FanFic.nl

.: Finding Identity :. [TK]

25. I'm sorry..

Mijn hart lijkt stil te staan. Is dit echt de waarheid? Had dit werkelijk mijn toekomst moeten zijn? Vermoord?!
'Waarom kan ik me niks meer herinneren?' zeg ik half in shock. De rillingen lopen over mijn rug. Ook Tom heeft het er erg moeilijk mee. Hij kan het niet helpen om een paar tranen te laten rollen. Vlug veegt hij ze met z'n mouw weg en snuift even.
'Herinner je onze momenten dan ook niet meer?'
Tom kijkt me met waterige oogjes aan, waardoor ik het ook bijna niet meer droog lijk te houden. Maar de tranen komen niet.
Ik weet het niet,' fluister ik vol spijt. 'Op het moment dat ik je vasthield, zag ik alles weer voor me. Maar nu lijkt het alweer weg te vagen..'
Ik zie hoe hij z'n gezicht wegdraait van me. Het was niet mijn bedoeling hem te kwetsen..
'Ik wil je niet kwijt Tom..' Wanhopig leg ik m'n hoofd tegen zijn borst en sluit vermoeid mijn ogen. 'Ik weet diep van binnen dat ik onvoorwaardelijk veel van je hou. En al raak ik weer mijn geheugen kwijt, onthoud alsjeblieft dat m'n liefde voor jou blijft.'
In één oogwenk heeft Tom zich terug naar mij toegekeerd met een behoorlijk aangegrepen blik. Ondanks hij gestopt is met huilen, lijkt het alsof hij elk moment opnieuw kan beginnen. Tom trekt me tegen zich aan en houdt me met beide armen vast. Als een kind op de schoot van zijn vader begint hij me heen en weer te wiegen. Wat heb ik dit gevoel gemist..

'Lieve Noa,' begint hij, voor het eerst met mijn nieuwe naam en aait me liefdevol over m'n rug. 'Ik zal er alles, maar ook alles aan doen om je geheugen terug te krijgen. Ik wil gewoon niet dat dit zo eindigt. Want toen ik je voor het eerst in de ogen aankeek, wist ik dat jij de ware voor me was.'
Zonder het door te hebben stromen de tranen over mijn gezicht. Die lieve woorden, het is zo pijnlijk voor me. Ik wil Tom niet teleurstellen. Ik wil hem niet voor de tweede keer kwijt..
Langzaam hef ik mijn hoofd op en kijk recht in zijn donkere ogen, die me zeggen dat hij het meent.
'Hoe heb je me überhaupt kunnen herkennen tussen al die fans?' vraag ik en probeer wat te lachen om de situatie even te vergeten. Tom lacht ook en veegt teder mijn tranen weg met z'n duim.
'Ik weet niet,' zegt hij hoofdschuddend. 'Toen ik mijn gitaar moest aansluiten kwam er zo'n bekend gevoel op me af, waardoor ik meteen aan jou moest denken.'
Dan begint Tom op een merkwaardige manier in mijn ogen te kijken. Er verschijnt een grijns op z'n gezicht. 'Het zijn je ogen, ik herkende je aan je ogen. Nog nooit heb ik zulke mooie ogen gezien als die van jou Noa. Het is net alsof de zonsondergang er in te zien is. Zo helder bruin, zo levendig..'
'Tom, toe nou..' bloos ik en kijk verlegen weg. Ik hoor hem hard lachen.
'Ja maar het í­s gewoon zo.'
Net wanneer Tom in m'n zij begint te porren, waar ik absoluut niet tegenkan, klinkt er geroep op de gang.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.