Ik ging terug in de stoel zitten en ik bekeek mezelf voor de zoveelste keer. Het viel zoals gezegd wel mee, maar ik wou m'n normale haar terug. De kapster kwam plots binnen, ze lachte naar me, maar ik vond het maar een bitch. Sinds ze me daarnet 'schatje' noemde... Ik stond op en ik keek haar achterdochtig aan. "Je bent echt niks waard." zei ze plots. Oké... dit had ik niet verwacht! "Dus jij denkt dat je mijn Bill kunt afpakken?" Toen ze dit zei ging er een gevoel door me heen dat zo sterk was dat het alleen maar jaloezie kon zijn. "Jouw Bill?" vroeg ik uitdagend. "Ja, we waren zo gelukkig samen, maar toen zag hij jou lopen een paar straten hier verderop." Ik besefte dat zij Bill's vriendinnetje moest geweest zijn... tot hij mij gezien had. "Ja, heel spijtig." zei ik saracastisch. "Jij bent niet goed genoeg voor hem, jij bent niks waard." snauwde ze, dit kon ik niet laten zeggen. De enige die zo tegen mij mocht praten zonder straf was Bill... Ik vloog op haar af en ze viel op de grond. Ik hield haar stevig op de grond gedrukt met al m'n gewicht. Tot m'n verbazing begon ze hysterisch te gillen en geen seconde later rende ze de kamer weer uit. "Wat een watje..." fluisterde ik tegen mezelf, m'n oog viel op de deur die ze had laten open staan... Net toen ik door de deuropening wou lopen, schoot er een arm voor die me tegen hield. "Laat los." zei ik meteen en ik begon te spartelen. "Net op tijd." hoorde ik Tom met een eng stemmetje zeggen en hij nam me vast zoals politieagenten dat deden, namelijk met m'n armen op m'n rug.