FanFic.nl

Bill and Tom are watching you... and Gustav and Georg too (ontvoering)

Ik word langzaam maar zeker gehecht aan hem.

"Georg." zei ik verbaasd en ik veegde zo goed en zo kwaad als het kon m'n tranen weg. Ik kende hem nog niet zo goed, maar ik wou niet dat hij me van m'n zwakke kant zag. "Bill is..." begon hij maar bij het horen van die naam flipte ik een beetje. "Zwijg over hem!" riep ik luid. "Ik kan er niet tegen om je pijn de zien lijden...", deed ik Bill nukkig na. "...Maar hij sluit me wel op en het kan hem blijkbaar ook niet schelen dat ik hier zit te creperen." Ik ging kwaad terug in de kapperstoel zitten en Georg kwam in die naast me zitten. Ik keek kwaad naar m'n spiegelbeeld en uit woede trok ik aan m'n blonde haren. "Auhw!" jammerde ik. "Dat had je beter niet gedaan." hoorde ik Georg stilletjes zeggen, maar het kon me eigenlijk niet zoveel schelen dat hij hier was. "Dusnoods knip ik het er allemaal af, ik wou dit niet!" daarna was het even stil. "Bill, wat is zijn probleem?!" zei ik kwaad. "Emma, je begrijpt het niet. Bill wou dit ook niet, hij..." verder kwam Georg niet want ik voelde meteen dat ik een antwoord paraat had. "Hij wou dit niet?" riep ik en ik begon heen en weer te lopen in de kleine kamer. "Bill wou dit niet? Hij is wel die gene die me ontvoerde! Hij had er dan maar aan moeten denken dat hij dit niet wou!" Plots hield ik het niet meer en de tranen liepen weer over m'n wangen. Ik liet me weer op de grond zakken. Het kon me niet schelen dat Georg het zag. "En het ergste is nog dat..." Georg stond op en kwam naast me op de grond zitten. Hij legde zijn hand op m'n rug en hij wreef er even over. "En het ergste is..." het kwam er gewoon niet uit en ik deed nog een laatste poging. "Het ergste is dat..., dat ik langzaam maar zeker gehecht aan hem wordt, Georg. Iedere keer als hij me pijn doet ofzo denk ik 'Nu is het gedaan, vanaf nu kan hij me gestolen worden!', maar ik houd dat nooit vol! Want dan kijkt hij me aan met die bruine ogen en dan troost hij me en dan ben ik zo blij dat hij er is..." verder kwam ik niet want ik begon luid te huilen. Georg nam me in een omhelzing en hij fluisterde sussende woordjes. Ik kon er niks tegen doen, maar dit waren niet de armen waar ik naar verlangde. "Ik was eigenlijk hier om te zeggen dat het Tom is die Bill tegen houd. Moest Tom er niet zijn was je hier al lang uit geweest... Bill wou dit niet. Hij haat het om je op te sluiten en je zo bezig te horen, maar soms hebben we gewoon geen keuze. Jullie zijn ons veel te dierbaar om te verliezen en soms moet het gewoon..." Ik begreep wel een beetje wat hij bedoelde, niet helemaal. Plots stond Georg op, "Houd nog even vol, je mag hier zo uit." zei hij en hij wou de kamer verlaten. "Georg? Zeg je even tegen Bill dat ik... Dat ik hem best wel mis?" Ik hoorde dat de deur opslot gedaan werd en ik was weer alleen... Geen enkele garantie dat Bill m'n boodschap ooit zou ontvangen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.