FanFic.nl

Treasure [3-Shot]

1.

Er is geen groter genot dan de eilanden voor het eerst te zien. Eeuwen geleden zagen onze voorouders ze met dezelfde verbazing opdoemen uit het vage blauw van de ochtend, leunden ze over de boeg van hun schip en dankten de hemel dat hun reis naar de nieuwe wereld ten langen leste tot een goed einde was gekomen.
Zij voeren maanden over uitgestrekt water, met de constante dreiging van ziekte, hongersnood en piraten. Wij nemen het vliegtuig en doen er nauwelijks een dag over, achteruitgezakt in een toegewezen zeteltje met een plastic bakje te warme lasagne voor onze neus. Maar het eerste aanblik van die eilanden, daarin zijn we gelijk. De verrukking en verwondering is doorheen al die honderden jaren niet anders geworden. De magie van de Caraïben is er nog steeds.
Van alle eilanden van de West-Indies is er niet één dat te vergelijken valt met St. Kitts. De langwerpige tong met de geklauwde voet aan het zuidoostelijke eind, amper 261 vierkante kilometer in oppervlakte, huisvesting voor nog geen 50.000 zielen. Het topje van een vulkaan. Het laatste restje paradijs.
Hij woont inmiddels drie jaar op het eiland, en heeft zich in die tijd een nieuw leven aangemeten. De taal, Engels met een zachte, rollende tongval, heeft hij zich eigen gemaakt. Aan de temperaturen en de schroeiende zon is hij ook gewend, zijn huid heeft een diepe bronskleur gekregen die zelfs in de winter niet wegtrekt. Zijn spieren zijn taai geworden, zijn ooit zo breekbare lijf is nu pezig en sterk. Zelfs de inkt van zijn tattoo’s lijkt donkerder dan vroeger, alsof het hitte ze erin heeft gebakken.
Met een verstrooid gebaar gaat hij door zijn haren, kortgeknipt en warrig geblazen door de zoute wind. Drie jaar geleden, net voor hij op het vliegtuig stapte, had hij in het toilet van de luchthaven van Frankfurt zijn lange lokken afgeknipt. Een nieuw leven, een volledig nieuw begin. Hij weet dat hij intussen onherkenbaar is. Niemand hier weet wie hij ooit was. Op St. Kitts is hij gewoon Bill.
‘Excuse me?’ Hij stopt met over het glinsterende water te staren, het intense kobaltblauw voert hem steeds zo ver weg. Een blond meisje staat voor zijn neus, frunnikt nerveus aan de riempjes van haar bikini.
‘Do you rent scuba diving equipment?’ vraagt ze nogal doelloos. Hij lacht scheef en wijst naar het bord achter zijn hoofd met de tarieven. Flessen, snorkels, duikbrillen, zwemvliezen, alles wat een mens kan wensen voor een dag aan de Caribische zee. Turtle Beach is zonder twijfel het mooiste strand van het eiland, aan de overkant van de Narrows kan je Nevis zien liggen, het kleine eiland ten zuiden van Saint Kitts.
De Narrows is de naam van het relatief ondiepe kanaal tussen de twee verloren vulkanische druppels in het eindeloze water. Bovendien is het water zo rustig dat duikers en snorkelaars niet bang hoeven te zijn dat één of andere maniak op een surfplank hen zal proberen onthoofden wanneer ze plots boven komen.
‘One set of standard equipment, please.’ Het meisje legt het geld op het verweerde hout van de toonbank. Een plotse windstoot probeert er met de briefjes vandoor te gaan, en zowel Bill als het meisje grijpen er in reflex naar. Hij is sneller, haar handpalm ligt warm op de rug van zijn hand.
‘Sorry.’ Ze lacht verlegen en hij stopt het geld in het blikken doosje dat dienst doet als kassa. Hij stapelt haar spullen op de toonbank.
‘Do you have an instructor?’ vraagt hij.
‘Yes. My boyfriend…’ Een lange kerel met een drakentattoo op zijn rug duikt op uit het niets en slaat zijn arm om de schouders van het blonde meisje, als om een statement te maken. Het is duidelijk dat de actie met het geld hem niet zint. Bill geeft geen krimp. Het is niet zijn schuld dat het waait, en nog minder dat die griet hem probeert te versieren.
‘Thank you. If I’m not here when you get back, my girlfriend will handle the return. Enjoy your day.’ Hij legt de nadruk op het word “girlfriend”�. Met een korte knik leidt de jongen zijn vriendinnetje naar het water, de duikflessen over zijn schouder geslagen. Bill grinnikt even en verzinkt opnieuw in gedachten. De golven voeren hem mee.

Waar rook is, is vuur. En in zijn droom is er veel rook, vreselijk veel rook. De azuurblauwe lucht boven de droge wijngaard kleurt al snel grauw, dan zwart. Een krijtwitte golf van vlammen spoelt over de droge planten, maakt de zomerhitte nog drukkender. Het is alsof iemand de wereld in een brandende deken heeft gewikkeld.
Overal is er vuur, en rook, en stemmen. Schreeuwend? Nee, zingend. Er wordt gezongen in het vuur. Het zwelt aan, wordt een dreigend orkest met het geknetter van de vlammen.
Naast het brandende veld ligt een kerkhof. Een eenzame jongen met lang, zwart haar zit op een grafsteen en drinkt bloedrode wijn uit een zware, glazen beker. Hij ruikt de zeelucht die de vlammen aanwakkert. Hij huilt, en op dat moment komt er een tweede gestalte uit de vlammen wandelen, zwartgeblakerd, met het nog smeulende frame van een gitaar in zijn handen. De jongen op de grafsteen gaat staan, en gooit het glas kapot voor zijn eigen voeten. De wijn druipt over de steen.

‘Oi! Slaapkop! Man, ben je echt van plan de hele winkel te laten leegroven?’ Hij opent zijn ogen en het eerste wat hij ziet zijn de vrolijke ogen van Marisol. Daarna merkt hij de stand van de zon op. Hij heeft minstens drie uur geslapen, en zoals verwacht dezelfde droom gehad.
Marisol is geboren en getogen op het eiland, hoewel haar naam anders doet vermoeden. Haar moeder was half Cubaans, haar vaders familie woonde al generaties op St. Kitts. En toch kreeg Marisol de naam van Cubaanse grootmoeder. Misschien omdat de afkorting, Sol, bij haar past. Er is geen dag waarop ze niet met een zonnige glimlach opstaat.
‘Komaan, Bill. Het is tijd om af te sluiten en ik heb honger.’ Marisol loopt het inventaris na, en samen sluiten ze het strandwinkeltje af. Bill telt de opbrengst en vraagt haar wat zij vandaag heeft verdiend.
‘Ik heb een kistje opgedoken dat vol knopen en vingerhoedjes zat, en één oude Portugese munt. Morgen ga ik naar de thrift shop en kijk ik hoeveel Jimmy ervoor wil geven. Ik schat ze allebei op halverwege de jaren 1700.’
Dat is hoe Marisol de kost verdient, ze duikt naar wrakgoed, zowel met als zonder flessen, en liefst zonder. Ze is een onvoorstelbaar goede zwemmer, Bill zweert dat ze kieuwen en vinnen krijgt wanneer ze de golven raakt. ‘Ga dan een keer mee zwemmen,’ plaagt ze dan. Hij laat het over zich heen gaan. In de drie jaar dat hij op St. Kitts woont, heeft hij zich nooit dieper dan zijn knieën in zee gewaagd.
Hij leeft op een speldenprik van vulkanisch gesteente, omringt door water, en hij kan niet zwemmen. En dat is precies de bedoeling. Hij heeft zoveel vuur in zich... Vernietigend vuur, dat zich niet zomaar laat temmen door water. Enkel met de oceaan zo dichtbij voelt hij zich veilig. Hij durft haar niet te bedwingen, hij wil alleen weten dat ze er is.

Reacties: