Hoofdcategorieėn
Home » Harry Potter » Unexpected Friendship » 35. Your mum is gonna kill you!
Unexpected Friendship
35. Your mum is gonna kill you!
Leona's P.O.V.
We waren klaar met eten en Xavier, Katja en ik liepen de trappen op, naar de toren van Griffoendor om onze boeken te halen.
“Kom je vanavond ook naar de try-out van Fred en George kijken?”¯ Vroeg ik Xavier. Hij knikte en ik glimlachte naar hem, waarna Katja en ik de trap naar de meisjesslaapzaal op liepen om onze boeken voor bezweringen te pakken. In de leerlingenkamer kwamen we Xavier weer tegen.
“Welk vak hebben jullie?”¯ Ik kreunde zacht.
“Bezweringen. Gelukkig hebben we dat met Huffelpuf en niet met Zwadderich.”¯ Hij grinnikte.
“Laat me weten hoe het is gegaan.”¯ Ik knikte en we verlieten de leerlingenkamer om naar het bezweringenlokaal te lopen. Tot mijn verbazing waren we deze keer eens de eersten in het lokaal. Al snel begonnen ook de Huffelpuffers en de rest van de Griffoendors binnen te stromen en begon professor Banning de les. Hij leerde ons Wingardium Leviosa, de zweefspreuk.
“En laat ik jullie er even op wijzen dat ik geen herhalingen wil van vorig jaar!”¯ Katja vroeg hem wat er gebeurd was en professor Banning werd rood, terwijl hij ons vertelde dat twee leerlingen van Griffoendor de spreuk vorig jaar op hem hadden gebruikt. Het was niet moeilijk te bedenken wie die twee leerlingen waren geweest, Fred en George.
Ik was samen met Katja onderweg naar onze volgende les, toen professor Sneep ineens voor ons verscheen.
“Juffrouw Stokbroeks, ik hoop dat u nog na heeft gedacht over mijn.. voorstel.”¯ Ik keek hem aan.
“Dat heb ik inderdaad gedaan. En ik blijf bij mijn besluit.”¯
“Goed dan. Dan zie ik u morgen om zes uur. Geniet van uw vrije avond, juffrouw Stokbroeks, want het is voorlopig uw laatste.”¯ Na die woorden draaide hij zich om en begon richting de kerkers te benen.
“Uit de kluiten gewassen vleermuis.”¯ Hoorde ik Katja naast me mompelen. “Waar ging dat over?”¯
“Eh.. niks.”¯
“O kom op, Leona. Ik kom er toch wel achter. Als jij het me niet gaat vertellen, ga ik naar Fred en George.”¯ Ik raakte lichtelijk in paniek.
“Waarom denk je dat Fred en George het wel weten?”¯
“Alsjeblieft zeg. Waar Fred en George zijn, ben jij. En andersom precies hetzelfde. Maar goed, jij wilt het me niet vertellen dus-”¯
“Goed! Goed! Ik vertel het je wel! Maar je moet me beloven dat je het aan niemand vertelt.”¯
“Beloofd.”¯
“Sneep wilt dat ik bekend maak dat Yvonne Spee een modderbloedje is.”¯ Katja’s mond viel open.
“Wat? Een modderbloedje in Zwad-”¯ Ik sloeg snel mijn hand voor haar mond.
“Ja, schreeuw het vooral door de hele school!”¯
“Besef je wel dat je nu hét materiaal hebt om die Yvonne het leven zuur te maken?”¯ Ik zuchtte.
“Ja, maar ik ga me niet tot dat niveau verlagen. Ik ben geen Zwadderaar en ik zal me ook nooit van mijn leven zo gaan gedragen.”¯ Katja keek me even bedenkelijk aan en knikte toen.
“Maar wat bedoelde Sneep met ‘Geniet van je vrije avond, want het is voorlopig de laatste’?”¯ Ik zuchtte.
“Ik zal waarschijnlijk de rest van het jaar elke avond na moeten blijven, omdat ik geweigerd heb.”¯
“Dat kan hij niet maken!”¯ Riep Katja verontwaardigd uit. “Wij gaan NU naar professor Anderling!”¯ Voor ik ook maar iets kon doen, greep ze mijn arm en begon me de andere kant op te trekken, richting het kantoortje van professor Anderling. Toen we daar op de deur klopte, deed niemand open. Professor Stronk kwam net langs met haar armen vol met langdradig weekblad.
“Zoeken jullie professor Anderling?”¯ We knikten. “Het spijt me, maar ze is er vandaag niet.”¯
“Professor Stronk, dit is belangrijk!”¯ Zei Katja.
“Volg mij maar.”¯ Professor Stronk begon te lopen en we liepen achter haar aan. Voor een grote waterspuwer bleef ze stilstaan. “Ijsmuizen.”¯ De waterspuwer sprong opzij. “Zeg tegen professor Perkamentus dat ik jullie heb gestuurd.”¯ We knikten en liepen de trap op, waar Katja op de deur klopte.
“Binnen. Ah, juffrouw Stokbroeks, juffrouw Bell. Wat kan ik voor jullie doen?”¯
“We.. komen over iets belangrijks praten. Het heeft te maken met professor Sneep.”¯ Perkamentus knikte en gebaarde op de twee stoelen tegenover zijn bureau. We gingen zitten. “Vertel jullie verhaal maar.”¯ En dat deden we.
“Dus,”¯ Begon professor Perkamentus toen we klaar waren. “Professor Sneep wilt u laten nablijven, omdat u niet laf genoeg bent om juffrouw Spee’s ware bloedlijn te onthullen?”¯ Ik knikte. “Maakt u zich maar geen zorgen. Ik zal dit oplossen.”¯ Katja en ik stonden op, bedankten professor Perkamentus en liepen naar de leerlingenkamer. Nu nog naar de les gaan, zou onzin zijn geweest. Tot mijn plezier zaten Fred en George in de leerlingenkamer. Voor ik ook maar iets kon zeggen, zeiden ze tegelijk dat ze er uitgeschopt waren door Gibbson. Ik lachte, maar vreesde tegelijk ook voor hun leven.
“Jullie weten dat jullie moeder jullie van kant maakt, hè?”¯
Na mijn laatste les, liep ik naar de kassen, waar ik op Fred, George en Xavier wachtte. Toen ze naar buiten kwamen, reikte ik Fred en George elk een bezem aan en liepen we met z’n vieren naar het zwerkbalveld, waar Olivier al stond te wachten. Xavier en ik beklommen de tribune, terwijl de tweeling zich opwarmde. Ik keek met grote ogen naar de tweeling, die hoog boven ons vlogen, en de kracht en energie waarmee ze de beukers over het veld sloegen. Ik liet mijn blik naar beneden glijden, waar Olivier goedkeurend stond te knikken, en toen opzij, naar Xavier. Ik zag dat hij niet naar de tweeling keek, maar naar mij. Ik toverde een glimlachje op mijn gezicht en keek weer naar boven, met een vreemde kriebel in mijn buik. Het duurde niet lang voor dat Olivier naar de tweeling riep dat ze naar beneden moesten komen en hij hen vertelde dat ze in het team zaten. De tweeling gaf elkaar een high-five en ik snelde op ze af om hen te feliciteren. Olivier en de tweeling begonnen terug naar het kasteel te lopen en ik wilde net achter ze aan gaan, toen Xavier mijn arm vast pakte.
“George vertelde me dat je nog nooit hebt gevlogen.”¯ Ik keek hem aan. “Ik denk dat we daar maar eens verandering in moeten brengen.”¯ Hij haalde een bezem te voorschijn en ik begon als een gek te grijnzen. Hij stapte op de bezem en gebaarde dat ik voor hem moest komen zitten, wat ik meteen deed. Samen vlogen we de lucht in en ik genoot van het vogelvrije gevoel dat ik er van kreeg. Na een tijdje begonnen we te dalen en liepen we samen richting het kasteel. Voor het portret van de dikke dame bedankte ik hem.
“Dat was erg lief van je, Xavier.”¯ Hij grinnikte en zei het wachtwoord tegen de dikke dame, waarna we de leerlingenkamer binnen gingen.
“Waar waren jullie nou?”¯ Vroeg George.
“Ja, we waren bezorgd.”¯
“Ah, wat lief dat jullie je zorgen maakten.”¯ Grinnikte ik.
“Natuurlijk maken we ons zorgen om je, mam vermoordt ons als we iets met je laten gebeuren. Ze ziet je nu al als rolmodel voor Ginny.”¯ Ik glimlachte en liep naar boven om een paar stukken perkament, een potje inkt en een ganzenveer te halen, waarna ik bij de tweeling en Xavier aan de tafel ging zitten, waar Katja even later ook bij kwam zitten. Ik begon te schrijven. Een brief aan mijn ouders, aan mevrouw Wemel en een aan mijn nichtje. Toen ik de brieven af had, stond ik op om naar de slaapzaal te lopen.
“Welterusten.”¯ Zeiden Fred, George en Katja tegelijk. Xavier stond op en liep met me mee naar de trap, waar hij me met een glimlach omhelsde.
“Slaap lekker.”¯ Ik werd een beetje rood en stormde de trap op.
Reacties:
ik vind dat xavier heel lief klinkt
Ik vind dit zo'n leuk verhaal
Ahh, wat lief!