FanFic.nl

22 Balloons

One Balloon

Het is nu vijf jaar en twee maanden geleden dat Frits stierf in dat ballonongeluk. En ik... Ik leef nog in deze rotwereld.
Ik zal alleen sterven, zonder familie of een geliefde, niet eens vrienden. Het enigste dat ik heb, is Frits. Mijn lieve kater.
Ik loop naar mijn kleine keukentje, in mijn veel te kleine appartement. Ik pak de fluitketel van het fornuis en vul het met water. Een vuurpit zet ik aan, om de ketel erop te zetten. Ik loop de keuken weer uit en plof in de zetel, die centraal voor de tv staat. Ik pak de afstandbediening, zap naar doodsaaie programmas en zenders. Uiteindelijk stop ik bij MTV. Een band komt voorbij, in het Engels, een taal die ik niet helemaal begrijp.
Ik raak licht geïrriteerd en zap naar een ander kanaal. Dezelfde groep, hetzelfde liedje maar dan in het Duits. Ik herken de clip. Dit kan ik dan wel weer verstaan, eigenlijk klinken ze niet slecht.
Ik zet het volume wat harder en loop terug naar het keukentje. Het keteltje begin te fluiten, ik draai de gasknop om. Ik pak een kopje uit de bovenste kast, een lepeltje uit de la en een theezakje uit de koektrommel.
Als ik mijn thee klaar heb, loop ik terug naar de woonkamer. Het liedje is afgelopen en wordt vervangen door een ander, ik moet maar eens opzoeken wie ze zijn.
Ik loop naar het raam, open het een klein beetje en laat de zachte wind binnenwaaien. Een klein meisje rent door de straat met een gele ballon in haar kleine handje.
‘Frits hield van geel.’ zeg ik zachtjes, ik dwing mezelf niet te gaan huilen.
Hij is weg, je moet er maar mee leren leven.
Ik ga maar ook eens naar buiten, frisse lucht is goed voor me.
‘Frisse lucht, ik heb lucht allang niet meer fris gevonden. Het stinkt!’ schreeuw ik in mezelf, het komt eruit als een zucht.
Oké, ik word officieel gek. Wacht, nee, dat was ik toch al.
Ik pak mijn grijze ballerina’s, schuif mijn voeten erin en pak mijn zonnebril van het salontafel. Ik zet 'm op mijn neus en strijk mijn lichtroze zomerjurkje plat.
Ik loop mijn appartement uit, de zomerhitte in. De lucht was nog nooit zo helder. Wacht, dat was het wel, op die dag... Maar daar wil ik nu liever niet over nadenken.
‘Goedemorgen Mosa.’ zegt oud vrouwtje Maylie. Zo wordt ze genoemd hier. Iedereen komt naar haar cafeetje, voor wat advies of als ze het allemaal niet meer aan kunnen. Ik kom hier aardig vaak, als het eventjes niet mee zit.
Ik loop verder de straat uit en kom bij het parkje. Kinderen spelen, koppels zitten op bankjes, letten alleen maar op elkaar. Iedereen is gelukkig, behalve ik.
Hetzelfde kindje met de gele ballon is in het speeltuintje. Per ongeluk laat ze het touwtje los, het komt het vast te zitten in een boom. Ze begint te huilen en probeert bij het ballonnetje te komen.
Ik loop rustig naar haar toe en kniel voor haar neer.
‘Zal ik je even helpen meisje?’ vraag ik, het meisje kijkt me twijfelend aan maar knikt dan toch. Ik klim in de boom, pak de eerste tak stevig vast. Ik leun naar de ballon toe, pak het touwtje van het ballonnetje.
Ik klim uit de boom, geef het ballonnetje aan het meisje.
‘Bedankt.’ lacht ze en rent terug naar de andere kinderen.
Goed zo, Mosa! Je eerste goede daad. Ik draai me om en bots tegen een jongen met lang bruin haar, bruine ogen en een gespierd lichaam aan. Vergeleken met hem ben ik dus een dwerg.
‘O sorry.’ stotter ik.
‘Geef niet.’ antwoordt hij.
Wacht is even! Hij komt me echt bekend voor, maar van waar?
‘Wat je net deed voor dat meisje was erg lief van je.’ zegt hij.
‘Bedankt.’ Ik duw mijn haar achter mijn oren, ik bekijk hem van top tot teen. Eindelijk mooi uitzicht.
‘Ik moet maar eens gaan.’ zegt hij.
‘Doei!’
‘Doei!’
Hij loopt het parkje uit, ik sta er weer alleen voor. Ik zal ook maar eens gaan.
Ik verlaat het parkje, zoals ballonnen jou na een tijdje verlaten, als het tijd is om te knappen. Zoals ik, die het na een tijdje ook zat is.

Reacties: