FanFic.nl

Patience

|||

“Trouwens, Vic heeft gebeld. Hij kan je hulp gebruiken, het is behoorlijk druk nu. Vakantieperiode, veel chips en achtergelaten beesten. Ik zal alles hier wel regelen. Maak je geen zorgen, de nieuwe is voor jou. Hoe noem je hem?”� Mijn vader had alle opkomende zorgen de kop in gedrukt en vroeg nu glimlachend naar één van mijn geniale ingevingen. Ik grijnsde.
“Nou, dat kan ik geloven. Als het voor jou geen probleem is, ga ik hem best helpen. En ik weet niet echt een naam. Hoewel, Pasien lijkt me wel mooi.”�
“Waar heb je dat vandaan?”�
“Api zei het me laatst, het is Indonesisch voor geduldig.”�
“Waarom zou hij je dat vertellen?”� Stiekem wist mijn vader het wel. Api, onze stalhulp, keek wel vaker toe wanneer ik werkte.
“Nou, ik kreeg die stomme kraan niet gerepareerd, en hij lachte me behoorlijk uit. En toen riep hij ineens dat ik ‘Pasien’ moest zijn. En tik vroeg wat het betekende, en hij zei ‘geduldig’.”� Mijn vader lachte.
“Pasien.”� Hij liet elke letter in zijn mond rollen, alsof hij de kwaliteit van de naam wilde proeven.
“En je denkt dat het bij hem past, omdat…?”�
“Ik heb het gevoel dat deze klus héél lang kan duren.”� Hij knikte goedkeurend.
“Vraag morgen meteen aan Vic of hij langskomt als hij een gaatje vindt. Volgens mij is dat paard al jaren niet meer ontwormd.”� Als ik dat zo tegen onze bevriende dierenarts zeg, krijgt hij een stuiptrekking en vliegt hij gewoonweg onmiddellijk hierheen. Ik grinnik bij die gedachte. Maar de staat waarin Pasien hier was binnen gebracht door de dierenbescherming, was dan ook werkelijk schandalig. Arm beest. Misschien zou ik Vic beter meteen bellen. Nee, best niet, die arme man wist tijdens deze periode van het jaar amper wanneer hij kon slapen en eten, dus ik zou hem gerust laten. Ik draai mijn flesje met een starende blik rond, nadenkend over Pasien. De sessie van vanmiddag was veel vlotter gegaan dan ik dacht, maar toch zou ik de angst die in zijn ogen lag nog heel lang blijven zien. Hij vertrouwde geen mensen. Ze hadden hem pijn gedaan. Hem eerst veel te vroeg van zijn moeder weg gehaald om hem daarna een monsterachtig leven te geven. Hoe kon iemand zo wreed zijn? Hoe kan iemand zo harteloos zijn om ene jonge, sterke hengst zo de grond in te boren met mishandelingen en verwaarlozing? Hij had een showpaard kunnen zijn, maar helaas.
Ik zette met een klap mijn flesje terug op tafel en zuchtte.
“Je leert er wel mee omgaan. Zie ons werk als een verlichting voor die dieren.”� Hij doelde op mijn frustratie, mijn onmacht en mijn opgekropte woede tegenover slechte eigenaars. Ik leunde achterover op mijn stoel en zakte onderuit. Het was gewoon oneerlijk.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.