FanFic.nl

.: Finding Identity :. [TK]

35. Loneliness really hurts

'Noa!' roept de stem plots. 'Waar ben je? Is alles in orde?'
Pas nu herken ik de stem doordat de monotonigheid van verbazing verdwijnt. 'Bill?'
Hij lacht. 'Ja klopt. Sorry dat ik dat niet meteen zei, maar je weet het wel met al die fans. Waar ben je nu?'
'Veilig in ieder geval.' zeg ik vol opluchting. Er valt meteen een hele druk van me af, want even dacht ik een heel ander nummer in mijn hand te hebben. 'Waar is Tom?'
Bill zucht en het gepraat op de achtergrond wordt al luider.
'Sorry wacht even.'
Ik hoor wind langs zijn kant razen, wat betekent dat hij ergens buiten loopt. Ook de stemmen klinken wat verder weg.
'Ben je er nog?' vraagt Bill dan onzeker. Ik grinnik.
'Jaja ik ben er nog.'
'Oké gelukkig, maar ehm.. Tom is nu niet in de buurt. Hij moest met David mee om wat dingen door te nemen ofzo. We zijn net klaar met het concert en die sukkel heeft zijn mobiel weer eens niet bij zich.'
Ik kijk teleurgesteld door het raam naar buiten. Er lijkt geen einde aan de regen te komen. Straks overstroomt de boel hier nog.
'Oké, geeft niet.' zucht ik. 'Ik bel anders morgen nog wel terug.'
Het blijft twee seconden stil totdat Bill ook een zucht laat.
'Weetje, Tom was nogal van streek toen we wegreden bij het concertgebouw. Ik heb hem echt nog nooit zo gezien, behalve die keer dat we hoorden da..'
Hij stopt in zijn zin en ik snap al waarom. Toch komen de gedachtes tevergeefs bij me op.
'Sorry..' zegt hij meteen. Ik glimlach, maar natuurlijk ziet Bill dat niet. 'Geeft niks.'
Ik bijt op mijn onderlip en kijk naar de twee littekens in m'n handpalm. Zou ik ooit het verleden achter me kunnen laten?
'Ik moet gaan.' zeg ik zachtjes en sluit m'n ogen. 'Wil je zeggen tegen Tom dat ik.. spijt heb van vanmiddag?'
'Ja natuurlijk.' zegt Bill lief. Er verschijnt een lach op mijn gezicht. Bill was altijd al zo zorgelijk en aardig tegenover mij. Alsof het een broer van me was. Wanneer Tom er niet voor me was, had ik hem om me heen en daarom dus ook Tom.
'Ik spreek je nog wel.'
Bill lacht en schraapt zijn keel. 'Oké, hou ik je aan Noa. Nou doeidoei!'
'Doeidoei Bill!' grinnik ik.
Niet veel later heeft hij opgehangen. Mijn lach verdwijnt van m'n gezicht als ik de kille eenzaamheid weer om me heen voel. Ik besluit maar wat te gaan slapen, ondanks het pas acht uur is geweest. Alles heeft me zo onzettend uitgeput.
Met kleren en al kruip ik onder de dekens, terwijl ik mijn mobiel met twee handen tegen me aandruk. Dan heb ik tenminste nog het gevoel dicht bij Tom te zijn..

Reacties:

sadxangel zei op 13 juni 2010 - 12:05:
verder!!

xEmma zei op 8 juni 2010 - 17:37:
Wauw, jij had echt heel veel gepost in een keer.
Maar nu heb ik alles gelezen
Und me thinks your story is awesome(:
Xoxo