Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » Doin' it the Slytherin way [HP] » Six, people do strange things in the name of love.
Doin' it the Slytherin way [HP]
Six, people do strange things in the name of love.
Na het eten begon Perkamentus met een toespraak.
‘Meneer Filch, onze conciërge, heeft me gevraagd om jullie er voor de naar zijn idee vierhondertweeënzestigste keer, aan te herinneren dat er tussen de lessen niet getoverd mag worden op de gangen. Daarnaast zijn er nog enkele zaken niet toegestaan; dat is na te lezen op de uitvoerige lijst die de heer Filch op de deur van zijn kantoortje heeft bevestigd,’ zei hij, ‘er zijn dit jaar ook twee wijzigingen in ons lerarenbestand. Het doet me genoegen om Professor Grubbly-Plank opnieuw te verwelkomen, die zich zal bekommeren om Care of Magical Creatures, en ik wil iedereen voorstellen aan professor Umbridge, onze nieuwe lerares Defence Against the Dark Arts.’
Sommige leerlingen applaudisseerden, maar ik keek verveeld voor me uit.
‘Proeftrainingen voor de Quidditchteams van de Houses zullen plaatsvinden op - ’
Professor Dumbledore werd onderbroken door een hum-hum van Umbridge. Het moest vast een hoestje voorstellen...
‘Dank u voor uw vriendelijke welkomstwoord, professor Dumbledore,’ zei Umbridge met een onnozele glimlach.
Ze had een irritant hoge nepmeisjesstem. Dus ik besloot verder niet te luisteren. Na haar ‘toespraak’ klapten professor Dumbledore en nog een aantal leraren, al deden ze dat niet enthousiast. De meeste leerlingen keken haar raar aan, maar dat scheen ze niet te merken.
‘Dank u, professor Umbridge. Dat was uiterst verhelderend,’ zei Dumbledore met een buiging, ‘goed, zoals ik al zei, zijn de proeftrainingen voor de Quidditchteams van de Houses aanstaande zaterdag. Je kunt je inschrijven bij het hoofd van je House. En nu; goedenacht iedereen,’ besloot hij zijn toespraak.
Ik stond meteen op, net als Chanel, Brooklyn en Emily. We liepen naar de Slytherin Common Room, die blijkbaar in de kerkers was.
Aangekomen in onze kamer zag ik - tot mijn grote spijt - dat we onze kamer deelden met Pansy Parkinson. Ze had zich dus blijkbaar kunnen losweken van Malfoy.
‘Zo, Parkinson,’ begon Brooklyn minachtend, ‘heb je je weer kunnen losweken van je grote held mister Malfoy?’
Pansy keek haar verontwaardigd aan, maar zei niets. Ze had dus niet zo’n grote bek zonder Malfoy erbij.
Chanel, Emily en ik lachten haar uit.
‘You rock,’ zei ik lachend tegen Brooklyn.
‘I know,’ antwoordde ze met een grijns.
‘Niet té kapsones,’ zei Emily.
Parkinson stond er maar een beetje bij, plofte toen op haar hemelbed neer en trok de gordijnen dicht, waardoor we haar niet meer konden zien.
‘Dus, wat vind je van Hogwarts, tot nu toe?’ vroeg Chanel me.
‘I like it!’ zei ik enthousiast, ‘maar sommige mensen wat minder,’ voegde ik er met een grijns aan toe.
‘Dat snap ik wel,’ zei Brooklyn grijnzend, ‘maar eh, het is te vroeg om te slapen, zullen we nog even naar de Common Room gaan?’
‘Jup,’ zei Emily.
We lopen onze kamer uit en de Common Room in. We ploften neer op twee banken voor de haard. Brooklyn zakte onderuit en legde haar benen gewoon neer op het tafeltje dat voor haar stond.
‘Dit is nou leven,’ zuchtte ze goedkeurend.
Chanel, Emily en ik lachten. Ik mag Brooklyn - of afgekort; Brooke - wel, ze is brutaal op een grappige manier. Emily - of Em - is weer wat minder brutaal, maar wel heel lief. En Chanel, tja, Chanel lijkt erg op mij. Ze is net als ik Frans, ze kan über bitchy doen, maar is ook heel lief.
‘Wat zou Pansy aan het doen zijn?’ zei Emily, die deed alsof ze diep nadacht.
‘Huilen, of course,’ zegt Brooke grijnzend.
‘Nohh, geniaal,’ lach ik.
We gingen helemaal stuk, we zagen haar al helemaal op haar bed liggen huilen. Haar lieve ‘Dracie’ missend, die niet eens van haar is!
‘Weet je, eigenlijk moet één van ons,’ begon Chanel en ze keek mij nadrukkelijk aan, ‘iets beginnen met Malfoy.’
Ik keek haar vragend aan.
‘Dan zouden we in één klap Parkinson en hem terug pakken!’ legde Chanel enthousiast uit.
‘Ik snap wel waarom we Parkinson terug willen pakken, maar waarom hem?’ vroeg ik.
‘Nou, hij breekt zeg maar het hart van elk meisje dat voor hem valt...’ zei Em.
‘Dus?’ vroeg ik. Toen keek ik ze aan en zag dat hij dat bij hen allemaal heeft gedaan, ‘oh, ik snap het al. Dus, jullie willen mij daarvoor gebruiken?’
Ze keken me allemaal weer grijzend aan.
‘Als je dat voor ons zou willen doen, natuurlijk,’ zei Brooke.
‘Voor jullie?’ vroeg ik arrogant. Ze keken me verbaasd aan, ‘grapje! Natuurlijk!’
‘GROEPSKNUFFEL!’ riep Em en opeens werd ik aan alle kanten platgedrukt.
‘Chanel, je had gelijk, het zijn echt een stel gekken,’ zei ik.
‘And we’re damn proud of it!’ riep Emily.
Dan lachen we allemaal weer.
‘Maar, hoe gaan we dat aanpakken?’ vroeg Brooke, toen we weer allemaal normaal zaten.
‘Nou, we kunnen...’ begon Em, maar ze werd onderbroken door Malfoy die luidruchtig de Common Room binnenkwam.
‘... en ik had nog niet mijn toverstok getrokken of hij was al weg!’ zei hij en zijn ‘vrienden’ - lees: meelopers - gingen helemaal stuk. Blaise grijnsde alleen maar. Toen Blaise mij zag, kwam hij meteen naar me toe.
‘Bonjour, Eloïse,’ zei hij glimlachend tegen me.
‘Bonjour, Blaise,’ zei ik.
‘Mag ik naast je komen zitten?’ vroeg hij beleefd.
‘Natuurlijk,’ antwoordde ik met een glimlach.
‘Bevalt het je hier, op Hogwarts?’ vroeg hij me met een glimlachje.
‘Zeker, op sommige mensen na,’ zei ik met de nadruk op sommige.
‘Zoals?’ vroeg hij geïnteresseerd.
‘Dat je dat nog moet vragen, Zabini!’ zei Chanel verontwaardigd.
‘Je mag ook gewoon Blaise zeggen hoor,’ zei hij lichtelijk geïrriteerd.
‘Nou goed dan, Blaise,’ zei ze met een licht boze nadruk op Blaise, ‘dat je dat nog moet vragen, Blaise.’
‘Sorry hoor, Douillet dat ik niet zo slim ben als jij,’ zei hij boos.
‘Eh, ik bedoelde dus Parkinson,’ zei ik, om snel tussenbeide te komen. Maar het hielp niet, ze begonnen elkaar echt verrot te schelden.
‘Sorry, BLAISE, ik was even vergeten dat je geen hersenen hebt!’
‘IK geen hersenen? Als je eens in jouw hoofd kon kijken, DAT zou pas leeg zijn!’
‘Ach jou je lelijke bek toch dicht, filthy Half-blood!’
‘Half-blood? Wat Half-blood!’
‘Niemand weet toch wie jouw vader is? Die ging toch dood? Jouw lieve mama zal hem wel vermoord hebben, omdat hij rijk was!’
‘Nou moet je echt je tering bek houden, vuile slet!’
Ik keek ze verbaasd aan, wat hebben zij tegen elkaar? Brooke en Em keken er normaal alsof het dood normaal was.
‘Ik een slet? Jij bent gewoon een vuile player, net zoals je vriendje Malfoy!’
‘Gaan we nou ook al mijn vrienden erbij betrekken? Ik ga toch ook niet over jouw vriendinnen praten. Dat zij nog met jou om willen gaan!’
‘HOU ALLEBEI JE BEK DICHT’ riep ik boos. Ze keken me verbaasd aan. ‘What’s the problem with you guys?’
‘Dat... is... een... lang... verhaal...’ zei Blaise briesend.
‘Tell me,’ zei ik vastbesloten.
‘Het is heel simpel,’ begon Emily rustig, ‘ze werden verliefd, kregen iets. Zabini begon te playen, ze kregen ruzie, het ging uit. En nu haten ze elkaar, omdat ze elkaar nog leuk vinden.’
Ik had verwacht dat ze Emily zouden slaan, verontwaardigd zouden roepen; ‘ik HEM/HAAR leuk vinden? BEN JE GEK!’ Maar dat deden ze niet, ze keken elkaar hoopvol aan en begonnen tegelijk te praten.
‘Heeft ze gelijk?’ vroeg Blaise hoopvol.
‘Is dat waar?’ vroeg Chanel, al even hoopvol.
‘Oh, Chanel, ik heb zó’n spijt, je moet me geloven!’ riep Blaise wanhopig.
Wow, wat een verandering. Vijf seconden geleden wilden ze elkaar ongeveer vermoorden...
‘Ik wou dat ik je kon geloven,’ zei Chanel zacht, ‘je hebt me echt pijn gedaan, Blaise.’
‘Dat weet ik, Chanel,’ antwoordde hij, al even zacht, ‘daarom wil ik het goedmaken. Ik mis je, Chanel. Je was mijn allesje.’
‘Waarom zoende je Violetta Allegri dan?’ vroeg ze met tranen in haar ogen.
‘Zij zoende mij!’ riep Blaise verontwaardigd.
‘Je had haar weg kunnen duwen!’ riep Chanel, de tranen stroomden nu echt over haar wangen.
‘Dat kon ik niet...’ zei Blaise zacht, ‘ze is half-Veena...’
‘Alsof dat een excuus is,’ roep Chanel en ze keek hem aan, met vurige ogen die toch vol tranen stonden.
‘Ik kon het op dat moment gewoon niet, cheri. Het spijt me!’ riep Blaise oprecht, ‘geef me asjeblieft nog een kans.’
‘Ik zal je nog één kans geven,’ antwoordde Chanel, terwijl ze huilde.
‘En dat is meteen je laatste kans, Zabini,’ zei Brooke dreigend, ‘als je haar nog één keer kwetst, dan weten we je te vinden!’ Haar ogen schoten vuur en als ik Blaise was, zou ik bang zijn.
‘Een laatste kans is genoeg,’ zei hij vastbesloten, ‘ik zal je nooit meer pijn doen, cheri.’ Hij stak zijn armen uit en zij viel erin. Zo stonden ze een tijdje knuffelend. Alles was weer goed.
het is misschien opgevallen dat ik nu in de verleden tijd typ, dat vind ik makkelijker
Reacties:
Ah, Zabini en Chanel zijn lief tesamen<3
Snel meer
Xx