FanFic.nl

Emily's 1ste jaar op Zweinstein

Hoofdstuk 1: Het bloemetje en het meisje

Hoofdstuk 1.

In een doodgewoon dorpje, net buiten Londen, in een doodgewone straat fietsten een niet zo doodgewoon meisje. Ze had rood-oranje haar en hemelsblauwe ogen, waar tranen uitstroomden. Haar rood gebloemde jurk zat onder de modder en er zaten hier en daar wat bloed vlekken. Er stroomde bloed van haar linkerknie en wat van haar linkerelleboog. Snel fietste ze een aantal straten door. Ze stopte pas bij een afgelegen veldje. Het meisje gooide haar fiets op de grond en strompelde naar een grote eik die midden in het veldje stond. Huilend ging ze onder de eik zitten.
Na een tijdje was ze nog maar zachtjes aan het snikken. Het meisje tilde haar jurk een beetje omhoog en keek naar haar knie, ze strompelde naar het fietsje dat op de grond lag en haalde uit het mandje een vest, en strompelde weer richting de grote eik. Met het vest veegde ze het bloed van haar been en arm. Roerloos zat ze onder te boom.
Ze keek naar een bloemetje met geslote blaadjes vlak bij haar in de schaduw van de boom stond. Met haar linker hand graaide ze naar het bloemetje, maar pakte het uiteindelijk voorzichtig vast. Ze voelde bij de graai beweging een steek in haar elleboog. Het meisje zuchtte diep.
Ze keek naar de hand waar ze een vuist van had gemaakt, ze sloot haar ogen heel even en deed ze toen weer open. Ze maakte haar vuist open en keek naar het bloemetje waar de blaadjes net nog gesloten van waren. De blaadjes waren open gegaan. Nog geen twintig minuten geleden had ze het trucje laten zien aan een aantal meisjes in de speeltuin. De meisjes hadden haar gevraagd hoe ze het had gedaan, maar ze wist het zelf niet. Dat had ze ook aan de meisjes verteld, maar het was anders afgelopen dan ze had verwacht. Ze waren boos op haar geworden en dwongen haar het geheim te vertellen, maar ze wist het echt niet. Toen ze dat zei werden ze nog bozer en haar te slaan en schoppen. Ze keek naar een aantal blauwe plekken en slaakte weer een diepe zucht. Uiteindelijk hadden ze haar op de grond gegooid en waren ze weg gerend.
Wat zou haar moeder nu niet zeggen? ‘Alweer? Je lokt het ook uit!’ hoorde ze haar moeder al in haar gedachte zeggen.
Op dit soort momenten wou ze dat ze een vader had die heel lief en aardig was. Maar haar moeder was bij haar vader weg gegaan toen ze een jaar was, haar moeder zei dat ze niet echt van haar vader hield en dat hij heel gemeen was tegen hun. Maar ze kon het zich niet herinneren en ze vond haar moeder ook niet altijd zo aardig, ze was bijna altijd werken, zelfs vandaag op haar verjaardag! Op school had ze ook geen vrienden iedereen vond haar vreemd, ze vonden haar een enge heks, want als ze in de buurt was gebeurde er meestal iets vreemds. Ze slaakte weer een zucht en strompelde naar haar fiets. Ze was een aantal straten van huis verwijderd. Dus stond ze al binnen twee minuten voor de voordeur van een klein rijtjeshuis. Daar woonde zij en haar moeder als zo lang als ze zich kon herinneren. Zo te zien was haar moeder net thuis, want de auto stond voor het huis. Even twijfelde ze of ze naar binnen moest gaan maar uiteindelijk besloot ze maar op aan te bellen. Dingg-dongg, klonk het. De deur sloeg open en een vrouw met bruin haar keek op haar neer, haar moeder. ‘Sorry, mam. Ik kon er echt niks aan doen,’ zei ze en probeerde oog contact met haar moeder te zoeken, maar tevergeefs zuchtte haar moeder diep teleurgesteld. ‘Wanneer leer je het nou eens af, Emily?’ vroeg ze en haar stem klonk een beetje minachtig. Hoe kun je je eigen kind nou minachten! ‘Ik zou het niet weten,’zei Emily zachtjes zodat haar moeder haar niet hoorde.

Reacties: