FanFic.nl

What's true love?II (AFGEWERKT!!!)

Langzaam maar zeker

De dagen die erop volgde stond Sneep aan de deur, maar ik liet hem niet binnen. Op het einde van de week liet ik hem dan toh binnn, we spraken geen woord tot ik zei. “Ik had toch gezegd dat je niet mocht komen?”�
“hoe wist je dat?”� vroeg hij verbaasd.
“niet”� antwoordde ik. Sneep zuchtte. “Joan, sorry, maar ik…”�
“jaja, al goed.”� Sneep slikte even voor hij voorzichtig zei: “ik heb ze gedeeld.”�
“de herinnering?”� Sneep knikte. Ik zuchtte.hij nam een brief uit zijn zak, legde hem op tafel en vertrok dan weer. Ik nam het briefje en las het snel door

Joan,
Het is jammer om te zien hoe je je voelt, deze periode van het jaar. Je vrienden zijn er serieus van aan gedaan. Ik ga binnenkort Severus nog eens vergezellen in een bezoekje. We hebben wat om over te praten.
Groeten Albus

Toen hij een paar weken later langskwam, wou hij dat ik over4 Augustus, vier jaar terug vertelde, maar ik weigerde. Verder vertelde hij over hoe graag mijn vrienden me terug wouden zien. “Het is bijna Novemer, Joan. Wil je dit jaar wel naar de radio luisteren?”� ik knikte stil en hij vertrok iets later. Vijf November kwamen Sneep en Perkamentus terug, met een radio.

Iets later stond de radio op, het was vreemd. Lang gelden was het dat ik en radio gehoord had.
“Beste luisteraars, zoals we elk jaar doen, zou ik jullie ook dit jaar er even aan willen herinneren dat het nu vier aar geleden is sinds Joan Dhanes verdween. De meeste mensen hebben wel al van haar gehoord. Of door haar inbrengst tot het Zweinstein zwerkbal team, waarmee ze het WK Junior won. Een WK waarin ze twee keer won van Kamffels. Of door haar deelname aan een plan dat leidde tot de ondergang van HijDieNietGenoemdMagWorden. Wat een zekere eis gesteld heeft aan Joan. Er wordt gelooft dat die eis de reden tot haar verdwijning is. Er wordt echter ook beweert dan beroede Albus Perkamentus haar op het spoor zou zijn. Dit is echter nog niet bevestigd, door niemand. Terwijl u uw dag verderzet, denk altublieft even aan Joan, een meisje dat nogmeer kon betekent hebben dan ze al doet.”�
“Dat was de minister, damens en heren! En ik ben het er mee eens dat Joan een gedachte verdient. Wie weet, wie weet luistert ze! Als er iets is wat je wil zeggen, dan is het roosternummer 3298.”�
De zwoele, zachte klanken van een gitaar klonken uit de boxen. In het Nest zaten nu veel menen bij elkaar en volgens Perkamentus, zouden ze inbellen.
Ik kreeg en krop in mijn keel toen ik het nummer op de radio herkende.

close my eyes
only for a moment and the moment's gone
All my dreams
pass before my eyes a curiosity

Dust in the wind
all they are is dust in the wind
Same old song
just a drop of water in an endless sea
All we do
crumbles to the ground, though we refuse to see

Dust in the wind, All we are is dust in the wind

Don't hang on
nothing lasts forever but the earth and sky
It slips away
all your money won't another minute buy

Dust in the wind
All we are is dust in the wind



“Ik krijg hier honderden berichtjes binnen, ik zal er een aantal voorlezen. ‘Joan, waar je ook bent, mensen denken aan je.’ ‘Joan, jij ruled!Ik zag je op Zwerkbal, Groot idool ben je!!! Ik heb er nog veel meer, maar ik heb nog iets véél meer bijzonder, ik heb namelijk de persoonlijke vrienden van Joan aan de lijn. Ik ga hen dus een laten vertellen, wat ze Joan graag willen vertellen.”�
Het was even stil op de radio en toen greep ik met mijn hand naar mijn mond als Harry’s stem door de stilte gleed.
“Hey uh Joan..Ik geloof niet echt da tje luistert en dat maakt dit niet bepaald makkelijker, maar moest je er toch zijn. Wel, ik zou je graag nog eens zien!”� Ze hadden niet veel tijd en om te beurten kregen ze enkele seconden, ik maakte piepend, snikkende geluiden per nieuwe stem. Tranen bolden uit mijn ogen en elke nieuwe stem sneed door me, ik wou er niet meer naar luisteren, een andere kant van me snakte ernaar.Toen was het Fred, hij sprak net mijn naam uit en ik sprong recht. “ik..”� klonk hij nog voor ik de racio afduwde. Langzaam liet ik me terug in de stoel zakken, naar het radiootje starend. Sneep legde zijn hand op mijn schouder, maar ik sprong op en liep nerveus een rondje, om dan met de honden naar buiten te lopen. Toen ik terug binnenkwam waren ze al weg. Er lag een brefje op tafel: “Je hebt het fantastisch gedaan”�

Enkele dagen later stuurde ik furieus Sneep buiten, hij had me verteld dathij mijn vrienden de herinnering aan het radio-moment gedeeld had. “Je had geen recht om hem dat te laten zien!”�
“hij moet weten hoe moeilijk het voor je is”�
Sneep bleef lang weg na die keer, maar besefte al wel dat ik te ver i het nieuwe leven stond om terug te keren naar mijn vluchtersleven. Ik keerde in mezelf en probeerde mezelf te lezen, te verbeteren, terug te vinden. Op oudejaarsavond stond Sneep an de deur. “Goed dat je hier nog woont, Joan.”�
“kom er in”�
“lan geleden he? Ik dacht dat je wat boos was.”� Grinnikte hij. Sneep bleef de hele avond en sliep die nacht in de zetel. De honden waren hem gewoon geworden, net als ik besefte ik.Aan de ontbijttafel was het aan de stille kant, maar als je het geheel bekeek, was het al redelijk normaal, mijn omgang met Sneep.
“Severus?”�
“ja?”�
“Zou je misschien..”�
“Tuurlijk”�
“uh..ik Jai k he been brief voor Fred..”� hij keek me doordringend an en ik wist dat hij mijn gezicht memorizeerde voor Fred. “Ik denk dat je hem meer verteld dan mij!”�
“..”�
“Wil je hem graag zien?”�
“nee”� Sneep knikte. “ok”� Iets later liet ik hem buiten. “Severus?”� Sneep keek op. “Wens hun een gelukkig nieuwjaar, wil je?”� Sneep lachtte, knikte en draaide zich om.
Terwijl hij buitenliep dach ik na over de brief die ik hem meegegeven had.

Fred,
Het spijt me voor wat je gezien te kregen hebt, ik ben zelf redelijk kwaad dat ze dat getoond hebben! Wees niet overstuur, toe? Ik reageerde zo omdat jou stem, me zwaarst viel, je betekend meet voor me. Je bent er altijd voor me geweest toen het moeilijk was. Het is nu gewoon niet mogelijk om me te helpen..ik wil kunnen rechtopstaan, voor ik leer lopen, snap je? Ik wil je graag voorbereiden, Fred. Weet dat als je me zult zien, ik niet de Joan mer ben die je kent, ver van. Hij zit nog in mijn hart, Fred, onder mijn bleke huid zit hij nog steeds.
Ik ben al vaker in bochten gewrongen, maar nog nooit zo gebroken als nu, ik probeer mezelf ervan te overtuigen dat hij er niet meer is, Fred. Echt waar, maar het is moeilijk. Ik ben bang, Fred, zo bang..

Joan

Toen ik enkele weken later Perkamentus vertelde dat ik naar het Nest wou gaan, was hij opgetogen geweest. De dag erachter had ik me echter bedacht. Ik had die nacht gedroomd van Draco en onze laatste nacht samen. “Snap je het dan niet, Albus? Hij wil niet dat ik ga”� zei ik. Perkamentus zuchtte, maar ik had ‘toeval’ al lang geleden opzij geschoven. Toen later bleek dat die exacte dag Lucius langs geweest in het Nest.Draco had me gewaarschuwd, daarvan was ik zeker. Toen ik later, de nacht van drie op vier Augustus weer van hem droomde, twijfelde ik er niet aan dat Draco met me communiceerde. Ik droomde dat hij mijn hand vastnam en met me naar het Nest liep, hij liet me los en verdween. Daar stond ik, alleen en niet meteen begrijpend. Ik was onzeker over zijn wens, maar besloot later die dag, na mijn gehuil dat de honden met me deelde dat ik het wel moest doen. Ik wist dat Perkamentus en/of Sneep in de buurt was, maar daar keek ik nie naar. “alleen omdat jij het gezegd hebt, Draco.”� Zei ik en ik verschijnselde.

Reacties: