FanFic.nl

Doin' it the Slytherin way [HP]

Sept, mission accomplished

‘Dus, alles is nu weer goed?’ vroeg ik voorzichtig na een tijdje.
‘Nog wel,’ antwoordde Chanel met een glimlach, maar ook tranen op haar gezicht.
‘Nou, wat een geweldige voorstelling,’ sneerde Malfoy toen, ‘echt goed gespeeld Blaise. Als je het goed doet in bed vannacht, Chanel, zal hij het misschien na twee dagen in plaats van één uitmaken.’
Blaise keek Draco boos, nee, woedend aan. Zijn ogen schoten vuur.
‘Nou ga je écht te ver, Draco!’ riep hij woedend, ‘IMPEDIMENTA!’
Draco vloog drie meter weg en kwam met een luide knal op de grond terecht. Er klonk een vies, knappend geluid en volgens mij was Draco’s been gebroken. Iedereen keek stil naar hem, niemand deed iets.
‘Niemand wil hem dus helpen?’ vroeg ik ongeduldig en niemand reageerde, ‘dan doe ik het wel.’ Ik zuchtte. Ik liep naar Draco, trok hem overeind en hij kreunde van de pijn. Hij sloeg meteen zijn arm om mijn middel en ik pakte hem bij zijn schouder. Ik sleepte hem zo’n beetje de Common Room uit. Onderweg kwamen we Snape tegen, het hoofd van Slytherin.
‘Professor!’ riep ik naar hem, want ik zag dat Draco inmiddels buiten westen was en ik zou hem nooit dat hele stuk kunnen slepen, ‘kunt u mij misschien even helpen.’
‘Wat is er met Draco gebeurd?’ riep hij bezorgd uit.
‘Hij kreeg ruzie met Blaise Zabini, professor,’ antwoordde ik eerlijk.
‘Waarover?’
‘Draco zei iets heel gemeens, meneer en toen vervloekte Blaise hem.’
‘Welke vloek gebruikte hij?’
‘Impedimenta.’
‘Draco verweerde zich niet?’
‘Hij zag het niet aankomen, denk ik,’ antwoordde ik aarzelend, ‘en toen vloog hij zo’n drie meter de lucht in en toen brak, volgens mij, zijn been.’

Uiteindelijk waren we op de ziekenzaal aangekomen, waarna madame Pomfrey Draco meteen in een bed legt en hem verzorgt.
‘Bedankt voor je hulp, Eloïse,’ zei Snape en zijn mondhoeken krulden ietsjes omhoog.
‘Graag gedaan, professor,’ antwoordde ik en ik vervolgde zachtjes, ‘iemand moest hem toch helpen.’
‘Wilde niemand helpen?’
‘Nou, niet echt...’
‘Schandelijk,’ mompelde hij, toen vervolgde hij wat harder, ‘ik moet nu gaan.’ Hij verdween meteen toen hij die woorden uitsprak en ik zag nog net zijn zwarte mantel door de deur verdwijnen. Ik zuchtte, wat is die man toch snel. En apart.
‘Mademoiselle Hautain, kom eens hier,’ zei madame Pomfrey streng.
‘Ja, madame?’
‘Ik wil dat je hem deze drankjes geeft,’ zei ze en ze gaf me twee flesjes, ‘de rode is om de pijn te verzachten. De paarse zorgt dat hij in slaap komt, maar die moet je alleen gebruiken als hij dit zelf zegt. Als hij zelf kan slapen is dat natuurlijk ook goed.’
‘Goed, madame,’ antwoordde ik beleefd.
‘Bedankt, mademoiselle Hautain,’ zei ze met een kleine glimlach. De glimlach verdween al even snel als hij kwam, en zij ook. Ik hoorde de deur van haar kantoortje dichtklappen. Wat hebben die leraren hier?
Ik besloot maar gewoon naast Draco’s bed te gaan zitten. Zijn gezicht was verkrampt van de pijn, dus ik gaf hem maar meteen het rode flesje. Ik tilde zijn kin op en goot de vloeistof naar binnen. Hij slikte. Een paar seconden later leek zijn gezicht veel ontspanner en hij deed zijn ogen open. Ik was inmiddels al weer op de stoel naast zijn bed gaan zitten.
‘Hé,’ zei Draco zacht en hij grijnsde naar me. Zelfs nu kon hij niet stoppen met grijnzen.
‘Hé,’ antwoordde ik al even zacht, ‘gaat het?’ vroeg ik toen bezorgd.
‘Super,’ zei hij zacht, maar met een grijns op zijn gezicht. Eigenlijk zou ik dat niet meer moeten zeggen, het is nogal voorspelbaar, toch? ‘Nu jij hier bent,’ vervolgde hij.
‘Ik vind het anders niet zo super om hier te zijn,’ antwoordde ik zacht.
‘Waarom?’
‘Omdat jij hier op de ziekenzaal ligt,’ zei ik liefdevol en ik keek hem in zijn ogen. Hopelijk werkt dit, ik moet me aan het plan houden en nu is een perfect moment.
‘Ben je bezorg om me dan?’ vroeg hij verbaasd.
‘Wat denk je nou zelf?’ vroeg ik en ik keek nepbeschaamd naar de vloer.
‘I knew it,’ fluisterde hij.
‘Wat wist je?’ fluisterde ik terug.
‘Niks hoor,’ zegt hij met een grijns.
‘Maar, Draco, je moet slapen,’ zei ik toen, quasi-teleurgesteld. Voordat hij kon protesteren goot ik de inhoud van het paarse flesje bij hem naar binnen. Ik boog voorover gaf hem een kus op zijn voorhoofd en zag dat zijn grijns nog breder werd, voordat zijn ogen dicht zakten.
Mission accomplished.

Ik liep vrolijk terug naar de Slytherin Common Room. Binnengekomen zag ik dat Chanel vrolijk op schoot bij Blaise zat en Brooke en Em zaten er omheen in andere fauteuils.
‘Eloïse!’ riep Brooke enthousiast en ze knuffelde me plat.
‘Gek, ik ben net een kwartiertje weg,’ riep ik lachend uit.
‘Weet ik,’ antwoordde ze met een grijns, ‘dus, hoe is het met onze geliefde Draco?’
We gingen allebei in twee fauteuils bij de rest zitten.
‘Meneer Malfoy heeft een gebroken been, goed gedaan Blaise,’ zei ik grijnzend.
‘En hoe zit het met ons plan?’ vroeg Chanel.
‘Did something ‘bout it,’ antwoordde ik luchtig.
‘Vertel!’ riep Em enthousiast.
‘Nou, ik moest hem van Pomfrey dus twee drankjes geven,’ begon ik met vertellen, ‘één tegen de pijn, de ander om in slaap te komen. Dus ik gaf hem het ene drankje, waardoor hij weer bij zijn positieven kwam en hij grijnsde naar me...’
‘Of course,’ zuchtte Chanel
‘Dus, ik deed alsof ik bezorgd was en vroeg hoe het ging. Hij zei dat het super met hem ging, omdat ik er was. Ik zei dat ik het niet zo super vond, omdat hij er zo bij lag. Toen fluisterde hij “I knew it.”� Ik deed net alsof ik het niet snapte en vroeg wat hij bedoelde. Hij zei “Niks hoor.”� Dus toen zei ik: “Maar Draco, je moet slapen,”� op een nepteleurgestelde toon. Toen goot ik hem het andere drankje naar binnen, zodat hij ging slapen. Ik gaf hem een kus op zijn voorhoofd, zijn grijns werd nog groter en toen viel hij in slaap en liep ik weg,’ vertelde ik.
‘Mission accomplished!’ riep Brooke blij.
‘Ja, part 1,’ zegt iwe moeten hem wel écht terugpakken!’
‘Of course,’ antwoordde ik grijnzend.
‘Hoe ver wil je dan wel niet gaan?’ vroeg Blaise. Opeens realiseerde ik me dat hij er ook nog was.
‘Zo ver als nodig,’ antwoordde ik stoer.
‘Je weet wel dat je met hem in bed terecht komt dan, anders gaat hij net zolang door totdat hij je zover krijgt,’ zei Blaise serieus.
‘Blaise!’ riep Chanel verontwaardigd uit, ‘ze is geen slet ofzo hoor!’
‘Weet ik wel,’ zei Blaise vlug, ‘maar ik bedoel maar...’
‘Ik snap je wel, Blaise,’ onderbrak ik hem, ‘zover zal ik het niet laten komen. Ik zal ervoor zorgen dat hij écht verliefd op me wordt, zonder dat ik zijn bed hoef te delen. En then, I’m gonna break his heart.’
‘I’m only gonna break, break, your, break, break, your heart, I’m only gonna break, break, your, break, break, your heart,’ begon Em te zingen. En Brooke deed vrolijk mee.
‘Wat voor muziek is dat?’ vroeg ik verbaasd.
‘Van Taio Cruz, dat is een Muggle,’ antwoordde Em.
‘Luisteren jullie Muggle-muziek?’ vroeg ik verbaasd.
‘Het enige goede aan Muggles is hun muziek. Wie luistert er nou Tovenaarsmuziek? Dat is echt baggerslecht,’ antwoordde Brooke.
‘Daar heb je wel gelijk in...’ mompelde ik.
Toen rende Em de Common Room uit en kwam terug met iets wat ze ‘boxjes’ noemde. Ze deed er iets in wat ze een ‘iPod’ noemde en opeens knalde er muziek uit de boxjes. Het was het liedje dat Brooke en Em net zongen. Break your heart.

Reacties: