FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[32] Tom – Glastonbury Night

Als voetstappen me uit een zoveelste kus met Bill halen, begint mijn hart op een jachtig tempo te kloppen. Ik trek mijn T-shirt te haastig over mijn hoofd, waardoor ik met een dreadlock vast kom te zitten in het maatplaatje. Mijn armen kronkelen om me heen op zoek naar de gaten, maar vinden die niet. Ik zie dat het Bill wel lukt zich normaal aan te kleden, en ik zie ook hoe hij zich op zijn knieën zet en naar me toe kruipt.
‘Rare. Wie komt er ook vast te zitten in zijn T-shirt?’ vraagt hij luid en knipoogt dan. Oh, die jongen is goed.
‘Zit er iemand vast?’ giechelt Andreas, struikelt de tent in en blaast een walm alcohol in mijn gezicht.
‘Nou nee, ik speel verstoppertje.’ zucht ik, waarop Andreas begint te schaterlachen.
Ik krijg uiteindelijk, door Bills hulp, mijn T-shirt normaal aan.
‘Wij gingen net naar buiten.’ mompelt hij dan en zoekt zijn schoenen op. Hé wat? Wij? Naar buiten? Het is nacht, en…
Oh! Het is nacht! Nacht betekent donker. Bill en ik in het donker, op een wei, in een land waarin amper iemand ons kent. Ja, dat zie ik wel zitten.
Ik schuif mijn schoenen om mijn voeten, gris in alle haast mijn vest mee en duik dan uit de tent. Bill volgt, en grinnikend zetten we ons recht.
‘Ik kreeg bijna een hartaanval.’ mompelt Bill en pakt mijn hand vast. Het is misschien niet slim om hand in hand rond te gaan lopen, maar het is donker en eigenlijk maakt het me helemaal niets uit. Ik wil Bill niet meer loslaten.
We lopen door de tussenpoort. Er is eigenlijk nog niets veranderd, op het feit na dat er dus een duisternis over alles zou gevallen zijn als ze geen honderden lampen hadden aangedaan. En dat is precies wat ze gedaan hebben. Alle kleuren en maten, het schept een sfeer die onbeschrijfbaar is.
Bill lacht even naar me en trekt me dan een menigte in. Op het podium staan drie meiden, die ik nog nooit eerder heb gezien. De Japanse nationaliteit is van hun gezicht af te lezen, letterlijk.
Hun muziek gaat mijn ene oor in, en het andere uit. Mijn concentratie brokkelt af met de minuut.
Bill. Bill. Bill.
Mijn gedachten draaien om hem heen, en mijn hand in de zijne maakt het er niet beter op.
Is dit wel verstandig? We werden al zo bang van Andreas. Hij zou het nooit verder vertellen als we het hem zouden zeggen. En toch waren we bang dat hij erachter kwam.
Wat moet dat dan als het zou uitlekken? Onze familie, onze vrienden, onze fans.
Onze band.
Wat moet dat daar dan mee? Gustav en Georg, die zullen het nooit begrijpen. En zelfs als ze het zouden begrijpen, zouden ze het nog niet goedkeuren. De band zou splitten. Dan vermoordt David ons, en dan kan ik niet een lang leven met Bill hebben. Eerder een kort leven.
Stop met doemdenken, Tom!
De stemmetjes in mijn hoofd brullen door elkaar, de een al optimistischer dan de andere.
Ik schud mijn hoofd en kijk even naar Bill. Hij is het waard. Voor hem zal ik altijd blijven zwijgen, en niemand zal er ooit achterkomen. Dat zou het einde betekenen van ons, en dus ook van mij want zonder hem wil ik niet meer leven.
‘Waar denk je aan?’ fluistert hij in mijn oor en springt weer op en neer, die jongen is ook onuitputbaar.
‘Jou.’ grinnik ik en leg zo onopvallend mogelijk mijn hand op zijn heup. Een rilling gaat door hem heen, ik voel het aan de binnenkant van mijn vingers. Dan nestelt hij zich tegen me aan.
We staan op een weide, met honderden mensen om ons heen. De kans dat wij opvallen, is dus klein.
En dit voelt veel te goed om ermee te stoppen.

Honger drijft ons uit weg van het podium. Ik tover geld uit één van mijn broekzakken, en doe daarmee Bill verbaasd opkijken.
‘Oh, gelukkig, als we helemaal naar de tent moesten, stierf ik aan hongersnood nog voor we er waren.’
Lachend stap ik op het kraampje af, vraag twee hamburgers met ketchup en ajuin en betaal dan. De geur doet me bijna kwijlen, en beseffen dat ik al veel te lang niets meer heb gegeten. Mijn maag rommelt. Bill had me zo verdoofd dat ik dat niet eens had gevoeld.
Ook hij heeft blijkbaar hetzelfde, pleegt een aanval op de hamburger die ik hem geef en smeekt daarna om de helft van die van mij. Aangezien ik hem geen honger wil zien lijden - hij is al zo mager - geef ik mijn voedsel ook maar af en begin een schattenzoektocht in mijn zakken.
Na een helse zoektocht vind ik nog drie euro, waarmee ik één hamburger en een blikje drinken kan kopen. Ik vul mijn maag wel met frisdrank, in de tent ligt mijn chipsvoorraad dus daar waag ik me vannacht wel aan.
Ik ga dus weer naar het kraampje, bestel en betaal, geef Bill zijn eten en kap dan de cola naar binnen. Wonder boven wonder neemt het hongergevoel af.
‘Oké, en nu?’ vraag ik, zie nog net hoe een klodder ketchup op Bills T-shirts valt en begin dan te lachen.
Bill kijkt me vreemd aan, veegt zijn handen af aan het servetje en kijkt dan nóg vreemder.
‘Mis ik iets?’
Ik hik het woord ‘ketchup’ en klem mijn armen dan om een dranghek. Hij kijkt naar beneden, ziet zijn T-shirt en rolt met zijn ogen.
‘En dat vind jij grappig?’
‘Nogal.’ hik ik en donder zo over het hek heen. Met een dof geluid beland ik op de grond.
Bill kruipt over het hek heen, zet zich naast me op de grond en kijkt om zich heen. Niemand te bespeuren.
‘Nou, dat was grappig.’ fluistert hij in mijn oor voor hij zijn lippen in mijn hals zet.
‘Niet doen. Bill, wie weet ziet iemand ons!’
Hij legt zijn hoofd op mijn schouder, zijn haren kietelen in mijn nek. Op hem kan ik toch echt niet boos blijven.

Reacties: