FanFic.nl

Bite [Vamps]

Living a nightmare [36]

Een zee aan zonnegouden zonnebloemen dansen om me heen. De wind streelt de blaadjes en mijn gezicht, doet mijn rode haren naar achteren wapperen.
Ik hoor zijn gehijg in mijn oor, zijn adem voelt als een warme sjaal tegen mijn hals. Tom. Natuurlijk Tom, wie anders?
Hij rent achter me aan, ik ren voor hem uit. Door een veld vol zonnebloemen ergens in de 'middle of nowhere'. Hoe we hier zijn gekomen, is een even groot raadsel als hoe we hier weer weg gaan komen. Maar dat is nu even niet belangrijk.
Ik ben bij Tom. En hij is bij mij. Maar dat is wel zo logisch.
Ik voel een koude windvlaag door me heen gaan, de zon stopt voor heel even met schijnen. Meteen smelten zwarte wolken in elkaar en maken van de lucht een massief plafond van dreigend onweer.
De zonnebloemen verwelken, vallen slap op de grond en veranderen in stof, dat met de wind meevaart naar Niemandsland. Donkere takken steken door de grond heen, akelig zwarte bomen rijzen op en omsluiten me in een bos van angst. Ik voel Toms nabijheid niet meer. Ik voel geen warme adem meer, geen lichaam dat dicht bij me is maar net niet dicht genoeg om echt te voelen.
Ik werp een vluchtige blik over mijn schouder en merk daarom een boom niet op. Pas als ik haast in het hout verdwenen ben, zie ik dat er een boom voor me staat.
Twee armen om me heen, ijskoude en harde lippen die mijn hals aftasten. Demitri's dreigende stem raspend in mijn oor. 'Ik heb je.'

Ik schrik wakker. De dekens trap ik van me af, ze glippen over de rand van het bed en ploffen op de grond. Ik tast om me heen, op zoek naar het warme lichaam van Tom waar ik me tegen kan nestelen. Met zijn arm om me heen en zijn geur in mijn neus kan ik vast wel in slaap vallen, en anders heb ik iets om naar te kijken terwijl ik wakker blijf.
Maar niets. Mijn ogen gaan langzaam open, ik kijk om me heen. Door de openstaande raam valt een golf aan zonlicht binnen. Ik zie stof door de lucht duiken.
Om me heen ligt nu niets meer, aangezien ik de dekens weggetrapt heb. Geen Tom.
Zou hij beneden zijn? Of in de badkamer? Misschien is hij buiten, of naar de winkel.
De deur gaat open en als een klein kind op Kerstdag kijk ik reikhalzend uit naar wie er binnen gaat komen. Maar de persoon bezorgt me zo'n schokgolf aan angst dat ik achteruit val en me meteen oprol tot een balletje. Zijn duivelse ogen branden nog steeds op mijn netvlies. Laat dit een nachtmerrie zijn, laat dit alsjeblieft een nachtmerrie zijn. Wordt nu wakker, Julia! Nu!
Een koude hand op mijn rug, een andere op mijn been. Ik wil trappen en slaan en bijten, hij moet van me afblijven! Maar ik blijf rillend en bevend als een egel liggen.
'Kom Julia, naar beneden, hup.'
Met een schok herinner ik me alles. Tom, Bill, Monster, Nancy, Huyen. Stefano, Demitri en Makbule, de evil vriendin van Stefano. Nog meer rillingen glijden over mijn lichaam heen, mijn tanden klapperen tegen elkaar.
'Niet onnozel doen.' Zijn stem klinkt dwingend. Hij trekt me overeind en in zijn armen wordt ik gedragen. Dit wil ik niet. Ik hoor in Toms armen, die warm en liefdevol zijn. Deze zijn koud, kil, doods. Ze zijn alles dat Demitri is, alles dat hij in mijn wereld ooit zal zijn.
'Laat me los.' Ik beuk met mijn handen op zijn rug, maar ik besef me hoe zinloos dit is. Hij zal het maar amper voelen!
'Oh, ze spreekt.' Hij lacht zachtjes, maar het kleurt zijn stem of het beeld dat ik van hem heb niet mooier.
Hij loopt de trap af, ik voel elke trede naar beneden door zijn schouder die in mijn maag beukt, omdat hij me over zijn schouder draagt. Halverwege stopt hij en draait hij zich om. We gaan weer omhoog, ik voel weer elke trede als een mep tegen mijn buik. Ik kan er wel tegen, daar niet van. Maar het is een nogal vervelend gevoel.
'Je moet je aankleden.' Ik word weer neergezet, in mijn kamer zie ik als ik rondkijk. Met een hoop vragen in mijn hoofd loop ik naar mijn kast. Ik kies een simpele, bloedrode joggingsbroek en een los wit T-shirt. Ik ga me echt niet uitsloven alleen maar om bij die drie verachtelijke wezens te zijn.
Het duurt me even voor ik me heb omgekleed, ik doe het nogal klungelig omdat Demitri staat te kijken en ik me totaal niet op mijn gemak voel als hij in de buurt is.
Uiteindelijk lukt het me toch, en deze keer zeg ik dat ik zelf de trap wel afgeraak, dat ik hem daarvoor niet nodig heb.
Terwijl ik de trap afloop, loopt hij vlak achter me. Hij ademt niet, maar toch voel ik een denkbeeldige adem schor en warm tegen mijn nek aanschuren. Ik voel een rilling over mijn rug kruipen.
Stefano en Makbule zitten in de woonkamer, zij zit op zijn schoot, ze kijken samen in een boek dat op haar bovenbenen ligt. De kaft is donkerblauw, het lettertype klein en priegelig.
'Zijn jullie nu eindelijk daar.' Op een vreemde manier vraagt noch zegt ze dat. Het is een soort constatering, maar toch ook weer niet. Heel vreemd allemaal.
'Ja, Julia is traag.' gniffelt Demitri en port me in mijn zij. Met mijn hand haal ik uit, en ik sla hem ook. Alleen heeft het niet veel effect. Hij duwt me alleen maar tegen de muur en kust me op mijn lippen. Hard, ruw, maar ergens ook liefdevol. Oh god, ik ga hier echt bijna over mijn nek!
'Waarom moest ik eigenlijk wakker worden?' brom ik, terwijl ik Demitri van me afduw. Hij grijnst alleen maar. Makbule staat recht, duwt het boek terug in de boekenkast en trekt Stefano recht. 'We gaan op mensenjacht, ik heb honger.'

Reacties: