FanFic.nl

Unbreakable [Jasper Whitlock]

7th

Two souls with but a single thought, two hearts that beat as one. - John Keats

Zo ging het een paar weken door. Niemand had door wat we 's nachts deden, behalve William, die eerlijk toegaf dat hij onder de indruk was. Maar in de vijfde week, viel ze. Er schoot een rat tussen Hail's benen door, en hij schrok vreselijk hard. Alexandra kon zich niet houden, en ze viel.

Ik wacht eventjes. Ik herinner me nog goed hoe bang ik was dat ze wat had. Hoe schuldig ik me voelde, hoe ik vreesde dat ze niks meer met me te maken wou hebben.

Ze kroop er meteen terug op. Ze troostte Hail met haar moederlijke stem en streelde hem over zijn hals. Ik zag de schrammen op haar armen, en ze zou ongetwijfeld wat kneuzingen hebben. Maar toen ik vroeg of ze wilde stoppen, weigerde ze.
"Het begint eindelijk te lukken, en het was niet eens zijn schuld dat ik viel. Ik had me maar beter moeten vasthouden." Koppig zette ze haar voeten weer stevig in de stijgbeugels, maar ze kon niet voorkomen dat ik haar benen zag trillen. Ze nam de teugels weer in haar handen en lachte haar betoverende glimlach naar me. Ik kon niet anders dan haar helpen, oo kal was ik doodsbang dat ze zich nog eens ernstig zou verwonden.
"Jasper, is er iets?" Ik besefte dat ik haar aanstaarde, en schudde snel mijn hoofd, zowel ter ontkenning als om mezelf wakker te schudden. Maar ze was dan ook zo mooi in het licht van de maan.

"Je doet het echt heel goed, Alexandra," zei ik zachtjes. Ik haalde het zadel van de paardenrug en legde het weg. Ze glimlachte.
"Dank je. Maar ik heb dan ook een goede leraar." Ik grijnsde. Toen draaide ik me om, zodat ze zich weer kon omkleden. Ik hoorde hoe ze mijn hemd losknoopte en hoe ze mijn schoenen uitdeed en daarna mijn broek op de grond liet zakken. Ik slikte, hopend dat ze niet doorhad hoe moeilijk ik het had om me niet om te draaien.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.