FanFic.nl

.: Finding Identity :. [TK]

27. An unexpected call

Ik hoor dat Bill schrikt en als ik naar hem opkijk, is zijn mond opengezakt.
'Mein Gott, wat kunnen we daaraan doen?' vraagt hij zowat in paniek. Ik bedenk me ineens wat Noa tegen me heeft gezegd.
'Op het moment dat ik je vasthield, zag ik alles weer voor me.'
Meteen komt er een supergoed idee in me op. Met een grijns kijk ik Bill aan, die het niet lijkt te snappen.
'Oké broertje van me, dit idee ga je zeker weten leuk vinden.'

Noa's POV
Voorzichtig zet ik me op de leuning neer van de zetel waar Cheryl in ligt. Ze zit ver in dromeland, da's wel duidelijk te zien. Haar ademhaling is langzaam en ze ziet erg bleek.
'Dus toen jullie tegen Cheryl begonnen te praten, kneep ze ertussenuit?' vraag ik aan Georg en Gustav, die nog steeds overdwars in hun zetels zitten. Gustav knikt, maar het is Georg die antwoord geeft.
'Tja, maar je moet Bill de schuld geven hoor. Hij was degene die haar flauw liet vallen.'
Beide moeten behoorlijk moeite doen om niet hardop te lachen. Ik zucht en schud grinnikend m'n hoofd. Die twee zijn nog altijd hetzelfde gebleven.
'Hé maar, moeten we je nu Verene of Noa noemen?' vraagt Georg voorzichtig als er een stilte valt. Hij draait een haarlok om zijn wijsvinger. Ik staar naar de twee sneeën in m'n handpalm.
'Noa alsjeblieft. Verene doet me denken aan iets.. slechts.'
De twee jongens knikken begrijpelijk. Verder gaan ze er niet meer op in, wanneer ze zien dat ik weer een neerslachtige uitdrukking op m'n gezicht krijg.
Dan gaat de deur met een zwaai open. Dezelfde vrouw, die mij en Cheryl naar binnen lieten gaan, komt de kamer inlopen met een onrustige blik.
'Ik had net een telefoontje binnengekregen, en we moeten nu als de bliksem vertrekken naar de volgende bestemming.'
Georg en Gustav schrikken op en gaan abrupt goed in hun zetel zitten.
'Wat? Hoezo dat?' vraagt Gustav verbaasd. De vrouw zucht.
'Ze hebben een fout gemaakt met de tijden van het concert, dus als we nu niet onmiddellijk gaan moeten we het concert afblazen.'
Mijn hart gaat tekeer van schrik. Hoe plotseling kan iemand een kamer binnenstormen en de stilte zo verbreken dat iedereen een hartaanval krijgt? Zo te zien is dat niet gelukt bij Cheryl, die nog steeds haar ogen dicht heeft.
De vrouw kijkt verbaasd de kamer rond. 'Waar zijn Bill en Tom heen?'
'Oh, die eh..' Georg kijkt me even nadenkend aan. 'Die zijn naar de plee, saampjes.'
Ik lach zachtjes terwijl hij een grijns tevoorschijn haalt. Maar blijkbaar vindt de vrouw het minder grappig.
'Begin alsjeblieft jullie spullen in te pakken.' zegt ze streng. 'Anders hebben we een groot probleem.' Met snelle passen loopt ze de kamer weer uit.
Georg en Gustav zuchten en staan met tegenzin op.
'We zijn zo terug.' zegt Georg en samen lopen ze de vrouw achterna. Pas als ze een paar seconde uit het zicht zijn, dringt het tot me door dat ik en Cheryl hier ook weg moeten. Maar..
M'n ogen worden groot..

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.