FanFic.nl

Patience

||

“Hoe hebben ze dat in godsnaam ooit kunnen doen?”� Mijn vader schoof met getrainde precisie een biertje naar me toe over de tafel, hij wist dat ik het heel erg nodig had nu. Ik dronk zelden, maar telkens ik een ernstig geval van dierenmishandeling zag, zoals vanmiddag, was ik zodanig van streek dat ik het best kon gebruiken.
“Ik weet het, lieve Senna. Ik weet het.”� En toch bleef hij er rustig onder.
“Zulke mensen zijn de onvoorwaardelijke liefde van een dier niet waardig,”� siste ik na mijn eerste (grote) slok.
“Ze zouden de doodstraf moeten krijgen, dat zeg ik je! Wie haalt het in hemelsnaam ook in zijn verdomde hoofd om dat arme dier te gaan slaan met een ijzeren staaf?!”� Ik voelde zijn kalmerende hand op de mijne, het had bij mij hetzelfde effect als op de paarden.
“Daarom moeten wij hem nu helpen, schat. Het is onze taak om hem terug vertrouwen in de mens te geven. Hier is hij thuis gekomen.”� Ik glimlachte.
Onze paardenkliniek was honderden kilometers verder nog bekend. Iedereen wilde onze hulp om zijn rijdier te helpen. Angst om alleen te blijven, agressie tegen soortgenoten en trailervrees waren veel voorkomende ‘kwaaltjes’. Maar gevallen als dat van vandaag, die krijgen voorrang. Mishandelde en verwaarloosde paarden, dieren die een slechter leven kregen dan ze verdienden. Wij hielpen hen, gaven hen onderdak, voedsel, liefde en terug moed en (zelf)vertrouwen en bezorgden hen een nieuwe thuis. Bij ons, of bij één van onze connecties. Ja, ik was misschien maar zelden naar school geweest, en ik mocht dan wel geen diploma. Maar ik denk dat ik meer van het leven wist dan mijn grootmoeder. Ik zei tenminste altijd wat ik dacht, mensen wisten steeds wat ze aan me hadden. Bovendien had ik op mijn achttiende al de werkzekerheid waar elke twintiger van droomde. Gewoon bij mijn vader in de stallen, waar ik thuishoorde. En die veel te grote liefde voor paarden. Ach, die zou ik er dan wel bijnemen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.