FanFic.nl

Patience

V|

“Hey, grote jongen!”� Ik liep meteen richting Scotty, maar hield halt toen ik een vrouw bij hem zag zitten. Vast de eigenares. Ze keek op.
“Ach, jij moet dat meisje zijn dat hem mee ut wandelen heeft genomen. Vic vertelde al dat je nog langs zou komen.”� Ik keek verbaasd naar haar vriendelijke gezicht. De meeste mensen vonden het niet leuk dat ik hun honden zomaar mee uit wandelen nam. Scotty liep naar me toe en sprong tegen me op. Hij likte mijn gezicht en kwispelde als een gek. Ik lachte en krabde hem tussen zijn oren en onder zijn kin.
“Hij heeft zijn beweging nodig. Ik ben Simone.”� Ze stak haar hand naar me uit, en zo goed en kwaad als ik kon (Scotty stond nog tegen me op te springen) gaf ik haar de mijne.
“Hij is echt een mooie hond, en lief,”� zei ik. Ze glimlachte.
“Vic zei al dat je zo dol op hem was. En hij zo te zien ook op jou.”� Scotty voegde de daad bij het woord en sprong nog een keer, ik moest me schrap zetten om niet te vallen. Ik lachte.
“Mam, hoe is het nou met hem?”� Een jongen met Cornrows kwam de kennel binnengestoven en staarde verbaasd naar Scotty in mijn armen.
“Wat is dat?”� fronste hij.
“Dat heeft een naam,”� antwoordde ik lichtjes geïrriteerd. Hij grijnsde.
“Ja, en als die even mooi is als jij, ben je het gelukkigste meisje op aarde. Ik ben Tom, aangename kennismaking, schoonheid.”� Ik trok mijn wenkbrauwen op. Ik duwde Scotty van me af en stak hooghartig mijn neus in de lucht.
“Ik kom wel een Andere keer met je wandelen, Scotty, als ja baasjes weg zijn. Dan kunnen die nu met je spelen.”�
“Ach, ga toch lekker mee,”� zei Simone. Ze bliksemde met haar ogen richting Tom en keek daarna verrassend zacht weer naar mij. Ik schudde twijfelend mijn hoofd.
“Nee, dank je, ik moest weer eens gaan. Ik kwam gewoon gauw een kijkje nemen, ik heb thuis nog werk te doen.”�
“Werk je met paarden?”� Simone keek naar mijn stoffige, bevlekte rijbroek en ik knikte.
“Wat enig. Geen wonder dat je zo goed met dieren omkan.”� Ik bloosde en beetje. Ondertussen had Tom niks meer gezegd, hij had me alleen maar aangekeken.
“Nou, dan zie ik je nog wel een keer,”� zei Simone vriendelijk. Ik knikte.
“Ja, ik kom zeker nog een keertje langs.”� Zolang die Tom er maar niet bij was.

Reacties: