FanFic.nl

Unexpected Friendship

31. Silent Treatment

Leona’s P.O.V.

Ik kon het niet geloven. Mateusz had iemand geslagen! Ik zag dat de jongens zich omdraaiden, zonder verder op de Zwadderaars te letten. O, Oh. Dat ging fout. Ik stond razendsnel op, mijn blik gericht op de Zwadderaar die ondertussen op was gestaan en klaar was om Mateusz te vervloeken. Ik trok mijn toverstok.
“Expelliarmus!”� De toverstok van de Zwadderaar schoot uit zijn hand. Toen ik om keek om mijn verontschuldiging aan te bieden aan Xavier, was deze, net als de rest van de leerlingen en de leraren.
“Jullie gaan eraan!”� Hoorde ik een van de Zwadderaars zeggen, vlak voordat er een flits te zien was en zijn toverstok voor de tweede keer uit zijn hand vloog. Ik keek naar de deur. Daar stonden professor Banning, Hoofd van Ravenklauw, professor Sneep, Hoofd van Zwadderich en professor Anderling. Ik slikte. Ze keken alle drie behoorlijk boos. Fred, George en ik moesten achter professor Anderling aan lopen.
“Goed, leg dit maar uit.”� En dat deden we. Gelukkig begreep Anderling het wel, ze snapte dat het in onze aard lag om op te komen voor onze vrienden. En in tegenstelling tot wat we gevreesd hadden, trok professor Anderling geen punten af, maar gaf ze ons er juist bij. We kregen elk 5 punten. Ik keek op mijn horloge en realiseerde me dat als we niet opschoten, we dan te laat zouden komen bij professor Sneep. Zo snel als we konden renden we naar de kerkers, waar Sneeps kantoortje zich bevond.

“Ah, daar zijn jullie dan eindelijk. Drie minuten te laat! Dat levert jullie een extra kwartier nablijven op.”� Ik hoorde de tweeling iets mompelen. Sneep ging ons voor naar het toverdrankenlokaal, en droeg ons op de ketels schoon te schrobben. Ik zag George het lokaal uit glippen, wat betekende dat we alleen op zijn teken hoefden te wachten. Het duurde niet lang voor we een mestbom hoorden ontploffen, waarna we Sneep en Vilder tegelijk hoorden schreeuwen:
“Wemel!”� We wisten dat we het nu moesten doen. Fred en ik snelden de voorraadkast in en grepen de ingrediënten die we nodig hadden. Na een tijdje verscheen George weer in de kerkers, waar Fred en ik ondertussen weer hard aan het werk waren. Ik trok een vies gezicht toen ik iets wat op een oog leek uit de ketel haalde. Sneep kwam woedend het lokaal binnen.
“Wemel! Wat denk je wel niet!”�
“Waar heeft u het over, professor?”� Vroegen Fred en George schijnheilig. Sneep had na vijf minuten discusiëren wel door dat hij niets kon bewijzen, en liet ons dus uiteindelijk gaan.
“Mevrouw Stokbroeks, ik wil u nog even spreken.”� Fred en George bleven aarzelend staan. Ik gebaarde dat ik hen zo meteen wel zou zien en draaide me om.
“Ja, professor Sneep?”�
“Ik heb een speciale opdracht voor u.”� Ik keek hem nieuwsgierig aan. Ergens had ik het idee, dat ik dit niet leuk ging vinden. “U gaat een manier te bedenken om er voor te zorgen dat juffrouw Spee’s ware bloedlijn aan het licht komt.”� Ik keek hem verward aan. Ware bloedlijn? Bedoelde hij? Nee toch?
“Wat bedoelt u professor Sneep?”�
“Ik bedoel dat u aan het licht gaat brengen dat juffrouw Spee een modderbloedje is.”� Ik hapte naar adem.
“Maar u weet toch dat ik dat niet ga doen! Ik ben misschien gek, maar dat doe ik toch écht niet!”� Schreeuwde ik. “Wat verwacht u wel niet van mij?!”�
“Dat zijn alweer 20 punten aftrek, mevrouw Stokbroeks. Griffoendor staat nu praktisch in de min. En zal ik je eens iets vertellen? Als je het niet doet mag je, boven op de straf die je al hebt staan, nog eens een maand extra bij me na komen blijven.”�
“Maar ze vermoordt me! Ze haat me!”�
“Toch ga je het doen. En ga nu maar snel achter je vriendjes aan. En als ik je over 5 minuten nog zie, krijg je die straf alsnog.”� Zo snel als ik kon greep ik mijn tas, waar de ingrediënten in zaten en liep het lokaal uit. Vrijwel meteen botste ik tegen iemand aan.
“Kijk uit waar je loopt!”� Ik keek verschrikt op. Yvonne. Ik haalde Fred en George als snel in.
“Wat moest Sneep van je?”� Ik schudde mijn hoofd ten teken dat ik niet wilde antwoorden. Fred keek George aan en George stak zijn hand uit naar mijn tas. Ik gaf hem de tas en werd meteen vastgepakt door Fred.
“Wat zijn jullie-”� George haalde een klein flesje tevoorschijn.
“Sorry Leona, maar je zult dit even op moeten drinken.”� Ik stribbelde tegen, maar ze waren veel sterker dan mij. Toen ik de inhoud van het flesje door had geslikt liet Fred me los.
“Ik ga het je nog een keer vragen. Wat moest Sneep van je?”�
“Hij wilt dat ik er voor zorg dat de hele school er achter komt dat ze een modderbloedje is!”� Na die woorden sloeg ik mijn handen voor mijn mond, terwijl de tweeling elkaar verbijsterd aan keek. Het bleef stil tussen ons, terwijl we naar de plek liepen waar we af hadden gesproken met Mateusz, Lars en Denny.

De volgende ochtend probeerde de tweeling mijn aandacht te trekken tijdens het ontbijt, maar ik negeerde ze. Katja keek me verbijsterd aan.
“Sinds wanneer negeer jij Fred en George?”� Ik gaf haar geen antwoord en bleef naar mijn bord kijken. Katje, die ondertussen wel door had dat ik geen ochtendmens was, liet het onderwerp rusten. Maar ik wist zeker dat ze er nog eens over zou beginnen en dan zou ik er niet zo makkelijk onder uit komen. Ik keek even naar de lerarentafel en zag Sneep naar me kijken. Een ijzig gevoel bekroop me en ik richtte mijn blik snel weer op mijn bord.
“Hé vreemdeling.”� Hoorde ik ineens iemand achter me zeggen. Ik keek om en zag dat Xavier naar me glimlachte. Ik klopte uitnodigend op de bank naast me en hij ging zitten. “Ik heb gehoord dat mijn broer Fred en George vanavond hun try-out laat doen.”� Dat was ik helemaal vergeten! De jongens hadden gisteren best wel heftig gereageerd op het feit dat ze geen try-out konden doen en ik had ze nog niet verteld dat ze dat vandaag mochten doen.
“Wil je heel even mijn plek bezet houden?”� Hij knikte en ik liep naar Fred en George. “Had ik jullie al verteld dat ik met Olivier heb geregeld dat jullie vanavond try-outs hebben?”� De tweeling sprong op en gaf elkaar een high-five.
“Betekent dit dat je ons niet meer negeert?”� Vroeg George.
“Want we vonden het nu al saai.”� Zei Fred, waarna ze allebei rode oren kregen. Ik lachte en liep terug naar Xavier.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.