FanFic.nl

.: Finding Identity :. [TK]

29. Left behind

'M.. maar waarom? Ik wil dat je meegaat, ik kan je niet alleen laten.'
Tom blijft me onbegrijpelijk aankijken en net voor ik probeer weg te kijken, houdt hij met zijn duim en wijsvinger mijn kin omhoog, zodat ik gedwongen word hem aan te kijken. 'Noa?'
M'n ogen vullen zich met spijt en pijn, wat Tom duidelijk opmerkt.
'Ik heb tijd nodig Tom.' zucht ik dan en sla m'n ogen neer, waardoor er opnieuw een traan ontsnapt. Zijn hand laat zich langzaam langs mijn gezicht glijden. 'Hoe graag ik ook bij je wil zijn, het moet allemaal nog even tot me doordringen. Anders ben ik bang dat ik volledig mijn geheugen ga kwijtraken.'
Het blijft stil, tot ik Tom hoor snuiven. Ik kijk voorzichtig op, bang voor zijn reactie, en hij staat wat verward met zijn hoofd en arm leunend tegen de muur aan. Het doet me pijn, pijn dat ik hem alleen moet laten. Maar ik kan niet anders.
'Tom..' Ik leg mijn hand op zijn schouder, maar hij blijft stilletjes naar de grond staren.
'Ik begrijp het wel.' zegt Tom plots, bijna onverstaanbaar. Dan draait hij zich naar me toe en glimlacht. Ik merk dat hij zijn gevoelens probeert te verbergen. De blik in zijn ogen zegt genoeg.
'Misschien is alles.. even te snel gegaan.'
Ik bijt op m'n lip. Voor ik antwoord kan geven, klinken er een paar stemmen door de gang.
'Komen jullie zo? We moeten nu écht gaan!'
Bill blijft bij de deur wachten terwijl Georg en Gustav de andere kant naar buiten gaan met al hun spullen. Een diepe zucht ontsnapt uit Tom's mond, waaruit blijkt dat hij het erg moeilijk vindt om nu weg te gaan.
'Ik geef je m'n nummer.' zegt hij bedrukt en graait in zijn diepe broekzak, tot er een papiertje en een pen tevoorschijn komt. Na zijn nummer erop gekrabbeld te hebben, geeft hij het papiertje aan mij.
'Beloof me alsjeblieft dat je me belt. Dan kom ik je zo snel mogelijk ophalen.'
Met waterige oogjes knik ik en stop zijn nummer veilig in mijn jaszak.
'Ik beloof het.' fluister ik. Met de helft van m'n energie die ik nog over heb door alle emotie, geef ik Tom stevig een omhelzing. Ik knijp m'n ogen dicht en klamp me helemaal aan hem vast, zodat ik bijna zijn hartslag tegen mijn borst voel. De omhelzing duurt zo lang dat het lijkt alsof hij me niet meer los wilt laten, en ik hem niet. Alsof het de laatste keer is dat ik hem zie..
'Tom en Noa, kom nou!' roept Bill ongeduldig. Hij maakt aanstalte om ook naar buiten te lopen. Met tegenzin laten we elkaar weer los, behalve onze handen die nog steeds met elkaar zijn verbonden.
De glimlach die op Tom's gezicht stond, heeft zich omgevormd in een ellendige blik. Zijn mondhoeken hangen naar beneden.
'Ik kom je ophalen.' zegt hij op een wanhopige toon, terwijl hij langzaam naar achter loopt en onze handen elkaar tevergeefs moeten loslaten. Voor ik de tranen over zijn wangen zie rollen, draait hij zich om met een laatste blik op mij gericht, en loopt langs Bill heen naar buiten.
Bill kijkt verbaasd van Tom naar mij. 'Noa, ga je niet mee?'
'Nee.' roep ik schor en voel hoe de tranen zich ophopen. 'Ga maar!'
Wanneer Bill net als Tom uit het zicht verdwijnt, laat ik me verscheurd tegen de muur op de grond zakken. Met mijn gezicht verscholen tussen m'n armen huil ik alles eruit, tot de laatste traan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.