FanFic.nl

Verhuisd (TC)

25. Het interview

‘Dus, Tom en Bill. Jullie zijn verhuisd en geen van jullie fans weet waarheen.’ Zegt de interviewster.
‘Dat is niet helemaal waar. Eén van onze fans zijn we al tegengekomen, dus die weet wel waar we wonen.’ Antwoordt Bill voordat ze überhaupt haar vraag af kan maken.
‘Denken jullie dan niet dat ze andere fans zal inlichten? Of dat jullie alsnog meerdere fans tegen zullen komen?’
‘Nee, ik denk niet dat dat zal gebeuren. We hebben nog niet veel fans in het buitenland en in Duitsland zelf zul je ons niet meer zo gauw vinden.’
De interviewster vraagt nog iets, maar ik let al niet meer op. Ik kijk naar Bill en denk weer terug aan gisternacht. Vlinders in mijn buik laten weer hun aanwezigheid merken. We hebben alleen nog maar gezoend, maar hij bleef uiteindelijk bij mij slapen en het voelde geweldig om hem zo dicht bij te mogen hebben. Ik had nooit gedacht dat ik dat ooit mocht meemaken.
‘Laten we even een pauze inlassen, dan gaan we zo weer verder.’ Hoor ik de interviewster zeggen wanneer iedereen opstaat.

‘Tom, zou je in het vervolg iets minder naar Bill willen staren tijdens interviews? Dit was gelukkig geen filmpje, maar je kwijlde bijna. Ze gaan nog dingen denken.’ Zegt Gustav.
Bill en ik kijken bang naar Gustav, maar Georg schiet in de lach.
‘Je weet het ook altijd even subtiel te brengen, hè?’ zegt hij lachend.
Ik probeer mee te lachen, maar Bill wordt knalrood en rent snel naar de wc.
‘Kom op, was dat nou echt nodig?’ vraag ik half boos.
‘Wacht, het is dus echt waar?,’vraagt Gustav met grote ogen,’Hij is je secret crush?’
‘Nee natuurlijk niet, hij is mijn broertje.’ Zeg ik gauw. We zijn nog maar net samen, ik ben er nog niet aan toe dat iedereen het weet.
‘Gustav, jij en je vage ideeën ook altijd,’Lacht Georg,’Kom op man, ze zijn broers. Dat is ziek.’ Maar aan Gustavs ogen zie ik dat hij me nog niet helemaal gelooft.

We zitten weer bij het interview en de interviewster stelt allerlei vragen die ik niet hoor. Waarom zou ik moeite doen als Bill toch alles antwoordt? Ik blijf voor me uitstaren terwijl ik aan Bill denk. Gustav heeft net opgemerkt dat ik naar Bill staarde, dus daar moet ik op letten. Zolang ik maar niet te lang naar hem kijk, valt het niet op.
Ineens word ik vanachter door Georg aangetikt.
‘Huh, sorry?’ vraag ik verward.
‘Ik vroeg of er leuke meiden wonen in de buurt waar jullie nu wonen. Als ik de geruchten en wat jij zegt mag geloven, kan je nog geen week zonder chick.’ Zegt ze een beetje brutaal.
‘Ja, er is genoeg aanbod. En het is veel leuker nu ze niet weten wie ik ben, nu moet ik moeite doen om ze mee te krijgen. Al duurt het nog niet erg lang, want ik ben en blijf natuurlijk een seksgod. Dat straalt gewoon van me af.’ Antwoord ik voor de vorm.
Snel werp ik een blik opzij, en zie Bills ogen leeg staan. Hij zal toch niet denken dat hij een flirt is, hè? Of dat ik alsnog niet van de vrouwen af kan blijven?

Bill pov
Ik zie in mijn ooghoek hoe Tom mijn blik probeert te vangen. Met lege ogen en lege woorden geef ik antwoord op de rest van de vragen van de interviewster. Het is niet zo dat ik Tom niet vertrouw, of dat ik bang ben dat ik slechts één van de “chicks”� ben die hij scoort, want ik heb gezien hoe kapot hij ervan was dat hij niks kon zeggen.
Nee, het deed me beseffen dat we niks met de wereld zullen kunnen delen. We zullen in het openbaar nog niet eens elkaar aan mogen kijken bij wijze van spreke, laat staan elkaars hand vasthouden of elkaar een knuffel geven. Ze zullen het niet accepteren en dan worden we uit elkaar gehaald. Ik kan me geen leven met Tom voorstellen. Misschien had ik de beslissing zijn liefde te beantwoorden te vlug genomen. Ik had het beter moeten doordenken. Ik wil hem niet kwijt. Als dat betekent dat ik nu zijn hart moet breken, dan moet het maar. Ze zullen ons in een gesticht stoppen.
We lopen richting de studio. Volgens David was een taxi “veel te duur voor die paar straatjes”�. Wij konden dat best lopen met onze jonge benen.
Die “paar straatjes”� bleken dus samen de halve stad te zijn. We zijn nu al meer dan een half uur aan het lopen, en ik wou dat ik comfortabelere schoenen aan had gedaan. Bovendien probeert Tom me telkens aan te spreken, maar elke keer als hij dat doet, roep ik Georg of Gustav erbij. Ik ben er nog niet klaar voor. Na anderhalf uur Tom ontwijken, komen we eindelijk aan bij de studio. We moesten nog wat dingen bespreken ofzo. Ik weet niet waarom we dat niet in het andere gebouw konden doen, en dat we daarna onze spullen bij de studio op konden halen op onze weg naar huis.
‘Bill, kom op. Praat tegen me.’ Zegt Tom nu wanhopig. Met een diepe zucht draai ik me om. De G’s zijn nergens te bekennen, dus ik kan ook niet een van hen erbij roepen.
‘Wat is er, Tom?’ vraag ik, moe van deze dag. Dat wordt nog wat, het is pas één uur ’s middags.
‘Je moet niet boos zijn, want -‘ in onderbreek hem ‘Ik ben niet boos, Tomi. Ik vertrouw je.’
‘Wat is er dan?’ vraagt hij verward.
‘Het is niks,’ ik kan het niet, nu nog niet,’ik ben gewoon moe denk ik.’
Opgelucht kijkt Tom me aan. ‘Zolang je maar niet denkt dat je slechts een flirt bent. Ik houd serieus van je.’ Zegt hij, en hij kijkt me doordringend en vol liefde aan.
Dank je, Tom. Maak het me nog moeilijker.

Reacties: