FanFic.nl

Unexpected Friendship

29. With the Disclose on my Conscience

Yvonne's P.O.V.

Iedereen hield zijn adem in toen Sneep zijn hand uitstak om het gewaad te pakken. Hij opende de kast en...Het was inderdaad het gewaad van Mateusz! Het was maar een klein stukje, alsof het ergens aan vast was blijven hangen. Toch vond ik het best wel raar, want Mateusz was toch wel een brave jongen, die zoiets nooit zou durven doen. Ik schrok me wild toen Sneep opeens begon te schreeuwen. "VAN WIE IS DIT GEWAAD!?" Niemand durfde zijn hand op te steken, en ik deed het ook niet. Ik was misschien gemeen, maar er waren grenzen. Ik gunde het niemand om bij Sneep na te blijven, behalve Leona. Maar dat is een verhaal apart. "Nou!? Wie!?" Vroeg Sneep nog een keer boos. Toen stak Kenneth zijn hand op. "Ik denk dat ik het weet professor, maar ik weet het niet zeker." Zei hij. "Toen ik in de bootjes naar school toe ging zat er een jongen bij me in de boot, en bij hí¡í¡r trouwens ook." Hij wees naar mij. "Hij had volgens mij net zo'n gewaad als die." Sneep keek mij aan. "Is dat zo, Spee?" Vroeg hij. Moest ik het vertellen? Hij zou me nooit meer vertrouwen als hij erachter kwam, en ik zou in de problemen komen. En hoe dan ook, ik wilde niet in de problemen komen door Mateusz. "Het zou kunnen professor, maar ik weet het niet zeker. Het was toen nogal donker, en eerlijk gezegd let ik niet zo op wat voor gewaden iedereen aanheeft." Zei ik. Zo te zien geloofde Sneep het. "Wie was die jongen dan?" Vroeg hij toen hij zich weer tot Kenneth wendde. "Ik weet zijn naam niet precies meer...Iets met een M...Hij zat in het tweede." Zei hij. "Ja, daar kan ik dus niets mee hè? Of moet ik iedere leerling die in het tweede zit naar me toe laten komen om te kijken of die een stukje gewaad mist?" Vroeg Sneep geïrriteerd. Ik grinnikte, en Sneep zag dat. "Wat grinnik je nou? Weet jij er soms meer vanaf?" Vroeg Sneep. "Nee professor, ik mis toch geen stuk gewaad? En bovendien, wat moet ik in uw voorraadkast doen?" Toen leek Kenneth zich iets te herinneren. "Zeg, Yvonne, maar jij kwam toch samen met hem de bootjes ingelopen? Ken jij hem misschien?" Ik deed net alsof ik van niets wist. "Wie bedoel je? Oh, die! Ja, ik heb met hem in de trein gezeten...Ma...Ma...Ach, ik weet het niet. Volgens mij zit hij in Ravenklauw." Zo, nu had ik wel weer genoeg gezegd. Ze zouden er toch niets mee kunnen. "Ik heb al een gevoel wie het is." Zei Sneep. "Ik heb altijd al geweten dat hij niet zo schijnheilig kon zijn als hij zich voor deed." Hij wist het, hij wist het gewoon. Ik kon wel door de grond zakken. Maar goed, waar maakte ik me eigenlijk druk om? Het was maar een stomme Ravenklauwer! Ik zit in Zwadderich, ik hoor niet eens met Ravenklauwers om te gaan! "Is er iets?" Fluisterde Lili toen ze zag hoe moeilijk ik keek. "Nee...Ja...Ik weet niet..." Zei ik. "Je ziet behoorlijk bleek. Zal ik anders vragen of je even naar de ziekenzaal mag?" Vroeg Lili. Ik had helemaal geen zin meer, ook al was het vak geweldig. "Is goed." Zei ik toen maar. Lili stak haar hand op. "Professor, Yvonne voelt zich niet zo lekker. Mag ik haar even naar de ziekenboeg brengen?" Sneep keek achterdochtig van mij naar Lili. Toen zag hij dat ik er inderdaad niet zo goed uitzag. "Is goed." Zei Sneep. Ik had geluk dat ik in Zwadderich zat, want anders had hij me zeker niet laten gaan. "Wie is het dan?" Hoorde ik Kenneth vragen. Lili stond op en toen ik opstond voelde ik alles draaien. Toch wist ik op mijn benen te blijven staan en ik liep het lokaal uit. Ik hoorde nog net Sneep iets zeggen voordat ik de deur dicht deed. "Mateusz Haex".

We liepen de trappen op en toen ik halverwege de grote trap was voelde ik alles weer duizelen. "Gaat alles nog wel goed met je? Je-" Toen werd alles zwart en ik voelde mijn hoofd een paar keer tegen iets hards aankomen.

Het volgende wat ik me herinnerde was het witte plafond dat ik zag toen ik wakker werd in de ziekenzaal. Ik opende mijn ogen. Er stond niemand. Toen zag ik Madame Plijster op me af komen lopen. "Hallo kindje, hoe gaat het met je?" Vroeg ze bezorgd. "Kan beter." Zei ik. "Dat verbaasd me niets. Je bent flauwgevallen en je bent toen helemaal van de grote trap naar beneden gevallen. Hagrid heeft je naar boven gedragen." Het zei me helemaal niets. "Waar is Lili?" Vroeg ik. "Die is meteen daarna weggegaan." Zei ze. "En is er verder nog iemand geweest?" Vroeg ik. "Nee." Zei Madame Plijster. Aan de ene kant was ik best wel teleurgesteld, maar aan de andere kant was ik blij. Hoe zou het gegaan zijn als iedereen had geweten dat ik flauw was gevallen? Dat zou mijn reputatie die ik nu al had opgebouwd als slechte Zwadderaar helemaal naar beneden schoppen. Nee, het was maar beter dat niemand het wist, op Lili na. "Hier, drink dit. Word je beter van." Zei ze en ze gaf me een flesje. “En hoe voel je je?" Vroeg ze toen ik het op had gedronken. "Stukken beter!" Zei ik. "Mooi. Schiet dan maar snel op, dan mis je het middageten niet." Ik stond op en ik opende de deur. Toen draaide ik mijn hoofd nog even om. "Dank je wel!" Zei ik tegen Madame Plijster. "Geen probleem!" Zei ze. En toen liep ik recht tegen Mateusz op. "Oeps, sorry, ik-" Zei ik, maar ik kon mijn zin niet afmaken. "Je bent bedankt." Zei hij, en toen ik naar hem keek voelde ik me behoorlijk schuldig. Toen liep hij door. ‘Waarom was ik ook bij Zwadderich gegaan?’

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.