FanFic.nl

Prophecy

2 [Unafraid]

“Sht! Hierheen!”� fluisterde Draco, die me met zijn hand over mijn mond heengeslagen in een richting duwde die ik niet kon zien omdat zijn arm mijn ogen gedeeltelijk bedekten. Ik werd losgelaten achter een groot dik beeld dat me vaag bekend voorkwam maar dat ik niet wist te plaatsen. Ik wreef over mijn pijnlijke mond. Zijn nagels stonden zelfs nog in mijn wang gedrukt.
“Moest dat nou echt zo hard?”� vroeg ik me hardop af.
“Sorry.”�
Ik draaide verbaasd mijn hoofd zijn kant op en staarde hem met open mond aan. Na een paar seconden keek hij terug, haalde ergens een scheve glimlach vandaan en liep rood aan.
Mijn wangen hadden dezelfde reactie op deze bizarre situatie. Ik voelde hoe ik warmer werd en bedacht dat dat kwam omdat mijn lichaam in een nare positie zat die me veel energie kostte. Dat was een mooie theorie, maar ik wist zelf ook wel dat het kwam omdat ik dicht tegen Draco aanstond om ons beide achter het beeld te kunnen verstoppen. Ik hoorde inmiddels twee harten luid kloppen. Ze leken een wedstrijd te doen. Wie het hardste kan kloppen, wint. Ik vroeg me af wat je aan zo’n wedstrijd had, terwijl mijn ogen zich nog steeds op de rode kleur op Draco’s gezicht fixeerden.
De voetstappen stopten en ik wist dat de persoon erg dichtbij was, maar ik kon niet zien wie het was. Ik wilde het aan Draco vragen, of desnoods opzij hangen om het te kunnen zien, maar ik wist dat het risico te groot was.
“Perkamentus,”� fluisterde Draco net hoorbaar, alsof hij mijn gedachten zojuist had gelezen.
We bleven ongeveer een kwartier zo zitten, terwijl Perkamentus daar blijkbaar al die tijd stond. Toen kwam er nog een paar voetstappen bij. Deze waren scherper en vlugger en ik verwachtte een vrouw.
“Goedenavond, professor. Ik hoop dat ik u niet al te lang heb laten wachten?”� Ik herkende de stem van mevrouw Anderling meteen.
“Valt mee, Minerva, valt mee.”� Er viel een korte stilte.
“Dus?”� Anderling’s stem galmde door de gang.
“Dus wat?”�
“Dus, waar wilde je me over spreken?”� bracht Anderling zuchtend uit.
“O ja. Over de profetie. De profetie van Zwamdrift.”�
Ik vond ergens in het beeld een gaatje waar ik doorheen kon kijken. Ik zag Perkamentus en Anderling tegenover elkaar staan.
“O, Zwamdrift! Dat mens heeft geen idee waar ze het over heeft, Perkamentus. Ze kletst maar wat, maar er zit geen enkele juiste voorspelling tussen.”�
“Nee, nee. Ik weet dat ze over het algemeen een nogal zweverige sfeer uitstraalt, maar bij deze profetie was ze niet in haar normale doen. Ik heb haar nog maar één keer eerder zo meegemaakt.”�
Anderling’s houding verstart meteen.
“Ik neem aan dat je weet waar ik het over heb?”�
Anderling knikte vlug, op een onnatuurlijk snelle manier.
“Mooi zo. Dan zal het je vast niet verbazen dat ik zeer bezorgd ben over haar laatste voorspelling. Althans, de laatste waarbij ze zo in trans raakte als die eerste.”�
“Natuurlijk, dat is logisch. Mag ik vragen waar de profetie over gaat?”�
De blik op Perkamentus’ gezicht werd nog iets serieuzer en hij leunde iets naar voren om zachter te kunnen praten, waardoor ik meer moeite moest doen om het gesprek te volgen. “Het ging over Hij-Die-Niet-Genoemd-Mag-Worden en over de uitverkorene om hem te bestrijden.”�
Anderling’s mond viel open van verbazing, een gezichtsuitdrukking die niet vaak bij haar te bespeuren is. “Wie is het?”� vroeg ze nieuwsgierig.
“Wie zijn het, zul je bedoelen. Het zijn twee uitverkorenen. ”� Hij schraapte zijn keel. “Twee tegenpolen, als dag en nacht. Zo anders, en toch dezelfde kracht. De één lijkt slecht, de ander goed. Toch delen ze dezelfde moed.”�
Er viel een stilte.
“Dat viel me meteen op.”�
Anderling’s gezicht was lijkbleek geworden en ik kon vanaf die afstand horen dat ze slikte. “Je denkt toch niet -”�
“Jawel.”� Perkamentus knikte langzaam en bleef daarmee doorgaan tot het leek alsof hij in een soort van trans was gesukkeld.
“Wat moeten we doen?”� vroeg Anderling radeloos. “Moeten we ze over de profetie inlichten?”�
“Nog niet,”� zei Perkamentus. Zijn stem was inmiddels naar normaal geluidsniveau gestegen. “Ze zijn nog niet klaar. Ik denk dat Zweinstein een goede voorbereiding is op wat ze daarna staat te wachten.”�
“Maar… ze moeten het ooit toch te weten komen?”�
Perkamentus knikte sussend. “Jawel, aan het einde van hun schoolcarrière, lijkt mij. Of misschien iets ervoor, zodat ze zich er op voor kunnen bereiden. Maar zeker nog niet nu.”�
Anderling knikte heftig, terwijl ze haar kleur weer terug begon te krijgen.
“Sorry voor dit ongebruikelijke tijdstip, maar zoals je begrijpt mag er geen enkele kans zijn dat we worden gehoord.”�
“Zijn er nog meer die van de profetie afweten?”�
“Ik heb het nog niemand verteld,”� begon Perkamentus langzaam, “maar ik heb het idee dat Sneep iets vermoedt. Het is niet al te schadelijk. Zuurtje?”� De plotselinge wending van het gesprek drong niet meteen tot me door, maar toen Perkamentus een lichtgeel zuurtje uit de binnenkant van zijn mantel haalde werd het me duidelijk.
“Nee, dank je,”�antwoordde Anderling terwijl ze gezamenlijk wegliepen.
Ik keek naar Draco en hij keek terug. Toen ik zeker wist dat Anderling en Perkamentus buiten gehoorafstand waren begon ik zenuwachtig te gniffelen, een zenuwtrekje dat ik niet kan onderdrukken, waardoor Draco me raar aankijkt.
“Wat lach je?”� vroeg hij verbaasd.
“Dat is een zenuwtrekje,”� antwoordde ik eerlijk, en ik vroeg me meteen af waarom. Toch had ik er geen spijt van. Want Draco begon ook te grijnzen en binnen een paar seconden lagen we helemaal dubbel.

Reacties: