FanFic.nl

.: Finding Identity :. [TK]

32. Raindrops

Stilletjes luister ik naar de muziek op de radio. Regendruppels tikken hard tegen de autoruiten aan, en met m'n ogen volg ik hoe ze over het glas naar beneden glijden. Het landschap ziet er maar grauw uit met al die donkere en grijze wolken. Maar het is wel de eerste keer dat ik het zie sinds ik wakker ben geworden. Het lijkt alsof de lucht voor mij huilt, want al zou ik mijn verdriet in druppels moeten uitdrukken, dan is dit het resultaat. Ik heb al mijn tranen opgemaakt voor Tom. Zou het ook regenen waar hij nu is?
Ik laat een zucht en kijk om naar Cheryl, die ook uit het raam staart. Zij is nu de enigste die me op dit moment een steun in de rug geeft. En alsof ze mijn gedachte kan lezen, draait ze zich naar mij toe en legt haar hand op m'n schouder.
'Het gaat echt goed komen.' fluistert Cheryl met een glimlach, wanneer ze mijn sombere blik in de gaten heeft. Met moeite probeer ik een lachje op m'n gezicht te toveren, maar die draait tevergeefs uit op een bevreesde uitdrukking. Ik hoop het maar Cheryl, ik hoop het.

Na een lange reis te hebben gemaakt van Hamburg terug naar Berlijn, zet Lisa me vlak voor de ingang van het tehuis af. Ik omhels Cheryl, bedank Lisa voor alles en slinger mijn tas over m'n schouder, voordat ik de autodeur open. De regen valt nog steeds met bakken uit de hemel, wat me behoorlijk slaperig heeft gemaakt. Ik en Cheryl kijken elkaar even met een ongemakkelijke stilte aan, tot zij haar blik afwendt naar haar zenuwachtig friemelende handen op schoot.
'Ik vond het vandaag echt gezellig met je Noa.' zegt ze een beetje moeizaam, maar ik voel dat ze het meent. Ik kan niks anders doen dan Cheryl een lach toeschenken.
'De volgende keer neem í­k je ergens mee naartoe.' lach ik. Ze kijkt me grijnzend aan en begint ook te lachen.
'Oké hou ik je aan, maar dit kan je niet overtreffen.'
Ik duw het portier open en ren met grote stappen over de plassen water naar de ingang. Onder het afdakje blijf ik staan en zwaai Cheryl en Lisa uit. Ze toeteren nog even en zijn dan uit het zicht verdwenen. Ik laat een zucht van vermoeidheid. Wat was het vandaag een slopende dag. Een paar seconden blijf ik naar de oneindig vallende regen in de lucht staren. Doelloos en zonder gedachtes. Totdat ik me realiseer wat er vandaag allemaal is gebeurd. Het is nog zo onwerkelijk, zo bizar dat ik het bijna niet wil of kan geloven. Maar voor ik er verder over na kan peinzen, hoor ik de tweedeurige ingang met een krakend geluid achter me open gaan.
'Hé Noa, je bent er weer!' klinkt een heel opgewekt stemmetje. Ik draai me om en zie een vrouw van de begeleiding naar me lachen. 'Was het leuk met je vriendin?'
Vol enthousiasme knik ik en loop samen met haar naar binnen, waar het hopelijk warmer is dan buiten.

Reacties:

sterretjhu zei op 4 juni 2010 - 14:51:
verder