FanFic.nl

Drugs VS Love

Hoofdstuk 18: Yeah yeah, whatever

POV Vivian
‘Sorry, laat met het nou gewoon even uitleggen.’ Drong Dave aan.
Hij stond al voor de derde keer voor mijn huis. De eerste keer ’s ochtends. God dank u, deed mijn vader de deur open. Die dacht dat ik nog lag te slapen. Alsof ik dat kon. Slapen heb ik niet meer gedaan, sinds Dave mij heeft uitgescholden. Gewoon een klein lelijk rot wijf, met een te grote tas. De zin blijft maar in mijn hoofd spoken. Maar als hij dat vind, waarom heeft hij me dan meerdere malen gezoend? Ik snap hem echt niet meer.
De tweede keer was na schooltijd, in de middag dus. Ik was alleen thuis. Toen ik zag dat hij voor de deur stond, spurtte ik naar mijn kamer, en heb me daar de hele middag verstopt.
En nu dus, net na het avondeten. Mijn vader en moeder staan in de keuken af te wassen. En mijn vader vond dat ik de deur open moest doen.
Helaas stond Dave daar. Er was geen ontlopen meer aan.
Zuchtend keek ik hem aan. Zijn ogen waren vol verdriet en pijn. Maar dat deed me niets. Allemaal toneelspel. Player dat hij wel niet is. Hoeveel meiden zou hij de afgelopen dagen wel niet hebben afgelebberd? ‘Zeg nou eens wat.’ De irritatie was goed te horen in zijn stem. Nu ook nog een beetje gaan lopen dirigeren. Zak.
Hij verdiende mijn adem niet. Ik wilde de deur dicht doen, maar Dave was snel. Hij stopte zijn voet tussen de deur en de deurpost in.
‘Dave.’ Dreigde ik. ‘O, nu kun je opeens praten.’ Ik herkende hem niet meer terug. Waar is die lieve Dave gebleven? Plots knapte er iets in mij. Wie dacht hij wel niet dat hij was?
‘Als je zo door blijft gaan, kun je gelijk vertrekken meneer.’ Siste ik.
Ik dacht dat hij nu mij bang aan zou kijken, en om vergeving zou gaan smeken. In tegendeel. Hij grijnsde. Grijnsde! Loser.
Ik probeerde mezelf wijs te maken dat het me niets deed. Dat ik geen gevoelens meer voor hem had. Maar dat had ik wel.
Stomme hormonen. Het leek alsof hij mijn gedachtes kon lezen. Zijn gezicht zag er opeens bezorgd, en liefdevol uit. ‘Ik wilde je echt niet kwetsen, echt niet Viv’
‘Vivian voor jou.’ Snauwde ik. ‘Doe nou niet zo.’ Antwoordde hij. ‘Jij begon.’
‘Sorry.’ Hoe vaak zou hij dat wel niet hebben gezegd? Hij zegt het een beetje te makkelijk.
‘Had je maar niet zo’n eikel moeten zijn, verdomme.’ Geschrokken keek hij me aan.
Zo was hij me niet gewend. Ik scheld nooit. Ik ga nooit tegen iemand in. Ik ben altijd het lieve, rustige meisje. Maar hij verandert mij.
Of het goed of slecht is, maakt mij niet uit. Ik voelde me machtig. Hij smeekte om mijn liefde, en niet anders om.
Voordat hij kon reageren, smeet ik de deur dicht. En liet Dave in de kou buiten staan.

Reacties: