FanFic.nl

Humanoid

Dogs Unleashed

Het kantoorgebouw van Frans & Söhne was groter dan Ven zich kon herinneren. Het had grote vierkante ramen, waarvan er eentje beplakt was met kartonnen. Ven probeerde niet te denken aan haar sprong door dat raam. De muren waren lichtgrijs, het had een grote schuifdeur waar de naam van het bedrijf op stond geschreven. Er was geen natuur in deze buurt, enkel stenen en industrie. Ven vroeg zich af wat er hier allemaal geproduceerd werd. Toen ze haar brommer naast die van Bill zette - Bill was waarschijnlijk al binnen - stapte ze af om op volgende bevelen te wachten. Ze wilde niet naar binnen zonder enige instructies.
Maar Bill leek op zich te laten wachten. Ven hoorde hem via haar oorapparaatje ademen, heel rustig alsof hij een gewone bezoeker was in het gebouw. Af en toe hoorde ze hem gewoon vriendelijk een ander persoon groeten. Er werd niet echt í­éts gezegd.
‘Ben je al binnen?’ vroeg Bill opeens. Ven schrok van zijn luide stem, reikte met haar hand naar haar oor, maar liet hem terug vallen. Ze had geen zin om het apparaatje eruit te halen om hem later er terug met moeite in te krijgen.
‘Neen, ik sta nog buiten,’ mompelde Ven. Ze kruisde haar armen, geïrriteerd vanwege zijn bevelende stem. Ze probeerde zich deze ochtend te herinneren, toen hij haar in de gang met de grootste grijns had aangestaard. Ze kon zich nu perfect inbeelden dat hij zo ní­ét keek.
‘Waar wacht je dan nog op? Je bent amper herkenbaar, ga naar binnen,’ vloekte Bill. Ven schoot recht - ze had tegen haar brommer aangeleund - en balde haar vuisten.
‘Je had me niets gezegd,’ beet ze hem toe. Aan de andere kant klonk er enkel een diepe zucht.
‘Ik zeg je níº dat je naar binnen moet,’ antwoordde zijn stem erg kalm, bijna vriendelijk als die nadruk op “nu”� niet zo bijtend was. Ven haalde diep adem, streek haar grijze t-shirt plat en stapte naar de grote schuifdeur. Ze had geen zin om haar vingerafdrukken overal achter te laten, waardoor ze gewoon met haar vuist alles opende. Eens binnen, besefte ze dat ze in een kleine kamer was, bestaande uit slechts twee deuren. De ene deur was ze net doorgegaan, maar de tweede deur tegenover haar zag er angstaanjagend uit. Daar vlak naast waren er enkele knopjes. Ven stapte ernaar toe, bekeek ze één voor één.
‘Eh, Bill, ik sta nu voor de grote zwarte deur,’ zei Ven zo stil ze kon.
‘Zie je de twee knoppen?’
Ven knikte, niet beseffend dat hij het niet zag.
‘Druk de knop “bezoeker”� in,’ maakte hij duidelijk. Ven liet haar ogen over de drie knopjes glijden. De eerste was “medewerker”�. De tweede “klant”�, en de derde “bezoeker”�. Ven drukte de laatste - met haar vuist alweer - in. Er klonk een luide zoem, en daarna een klik. Ven begreep dat de deur geopend was. Ze duwde de deurklink naar beneden, voelde de overwelmende hitte van het gebouw op haar vallen, en snakte naar adem.
De kamer waarin ze zich bevond was waarschijnlijk een van de grootste kamers die ze ooit had gezien. Zwarte muren, met hier en daar een foto of een document dat opgehangen was. Hier waren geen ramen, waardoor alle lampen het van de duisternis moesten redden. De vloer was grijs zoals in de meeste kantoorgebouwen. Het bestond uit tegels, waarschijnlijk zoveel dat ze wel honderden pakken hadden moeten bestellen om de hele kamer maar half al te kunnen vullen. Ven had van buiten niet gezien dat het gebouw zo groot was. Ze had ramen gezien, maar hier waren er geen.
Er waren mensen in de kamer. Ze hadden bijna allemaal een grijs uniform aan - de mannen een broek, de vrouwen een rok. Ven kon duidelijk zien wie hier allemaal klant was, en wie niet. Ze begreep ook dat als ze klant had ingedrukt, dat ze ontvangen ging worden als een godin. Dat was allesinds wat er gebeurde met al die andere klanten in dit gebouw. Ven hoorde ze babbelen over vanalles - verzekeringen, huizen, vakanties en erfenissen - en probeerde zich te concentreren op Bills stem, dat in het niet viel tussen al het geluid hier. Ven stapte weg van het lawaai, negeerde de verbaasde blikken. Haar hart klopte als een gek, en ze besefte dat ze in het hol van de leeuw was. Ze moest hier voorzichtig zijn voor ze gepakt werd.
‘Als je in de centrale kamer komt, moet je, als je uit de zwarte deur stapt, naar de tweede deur van links gaan. Het is een klein eindje stappen, maar het is makkelijk te vinden.’
Ven antwoordde niet, stapte terug naar de drukke kamer, ging richting de zwarte deur, en keek toen in de verte. Daar zag ze de tweede van links. In een klein draftempo stapte ze ernaar toe. Bij elke stap die ze zette keek er wel iemand naar haar, en iemand weer weg. Het leek maar rechtevenredig te gaan. Ven versnelde haar pas weer, had opeens zin in een pepermuntje zonder te weten waarom. Haar hand verdween in haar broekzak, en ze bleven daar tot ze bij de deur kwam.
“Bedrijfszaken”� stond er geschreven aan de deur. Vens mond viel een beetje open, bang dat ze de verkeerde deur had uitgekozen. Bill leek er heilig van overtuigd dat ze de juiste weg op ging.
‘Ga naar binnen,’ beval Bill. Het klonk als een fluistering in Vens oren, maar het was duidelijk voor haar. Ze zette haar hand op de klink, en duwde hem naar beneden.
Het was opeens weer koud in de kamer. Ven voelde hoe ze kippenvel kreeg op haar armen, en wreef er met haar handen over toen de deur achter haar dicht was. Het was hier doodstil.
‘Je mag niet bewegen,’ zei Bill. ‘Ik kom naar je toe.’
Ven gehoorzaamde letterlijk. Ze hield haar adem in, balde haar vuisten, en wachtte af. Ze durfde niet tegen de muur te leunen. Haar rechtervoet deed pijn, haar linker was wel gevoelig maar die viel nog mee. Ven zoog nog snel een hap lucht naar binnen, en was blij dat ze op haar lip beet toen ze twee handen aan haar schouders voelde. Haar kreet kon onderdrukt worden, hoewel haar onderlip eraan moest geloven.Ven proefde het bloed terwijl ze zich omdraaide.
‘Alles in orde?’ vroeg Bill. Zijn ogen stonden behoedzaam, de rechter zoals altijd met een blauwe glans. Ven pakte zijn hand vast om ze van haar schouder af te halen. Ze knikte even, negeerde het warm gevoel waar haar hand de zijne vasthield.
‘Sorry dat ik je alleen liet, ik moest zien of alles veilig was,’ zei Bill. Hij was sterker, zijn hand bleef als een steen waar ze zaten, hoe hard Ven ook trok. ‘Ik moest sommige bewakers onklaar maken.’
Vens handen vlogen op zijn gezicht, zonder dat ze wist waarom. Ze voelde zijn zachte wang onder haar handpalm en staarde hem met bange ogen aan.
‘Alles oké met jou?’ vroeg ze ongerust. Bill glimlachte even, schudde haar handen van zich af, en knikte.
‘Met mij wel,’ zei hij. ‘Maar met die robots weet ik niet.’
Ven knikte alleen maar, draaide zich terug met haar rug naar Bill. Eindelijk liet hij zijn handen zakken. Ven hoorde hem rommelen met iets, maar wilde niet naar achteren kijken. Ze probeerde kalm te blijven.
‘En wat gaan we nu doen?’ vroeg Ven. Ze legde haar handen, die nog steeds warm aanvoelden van zijn gezicht, tegen haar bovenarmen en wreef er weer over tegen de kou. Ze had zich liever tegen Bill aangedrukt, maar wist niet of hij dat wel zo leuk ging vinden. Ven probeerde helder te denken.
Waarom in vredesnaam wilde ze zichzelf in Bill zijn armen hebben?
Maar Ven had geen tijd om daar een antwoord op te vinden. Een arm sloot zich om haar middel, en instinctief sloeg ze met haar linkerarm over Bill zijn schouder. Haar rechter legde ze op zijn borst. Bill leek met een vreemd geweertje naar het plafond te wijzen. Hij schoot - een zacht geluidje dat amper hoorbaar was - en keek Ven aan.
‘Als je bang bent om te vallen, doe je ogen maar dicht,’ zei hij, met - grappig genoeg - een grijns op zijn gezicht. Ven glimlachte zachtjes, besloot dat ze haar angst niet genoeg had overwonnen deze middag, en drukte haar hoofd tegen Bill zijn harde schouder. De greep om haar middel werd strakker, ze werd letterlijk tegen hem aangedrukt.
En toen verdween de vloer onder haar vandaan. Ze kneep in Bill zijn t-shirt en linkerschouder, beet op haar lippen om niet te schreeuwen en vergat even dat warme gevoel dat ze nu had. Bill maakte zelf geen geluid, liet niet merken dat Ven hem pijn deed toen ze in zijn schouder kneep. Ven besloot dat hij grotere pijn had meegemaakt, en dat dit bijna als kietelen kon doorgaan.
Eindelijk vonden haar voeten de grond weer. Ze liet Bill echter niet los, hoewel ze wel haar hoofd terug durfde op te tillen. Zijn ogen keken haar geamuseerd aan, maar zijn gezicht zelf stond vlak.
‘Je hebt het gehaald,’ grapte hij. Ven liet hem los, maar werd nog steeds vastgehouden door zijn greep om haar middel. Ze deed niet eens de moeite om zich los te maken.
‘En waarom was dit weer nodig?’ vroeg Ven buiten adem. Ze staarde in Bill zijn ogen, hopend dat hij ging antwoorden.
‘Kijk achter je,’ zei hij. Ven draaide haar hoofd naar de andere kant, botste tegen Bill zijn schouder en ging uiteindelijk op haar tenen staan. Ze keek over zijn schouder heen.
‘O,’ zei ze, terwijl ze keek naar de rode gloeiende stralen die over de hele vloer gingen. Aan de andere kant van de gang had ze die niet gezien.
‘Eénrichtingssensoren. De indringers kunnen ze niet zien, de medewerkers wel.’
‘Hoe kunnen zij ze zien? Ik bedoel, als ze nu langs die ingang gaan?’ Ven draaide zich niet terug naar Bill, maar staarde naar de deur aan de andere kant. Het was verder dan ze gedacht had. Bill liet haar los, haalde haar handen van zijn schouders en stapte toen verder. Ven besloot hem achterna te gaan.
‘Bill, leg uit?’ smeekte ze. Bill bleef serieus, maar staarde haar toch terug aan.
‘Dat is nou toch simpel? Naast die deur is er een scanner die de mensen hun passen nakijkt. Alle mensen die daar werken mogen daar door, al dan niet met een gast. Maar zolang de scanner geen idee heeft dat iemand daar is, blijven deze stralen aan.’
‘Maar waarom is dit zo belangerijk?’ vroeg Ven weer. Bill draaide in een donkere gang waardoor Ven hem helemaal niet meer kon zien. Ze tastte naar hem, raakte zijn rug, en besloot hem niet meer los te laten. Toen ze tegen hem aan botste, besefte ze dat hij was blijven stilstaan. Bill leek zich om te draaien.
‘Hier is niemand momenteel,’ zei hij. ‘Binnen een kwartier komen ze terug, dus je hebt een kwartier om jezelf uit te problemen te halen.’
Ven slikte, beeldde zich zijn serieus gezicht in en huiverde.
‘Oké,’ zei ze, maar haar stem sloeg over. Bill greep haar hand vast, en trok haar door de deur die hij net geopend had. Ven werd naar voren geduwd door Bill. Ze draaide zich even om om naar hem te kijken vol verbazing. Bill stond nog steeds aan de deur, die op en kiertje stond omdat Bill zijn voet ertussen had gezet. Hij was behoedzaam, oplettend op wat er allemaal kon gebeuren.
Ven schraapte haar keel, waardoor Bill zich omdraaide. Meteen veranderde zijn koele blik waardoor hij er boos uitzag.
‘Sta je hier nog altijd? Haast je!’ beet hij haar toe. Ven haalde haar schouders op, en rende op de computer af.
Ze schrok van de grootte van het ding. Het scherm was enorm, en bezette bijna de hele muur. Het toetsenbord leek in de tafel verwerkt te zijn. Er was een grote luxe stoel aan deze tafel, en Ven dook er meteen in. Ze had geen tijd om te genieten van de comfortabiliteit van het meubelstuk. Haar hand greep de muis die aan de rechterkant van het toetsenbord zat. Het ding voelde koud en metaalachtig aan. Ven huiverde weer, maar beveelde zichzelf om naar het scherm te kijken.
Dankzij het duisternis van de kamer kon ze haar ogen amper openhouden dankzij de witte gloed die het scherm uitstraalde. Ven knipperde eerst vaak, totdat ze gewend was aan het licht. Ze kon al enkele woorden onderschatten.
‘Wacht...’ las ze hardop, en kneep haar ogen fijn totdat ze het beter kon lezen. ‘Wachtwoord.’
Ze draaide zich naar de andere kant, waar het klein bakje van de computer zich bevond. De computer zag er belachelijk uit ten opzichte van het reuzescherm. Toch had Ven geen zin om te giechelen daarom.
Ze legde haar handen op het toetsenbord, drukte drie toetsen tegelijk in waardoor het scherm zwart werd. Er knipperde echter één klein streepje op het zwarte oppervlak. Ven keek ernaar, dacht na over wat ze moest doen.
Het lukte haar om in de computer te breken. Ze was bezig met alle mappen te doorzoeken, negeerde alle opmerkingen die Bill maakte over de minuten die voorbij gingen, en klikte map per map open om alles te doorzoeken.
De eerste map was diegene die ze had doorgestuurd naar Philips. Ze had geen zin om daar nog eens naar te kijken, dus ging ze meteen door naar de andere. Bedrijfszaken, bedrijfsgeschiedenis, bedrijfsvrienden, bedrijfsbewakers... er was van alles. Ven wierp een blik op haar horloge. Ze had nog maar vijf minuten, en hoewel dat ruim genoeg was, raakte ze benauwd. Ze klikte steeds sneller door de mappen heen, en uiteindelijk vond ze de hare.
Op het eerste zicht was het duidelijk dat ze alles over haar wisten. Haar geboortedatum en -plaats, ouders, grootouders, ooms en tantes, nichten en neven, zelfs haar zus Camilla zat ertussen. Ze kenden alles over Thomas en Willie. Ven opende die mappen allebei, en zag dat zowe Thomas als Willie spoorloos waren in de wereld. Ven zuchtte opgelucht, ging verder naar de zoektocht. Meneer Philips, Jennifer, Goody, Georg...
Bij die laatste klikte ze net iets té gretig op de muis. De computer opende de map, waarna Ven het document zelf aanklikte. Het scherm werd weer gevuld door letters en woorden.
Vens adem stokte. Haar hand reikte naar haar hart, terwijl ze alles doorlas.
Georg Listing 31 maart 2347, geboorteplaats, geen broers of zussen, ouders gestorven toen hij vijf was, altijd in pleeggezin gewoond. Dit wist Ven zelf niet over hem. Ze voelde zich onbetekenend. Georg was getrouwd geweest, scheidde, en ging wonen waar Ven toendertijd woonde. Had zijn kind al jaren niet meer gezien.
De laatste updates waren deze ochtend ingeschreven. Ven las ze aandachtig.
Sinds kort relatie aangegaan met Jennifer Robinson, wonen niet samen. Terminatie vandaag om 19u25
Terminatie...
Georg!
Ven keek op haar horloge, het was kwart na zeven, dus hij kwam nu ongeveer terug van zijn werk.
Ven probeerde redenen te vinden om niet te geloven wat ze net gezegd hadden. Ze konden niet op voorhand weten wanneer ze hem gingen uitschakelen. Ven klikte het bestand weg, wilde net haar bestand wegklikken, tot ze Bill hoorde vloeken. De deur klapte dicht, en er volgden voetstappen. Rennende voetstappen.
Meteen daarna werd de deur terug opengetrokken, en Ven wist dat ze niet meer alleen waren.
‘Niet bewegen, jullie!’ riep een man. Ven draaide zich om, herkende hem lichtjes. Hij had een volwassen gezicht dat versierd werd door bruine stoppels. De wallen onder zijn ogen maakten duidelijk dat hij al erg lang niet meer had geslapen. Hij had geschoren kort bruin haar. Ergens had hij wel knap kunnen zijn, maar een enorm lidteken ontsierde zijn gezicht. Het liep van zijn kin tot de onderkant van zijn oog als een omgekeerde “s”�. Ven huiverde, was helemaal vergeten wat ze achter zich had gelezen.
‘Rennen, Ven!’ riep Bill luid. Ven moest er niet een bij nadenken. Haar hand werd vastgegrepen en bijna instinctief rende ze achter Bill aan. In de achtergrond hoorde ze de man nog iets schreeuwen.
‘Laat de honden los!’

Reacties: