FanFic.nl

Patience

|

Ik wist dat ik geduld moest hebben. Ik mocht niets overhaasten, ik moest wachten tot hij er klaar voor was. Zijn ogen keken me aan, verloren me geen seconde uit het zicht. Ik begreep hem niet, ik kon onmogelijk vatten wat er in hem omging. Hij had zoveel meegemaakt, had zoveel vernedering moeten doorstaan. Desondanks was hij nog steeds prachtig, zowel fysiek als van karakter.
Ik deed een stap dichterbij. Hij deinsde niet terug. Ik glimlachte naar hem, en op de één of andere manier wist ik dat hij snapte wat ik ermee bedoelde. Zijn uitdrukking was minder angstig nu, nieuwsgierigheid begon de bovenhand te nemen. Ik stak mijn hand uit. Te snel. Hij gooide zijn hoofd omhoog, trilde op zijn benen van ingehouden spanning. Ik suste hem. Langzaam kalmeerde zijn ademhaling, hij ontspande lichtjes.
Ik herhaalde mijn gebaar, langzaam deze keer. Hij snoof verontrust, maar bleef gewoon staan. Ik liet hem ruiken aan mijn hand, zijn warme adem gleed over mijn vingers. Hij duwde er zachtjes tegen, voor mij een toelating om hem aan te raken. Ik ging met mijn hand over zijn hals. Ik voelde hoe hij zich automatisch opspande, maar mijn zachte woorden kalmeerden hem. Ik keek fronsend naar het litteken dat van zijn nek tot aan zijn rug liep. Hoe was het mogelijk dat iemand zo een prachtig wezen opzettelijk pijn had willen doen? Zijn oren wiebelden nerveus, maar het zijn twijfel begon in mijn voordeel te kantelen. Ik hield van hem, ook al was hij er net. Ik zou voor hem zorgen, net zo goed als mijn vader me geleerd had, net zo zorgzaam als mijn moeder ooit voor mij had gezorgd.
Hij had geen naam. Ze noemden hem ‘beest’. Waarom? De enige beesten, waren zij die hem jarenlang zo mishandeld hadden. Ik ging wat dichter bij hem staan, aarzelend liet hij het toe.
“Arm ding,”� fluisterde ik zacht, “wat hebben ze je aangedaan?”� Ik voelde mijn vaders blik op ons, ik wist hoe hij glimlachte. Hij was trots op me. En ik op hem. Op ons werk, alles wat we samen al bereikt hadden. Ik had niets bereikt, zei mijn grootmoeder altijd. Ik zou gewoon net als mijn vader worden. Ongeschoold, boers en met een veel te grote liefde voor paarden. Maar ergens kon me dat niks schelen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.