te brengen. Tot Tom met een ongemakkelijke kuch begint. Hij zit half onderuit gezakt met z'n benen wijd, waardoor zijn broek net een opgezette tent lijkt.
'Ik dacht echt dat ik je kwijt was..'
Aan zijn stem merk ik dat hij het erg moeilijk vindt om erover te praten. Maar waar ik ben achtergekomen is dat ik maar de hélft van mijn geheugen heb teruggekregen, nog minder zelfs.
Toen ik de eerste aanraking van Tom voelde, kreeg ik alléén herinneringen van Tom terug. Onze eerste ontmoeting, onze eerste date samen en toen ik de jongens voor het eerst zag repeteren in een studio.
Dan bedenk ik me ineens.. Toen hoorde ik voor het eerst "Monsoon", en net bij het concert flitste er ook een beeld voorbij tijdens dat nummer.. van de stíºdio.
'Verene?'
Ik schrik uit m'n gedachte bij het horen van Tom's lage stem.
'Noa,' zeg ik wat afwezig. 'Noem me alsjeblieft Noa.'
Verene is misschien mijn werkelijke naam, maar het doet me denken aan iets slechts. Ik weet niet waarom.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.