FanFic.nl

A place called Narnia, You Said?

We crossed the blades...

‘Naha , lach maar, ik had gewoon niet zoveel kracht verwacht,’ slingert hij ter verdediging naar mij toe. Ik moet zeggen dat ik gevleid ben. ‘ Allez, leer me nou hoe ik hier mee om moet gaan,’ zeg ik grijnzend terwijl ik het zwaard uit de schede trekt en er mee zwaai. Het maakt een zwiepend geluid en ik geniet er van, tot ik mezelf bijna onthoofd en het zwaard vlug weer proper in de schede steek, waar het hoort. Caspian zucht even en trekt zijn wenkbrauwen even op. Ik denk dat hij er zojuist achter is gekomen wat voor een onmogelijk geval ik ben. En wat voor een ondoenlijke opdracht hij zich op zijn nek gehaald heeft. ‘ Tijdens een gevecht zal je veel moeten bewegen, je moet dus zorgen dat je niet over je eigen voeten stuikt. Zet je rechtbeen een beetje voorruit en het linker een 40 centimeter er achter. Ja zo. Het is belangrijk dat je het uiterste been eerst beweegt en het tweede dan bijgeweegt, ofwel gebruik je kruispas.’ Legt hij uit terwijl hij demonstreert en ik hem na doe. Het gaat vlotter dan ik verwacht had. Tot mijn eigen grote verbazing struikel ik niet over mijn voeten of val ik niet op Caspian of whatever. ‘Oké,’ begint Caspian goedkeurend, ‘ We stappen even over op techniek, zodat we de twee later kunnen combineren, snap je dat?’ Ik kijk hem een beetje op mijn tenen getrapt aan. ‘Ik ben niet veel soeps, maar dí t snap ik nou ook wel.’ Snuif ik beledigd terwijl ik gepikeerd mijn tong over mijn tanden laat glijden en hem een valse blik toegooi . Caspian grijnst en verontschuldigt zich met een air van sarcasme om zich heen. Soms hé, heb ik echt zin om die kerel eens kennis te laten maken met mijn vuist. Parmantige snoeshaan. ‘Oké dan, ik ga je aanvallen en het enige wat jij hoeft te doen is de slag op een om het even elke manier te ontwijken of te pareren. Je moet niet bang zijn, ik zal je geen pijn doen,’ verzekert hij me ietwat spottend terwijl hij zijn zwaard boven haalt. Hij keert me de rug toe en gaat pal voor me staan. Als hij zich om draait en me recht in de ogen aankijkt, bemerk ik een gloed in zijn ogen die me net geen angst aan jaagt. Voor het eerst heb ik het gevoel dat ik niet met een jongen maar met een koning te maken heb. Trots, maar toch strijdlustig en behoedzaam, alsof hij me probeert in te schatten. Als er iets is dat ik wel kan, dan is het mijn emoties verbergen. Ik heb hopen maskers en karakters die ik boven kan halen en voor mij is het dan ook niet moeilijk om iemand om de tuin te leiden. Behalve als die gevoelens echt zeer extreem zijn.
Opnieuw haal ik het zwaard van Caspians vader tevoorschijn en een vreemde, nieuwe gewaarwording overvalt me. Ik voel me niet meer onhandig of een gevaar voor iedereen in een straal van 1 kilometer om me heen. Ik voel me sterk en merkwaardig kalm, niet wat je zou verwachten als er een volleerde krijger voor je neus geparkeerd staat. Het lijkt dat nu ik mijn taak eindelijk serieus begin te nemen alsof het zwaard mijn bloed vernieuwt. Alsof het mijn lichaam zuivert van de dingen die Engeland me bijgebracht heeft. Wat doet wiskunde er nog toe als ik hier kan staan? Wat doet Engels er nog toe als ik me zo kan voelen? Het wil me duidelijk maken dat het vanaf nu menens wordt. Althans, zo interpreteer ik het. ‘Klaar?’ vraagt Caspian zachtjes, mijn roes verstorend. Ik knik bijna onzichtbaar maar zijn ogen hebben het signaal opgevangen. Sneller dan ik verwacht had, komt hij soepel mijn kant op. Hij haalt langs de zijkant uit met zijn zwaard . Snel laat ik me op mijn knieën vallen en maak ik een koprol. Even rap dan als ik beneden lag, sta ik al terug op mijn benen. Caspian is echter ook al bekomen van mijn vlugge reactie en in plaats van de oefening te beëindigen slaat hij nog eens toe. Dit keer lager zodat ik als ik me zou bukken nog altijd geraakt zo worden. Zonder na te denken steek ik het zwaard in de grond net voor de plaats waar ik denk dat het zijne zal landen , smijt ik mijn benen in de lucht en kantel mijn lichaam over de kop zodat ik over mijn en ook zijn wapen vlieg. Ik maak handig van zijn verbazing gebruik om mijn zwaard uit de grond te trekken en een gewaagde tegenaanval in te zetten. Hij pareert die gemakkelijk en kijkt me nog steeds vol verbazing en verbijstering aan. Ik neem een grote pas voorwaarts en probeer het hoog te raken. Ik heb tot mijn eigen schaamte geen rekening gehouden mijn zí­j n zwaard en het dringt pas tot me door dat we dit gevechten met zijn tweeën voeren als zijn wapen triomfantelijk op mijn zij rust. ‘Wat was dat in godsnaam?’

Reacties: