FanFic.nl

Patience

V||

Ik liep naar buiten, Pasien aan een touw achter me. Hij was nog steeds nerveus, en doordat ik twee dagen niet meer met hem gewerkt had, was zijn vertrouwen in mijn verdwenen. Ik liep naar de piste, lette er zorgvuldig op dat ik geen bruuske bewegingen zou maken.
Ik klikte de gesp los en ging opzij. Wantrouwig sloop Pasien langs me om daarna door het zand naar de andere zijde van de bak te stormen, zijn ogen argwanend op mij gericht. Ik keek hem niet aan, maar liep naar het midden. Hij steigerde en probeerde me met ruwe sprongen en geluiden te verjagen. Hij probeerde zijn angst te verbergen met agressie.
Ik negeerde hem en ging in het midden van de piste zitten met gekruiste benen, met mijn gezicht halvelings van hem weg gekeerd. De hengst bleef verward staan en wachtte achterdochtig tot ik iets zou doen. Api stond achter het hek, voor het geval er -tegen mijn verwachtingen in- iets mis zou gaan.
Pasien’s oren wezen nog steeds naar achter, zijn angst veranderde langzaam in paniek. Een schel gehinnik weerkaatste hol tegen de muren van de paddock. Ik reageerde niet. De onzekerheid makte hem gek. Hij draaide nerveus in het rond, maar bleef wel op zijn plek, zo’n 10 meter van me af. Hij schraapte met zijn hoeven over de rond, een kleine stofwolk verscheen rond zijn benen. Zijn tanden klapten open en dicht in de lucht, zijn ogen rolden vervaarlijk in hun kassen. Hij bedreigde me, hij wilde me niet in zijn buurt, geen enkele mens trouwens. Ik begreep het, maar wat me helemaal ontging, was hoe iemand zo harteloos en sadistisch kan zijn om ene paard zo bang te maken voor de mens.
“Wees voorzichtig,”� waarschuwde Api stilletjes. Hij was veel terughoudender met dit soort paarden dan ik. Ik knikte naar Api, als teken dat hij zich gen zorgen moest maken. Ik hoorde Pasien opnieuw steigeren, zijn hoeven dreunden neer op de grond. Daarna verroerde hij zich niet meer. Ik wist wat er zou komen. Dit was het moment waarop het van cruciaal belang was dat ik mijn reacties goed inschatte.
Ik keek niet naar het dier, oogcontact zou zijn frustratie alleen maar doen toenemen. Hij snoof, zette zich schrap en stormde in een wezenloos snelle galop op me af. Ik zag hoe Api zijn handen angstig voor zijn gezicht sloeg, en wijselijk deed ik ook mijn ogen dicht. Ik hoorde zijn hoeven naderen, zijn gestamp kwam angstaanjagend dichtbij. Tien meter was absoluut niks voor zo’n paard om te overbruggen. Ik gaf geen krimp.

Reacties: