FanFic.nl

What's true love?II (AFGEWERKT!!!)

brieven

De dagen die daarop volgde dwaalde ik wat verward rond, ik had nooit verwacht dat dit zou gebeuren. Ik had mijn eigen afzonderlijke werled gecreërd in welke in wachtte op mijn ziel. Ik voelde me schuldig voor het wegdringen van het verleden, maar als ik dat niet deed, moest ik verwerken. Verwerken, dat had ik helemaal niet gedaan…Ik had enkel geweigerd het aan te nemen. Een week laer stonden Sneep en Perkamentus weer aan de deur, ze verbaasde me niet. Ik hen wel, het gezagghebbende meisje was uit me verdwenen, ik was vervreemd van de hele mensheid, inclusief mijzelf. Sneep wist het, hij wist ook hoe het kwam. Iedereen dact dat dit mijn manier van verwerken was, maar Sneep zou iedereen er op wijzen dat ze fout waren. Ik verwerkte helemaal niks, ik schoof opzij. Dit was de eerste keer dat ik iets in mijn hoofd niet durfde aan te pakken. Perkamentus had het vaak over hoe mooi alles was, nu Voldemort weg was, maar het deed me niks, ik luisterde er nauwelijks naar. Als Sneep het over het steeds groeiende succes van de tovertweeling fopshop had, voelde ik me echter vreemd. Hij zei dat ze niet zo goed waren als ze eigenlijk echt waren, maar veel van hun vrolijkheid is zoek. Fred, dacht ik dan. Was hij niet degene die er ect altijd voor me was? Toen Draco het gedaan maakte, toen Draco…tranen blonken in mijn ogen en ik besefte goed genoeg dat het niet was omdat Sneeps woorden me raakte, het was veeleer omdat ik herinnerd werd aan een vorig leven. Elke week kwamen ze samen langs, op de vijfde november brachten ze een radiotje mee, maar ik weigerde er naar te luisteren, het was te snel, het ging te snel. Ze vielen hier binnen en dwongen me om terug zoals vroeger te worden, niet-beseffend wat dat concreet betekende. Perkamentus en Sneep waren teleurgesteld dat ik niet naar de radio wou luisteren. “Je mag het hen wel zeggen”� zei ik toen zacht. Beide mannen keken op in verbazing. “Niet waar ik ben, maar dat je me gevonden hebt…Dat ik hen wel weer zal zien. Dat ik in orde ben”�
Blij met deze vooruitgan knikten ze. “Vandaag ben ik drie jaar alleen op weg, ik wet dat je me haat omdat ik hen binnengelaten heb, niet dan, Draco?”�
“Joan..”�
“Je moet me niet geloven, verwacht gewoon niet dat ik dat ook niet ga doen.”�
“Je hebt zijn dood nog niet verwerkt.”� Ik keek Perkamentus kwaad aan. “Het is normaal dat je…”�
“ik meen het, hij is het echt. Hij is vast gewoon kwaad omdat ik jullie binnengelaen heb.”�
Het gordijn van het keukenraam viel weer. Sneep en Perkamentus schrokken op, maar k lachtte en zei: “of misschien ook niet.”� Perkamentus keek me verbluft aan. “Dat gordijn kan onmogelijk van zichzelf vallen”� zei ik. Als ik hem een vraag stel, is dat hoe hij antwoord.Zo heeft hij Plokes naam ook gekozen.”� Het leek alsof Perkamentus een raadsel gevonden had dat hij moest oplossen, zo’n dingen was hij vast verslaafd aan, want de keren erop zag ik enkel Sneep. Zijn volgende bezoek stelde hij lang uit, merkte ik op en hij gaf me ook meteen de reden daartoe. “Ik had het de tweeling eerst verteld, maar ze sloten hun winkel en volgde me zowat overal waar ik ging, in de hoop dat ik hen naar je toe zou brengen. Ze willen je echt zien.”� Er volgde een kleine stilte voor hij vervolgde. “Dan ging ik naar Leo Jordaan, hij leek opgelucht toen ik zei dat je de brieven laat gelezen had en na een lange discussie wist ik er hem van te overtuigen dat jij het thempo moest bepalen. Herelien, Ron, Ginny en Harry waren heel erg bij en Ned..Nu ja ik zei al hoe zijn enthousiasme geminderd was, maar dat kwam binnen de minut weer terug. Hij denkt dat je hem één van de komende dagen zal gaan bezoeken.”� Ik lachtte even. 3ja vader was blijk dat je in orde was, maar was razend kwaad op me omdat ik hem niet naar hier bracht. Toen ik zei dat ik evenzeer jou wensen respecteerde als dat hij dat ook drie jaar terug gedaan had ging hij zowat door het lint.”� Ik beloofde hem iets later toen ik hem buiten liet dat ik een brief zou scrijven voor Fed en George. “En de anderen?”� vroeg hij.
“Die hebben er zo geen nodig.”�
“Juist..”� hij ging er niet verder op in en vertrok.

Ik ging weer naar binnen en nam Freds laatste brief.
Joan, ik weet dat het alweer de derde brief is vandaag, maar ik hoop gewoon dat ik je van gedacht kan doen veranderen! Als het dat nier doet, wil ik dat je weet, dat ik altijd an je denk, heb ik altijd gedaan. Zal ik altijd doen. Alstublieft….verget me niet…als je vriend, toe? Fred.”�

Er waren nog plekken op waar mijn tranen zich met de inkt vermengd hadden.Ik legde het opzij en nam een stuk perkament.
Ik zal je nooit vergeten, Fred. Geef me gewoon even tijd.Toe?
Ik vouwde het dicht en schreef er ‘Fred’ op, dan nam ik een ander stuk Perkament.
He George, ik heb gehoord dat jullie levens zijn zoals ze horen. Goed zo, verpest dat niet door het najagen van iemand die niet nagejaagd wil worden!Toe
Ik vouwde ook deze samen en schreef er George op, het waren korte zinnetjes, maar meer kreeg ik er niet uit. “zouden ze het begrijpen, Draco? Wat me bij hen weghoudt?”�
Het duurde drie maanden voor Sneep weer terug kwam. “ik had je al niet meer verwacht.”� Lachte ik;”� Fred”� mompelde hij als antwoord. Ik gaf het de briefjes en vertrok een uurtje later weer. Sneep had een nieuwe missie in zijn leven: mij terug ’normaal’ krijgen. Een week later stond Sneep weer terug voor de deur met perkament in zijn hand. Ik nam het aan en legde het op tafel, besluitend dat ik het zou lezen, zodra Sneep weer buiten was. Ik keek mijn ex-leerkracht aan. “Severus?”� vroeg ik zacht. Sneep keek op. “Hoe gaat het met hem?”� Sneep slikte even.
“Zo goed als jij”� antwoordde hij dan. “Laat het hen begrijpen, Joan. Ze weten niet half wat er gebeurd.”�
“hoe hebben ze..”�
“Als hongerige wolven op een stuk vlees. Fred bedankte me zelfs.”� Ik knikte. “ik zal het hen proberen uitleggen in een brief.”�
“en ik zal het hen zeggen.”� Antwoordde hij blij. Ik liet hen buiten en keek naar de enveloppe op tafel, maar liet hem liggen, een paar dagen later, stopte Sneep even. “ik kom maar heel even langs kijken, want ik heb nog wat te doen.”� Hij zag de ongeopende enveloppe op de tafel liggen en gaf me een smekende blik voor hij buiten ging. Iets laer opende ik dan toch de brief. Ik vouwde het eerste stukje Perkament open en las traag de brief door.

Joan,
Ik kan je niet uitleggen hoe blij ik ben om, eindelijk, nog eens van je te horen. Ik wou dat ik je kon zien! Ik kan nie tuitleggen hoe moeilijk het is, na drie jaar angst en onzekerheid, om je dan niet te mogen zien. We missen je en dat heeft invloed op ons. Data hebben speciale betekenis, net als zwerkbal! Zweinstein heeft nog steeds niet opnieuw aan het WK meegedaan. Griffoendor zou ook de schoolcompititie niet meer gewonnen hebben. Eén keer per jaar gaan we er heen, weet je. Om een dienst te bewijzen aan de school, het hele Zweinstein team gaat dan naar de school, de bewondering van die kinderen is zo enorm groot. Zo groot als die van ons voor jou. Je ziet de spijt in hun ogen, omdat jij als aanvoerster niet tussen ons staat. Het eerste jaar gingen Fred en ik niet mee, ik geloof dat we toen in Hongarije zaten…Op zoek naar je. Het tweede jaar gingen we wel, ik denk dat we toen beseft hebben waarom je school opgegeven hebt. Herinnneringen aan je jaagde ons allen na en het was geen vrolijke bijeenkomst…Ik hoop je snel te zien Joan.
Knuf. Xx George

Joan!
Ik ben zo blij dat ik je mag schrijven! Ik bedoel, ik heb je al vaak geschreven, maar ik wist nooit naar waar te sturen. Ik ben ontzettend blij dat ze je gevonden hebben. Ik weet niet goed wat ik moet schrijven, George heeft alles al gezegd. Sneep zegt dat brieven moeilijk zijn, dus laat ik het hier maar bij, wil je snel zien!
XXXXFred

Ik zuchtte en liep nerveus het huis rond. Draco beantwoorde geen enkele van mijn ontelbaar vele vragen. Het deed me twijfelen, hij wilde dit niet. Hij wou dat ik bij hem bleef, zo was het. Sneep smeekte om de tweelings brieven te beantwoorden. Ik stelde het uit en uit, tot ik uiteindelijk er aan begon, maar dan duurde het weken voor ik er in sloeg om hem af te krijgen.

Hey jongens,
Ik kan niet echt uitleggen hoe moeilijk het is, zelfs als ik dat zou kunnen, zou je het nog niet begrijpen. Maar ik wil het proberen. Het heeft lang geduurd voor ik deze brief af had, weetje. Ten eerste: sorry jongens, voor wat ik jullie aandoe..
Contact met jullie roept een ongelooflijke angst bij me op. Ik heb er al veel met Severus over gepraat, waardoor ik een redelijk goed beeld heb op wat er gebeurd, er iets aan veranderen is daarom niet meteen makkelijk. Bijna vier jaar…De eerste maanden heb ik geprobeert te verwerken, maar de constante confrontatie met bijvoobeeld de school was me te veel. Daarna sloeg ik op de vlucht, ik rende weg van een gevoel dat ik niet kende: smart..verdriet..pijn..hulpeloosheid, machteloosheid… Ik rende er van weg en focuste me op het verbergen ervan. Ik praatte met Draco en heb in die periode een soort van eigen wereld gecreërd. Eentje waarin ik niet bang ben, maar Draco gewoon bij me is en er niks gebeurd is. Ik probeerde dus gewoon om het te negeren, naast me te leggen. Dat jullie allemaal terugkomen, dwingt me op een stap terug te zetten, terug naar mijn eigenlijke leven, met de echte waarheid…Het trekt me uit deze fantasiewereld die ik in al de tijd op mijn eentje gecreed heb. Die waarin ik wel verdriet heb over een verlies dat ik niet verwerkt gekregen heb, door het te ontkennen. Het is geen volledige fantasiewereld hoor, ik ben nog niet gek geworden; Draco waakt over me. Ik heb twee nieuwe honden en weet je, Fred. Zoals jij ooit instemde met een naam die hij bedacht: Mayjin. Stemde hij nu in met een naam die jij ooit voorstelde: Ploke.
Ik ben alleen niet zeker hoe hij tegenover contact met jullie staat. Ik denk dat hij het niet leuk vindt. Sneep zegt dat ik gewoon in deze wereld die ik gecreërd heb, het gedacht heb dat ik samenleef met Draco, zo echt zijn dood ontkennend. Hij denkt dat ik mezelf voorstel dat hij in mijn huis loopt als mijn man en dat ik dus op zijn antwoord wil, maar hij het niet kan geven omdat ik het niet weet. Ik ben heel zeker dat dt niet waar is! Hij is er wel, daar ben ik echt zeker van!
Severus en ik zijn het eens dat als jullie hem de volgende keer zien, hij een herinnering met jullie zal delen, zo ‘zien’ jullie me. Ik ben er zelf nog niet klaar voor, ik hoop dat ik uitgeklaard heb waarom? Jullie brieven waren vol begrip, dus hoop ik dat dit zo is. Je hebt er geen idee van hoe moeilijk dit was!
Joan
Een week later kwam Sneep langs. “Ik heb hen gewaarschuwd om er goed over n ate denke, maar ze waren zeker.”� Zei hij. Ik keek hem vragend aan. Hij had hen een herinnering getoond, waarin Sneep probeerde een conversatie aan te knopen, ik was toen zeer vervreemd, het was al een beetje beter nu. In de herinnering, leek ik meer te dagdromen dan te luisteren naar Sneeps verhaal. Halverwege de herinnering vroeg ik: “wat denk je, Draco?”� Dat had hen doen schrikken. Maar enkele weken later vroegen ze steeds meer herinneringen, die Sneep deelde, zodat ze hem zachtjes inhaalde, ze hadden ook Perkamentus’ eerste herinnering gezien. Mijn angst werd nu verstevigd door schaamte. In die herinnering had ik de ziel uit mijn lijf geschreeuwd terwijl Majin luid huilde. Ik had de jongens net verzekerd dat ik Draco’s dood gewoon negeerde, deed alsof dat niet gebeurd was.. Toen Sneep de volgende brief bracht, wachtte ik geen dagen meer, ik deed de brief open van zodra Sneep de deur uit was.


Joan,
We hebben ondertussen al redelijk wat herinneringen gezien. We hebben de winkel ook tijdelijk geloten en hebben al vaak weer op Zweinstein gezeten, bij Perkamentus en Sneep. Ik denk dat we een redelijk goed inzicht gekregen hebben. We weten nu ook, dat hoe langer je dit volhoud, hoe moeilijker dit voor je zal volgen. Drie jaar was al lang, en nu komt er enkel nog bij. Perkamentus vertelde ook dat hij je gevonden heeft door een verhaal onder de dreuzel. Indruk maken kan je blijkbaar toch nog! Perkamentus liet ons ook zijn allereerste herinnering aan je zien… Even dachten we dat je in een van de dieren die je omringen veranderde…Snel en uit latere herinneringen beseften we dat het eigenlijk net andersom is. De anderen willen ook schrijven en herinneringen zien, maar Sneep lost niks zonder jou toestemming.
Kuss Fred&George

Het was drie juli en ik had Sneep gezegd niet langs te komen de dag er op. Ik beantwoordde de brief nog niet en kroop in bed. De dag erop nam ik Draco’s mantel en liep naar het heuveltje aan het meer. “Zal het ooit vervagen, Draco? De herinnering aan jij die me doet schrikken, je lach, kus?”� ik dacht aan die dag..die bewuste dag, die ik uit mijn geheugen had willen sluiten, toe Perkamentus er naar gevraagd had, had ik botweg gezegd dat ik daar geen zin in had. De waarheid was, dat ik he niet aankon, het vertellen, omdat ik het wegsloot er nooit aandacht en de wonde daarmee openhield. Dat de mensen uit het dorp mij en de honden iets later hoorde schreeuwen, kon me niks schelen. Ik schreeuwde tot mijn keel schor was en ik geen geluid meer produceerde. Ik schreeuwde zonder geluid te maken en legde me daarna in de zetel, in Draco’s mantel gewikkeld. De dag erop klopte Sneep aan de deur, maar ik opende ze niet.

Reacties: