FanFic.nl

Instrumental

Chasing guitarist

Bill
In onze appartement wordt niet gerookt. Eigenlijk best vreemd wanneer je beide rookt. Maar we - Tom en ik dus - zijn erover eens dat we niet zo blij zijn met meubels die continu ernaar stinken. Wanneer je thuis komt van toeren is een fris huis het meest welkom. Ik vind het al vreselijk als mijn haar helemaal naar de rook stinkt. Maar kleding en haar kan je wassen, een meubelstuk niet, ten minste niet makkelijk.
Denkend neem ik nog een hijs en wiebel wat met mijn kont om beter op het muurtje te zitten die aan het appartementencomplex vastzit. Het is al laat, dus bang voor herkenning komt niet eens in mij op. Daarbij ben ik weer in het vertrouwd zwart, dus opvallen is ook uitgesloten, vooral omdat het licht van het complex al een tijdje kapot is. Zo zie je maar weer dat zelfs met veel geld zo’n luie technicus niet langskomt.
Huh, hoe kan Tom opeens buiten zijn? Ik heb hem niet langs mij heen zien lopen? Daarbij, zou hij wel wat tegen mij zeggen, toch? Totaal perplex kijk ik naar een gestalte die aan de andere kant van de weg over de stoep loopt. Vale baggy jeans aan, een witte vest en bandana om. Ik zie hem naar zijn mobiel kijken die afgaat, maar neemt niet op en stopt hem terug in zijn broekzak.
Dat is Tom niet! Donkere dreadlocks zijn te herkennen wanneer de jongen voor even gevangen wordt in het licht van een straatlantaarnpaal. Zijn neus is naar de betegeling onder hem gericht, waardoor er een schaduw over zijn gezicht is getrokken.
Is dat niet… Sky? Dé Sky Walker. De mysterieuze persoon die niets over zichzelf zegt en iedereen maar met vragen achterlaat. En hij loopt verdomme zonder masker! Ik kan gewoon zijn gezicht zien! Als hij is verdomme mijn kant opkijkt!
“Ey!”� Geen reactie. “Ey, ik heb het tegen jou!”� Niemand negeert mij voor zo lang! Nog meer woedekriebels kruipen omhoog wanneer er nog geen reactie van hem afkomt. “Sky Walker!”� Nu wordt er geschrokken omgekeken. Alleen de glinstering van zijn ogen zijn te vinden, de rest blijft een vage tekening. Verdomme.
“Stop!”� Verrast spring ik van het muurtje af en laat mijn peuk op de grondvallen; hij rent weg. “Sky!”� Zijn naam roepen laat hem alleen maar sneller van mij wegsprinten. Damn, hoe kan hij rennen met die broek? Tom trekt dat nooit. “Wacht nou!”� Jezus, waarom kan ik niet rennen? Ik moet echt minder gaan roken, dit trek ik niet. En waarom ren ik überhaupt? Ik zal door de band gek verklaard worden als ik ze vertel dat ik achter die ‘mislukte gitarist’ ren, zoals Tom hem altijd noemt.
“Fuck off!”� wordt er vervormd geroepen, ik zag hoe hij zijn mouw voor zijn mond plaatste wanneer hij dit riep. Waarom is hij zo bang voor herkenning? En wacht eens, hij riep fuck off naar mij, naar mij!
“Gozer, laat die kut kop eens van je zien!”� roep ik nu kwaad en ongelooflijk hijgend. Dit laat hem abrupt stoppen met rennen en kijkt gelijk om. Ietwat geïntimideerd verandert mijn rennen in een looppas. Hij staat daar maar. Ik lieg als ik zeg dat het mij niets doet, want het liefst loop ik de eerste de beste zijstraat in. God, wat een eng figuur is dat!
“Houd je woorden voor je als je niet eens weet hoe je ze moet gebruiken!”� spreekt hij weer met de mouw voor zijn mond. “Wat is iedereen geobsedeerd van ons gezicht? Het gaat toch om de muziek, niet? Bij ons gaat het te minste om de muziek, en niet om de fame die er rondom afspeelt. Laat ons op ónze manier genieten van de muziek, dan laten wij het op jíºllie manier doen.”� Totaal van mijn stukgeslagen ben ik gestopt met lopen. Er zijn wat contouren uit zijn gezicht te halen, maar daar bereik ik niets mee. Zelfs zonder masker is hij een mysterie, verdomme. En kap met verdomme, Bill, verdomme!
“En zoals ik net al zei: Fuck off!”� En hij is er weer vandoor, de vieze rat! Nee, ik laat het niet hier bij zitten, niet tot dat ik zijn geheimen weet te ontrafelen. Ik zal hem eens laten zien wat paparazzi kan doen met je, net zoals ze bij mij en mijn band hebben gedaan. Hij zal er in meegaan!



Rianne
Een onverwachte hysterische gil komt er uit mijn mond en gaat hard door de krappe auto. Nicole weet net een vinger uit haar neus te houden wanneer ik net zo hysterisch naar rechts wijs, de auto uit. Daar zie ik Yasmine op een moordende snelheid de stoep omverrennen. Ze heeft klaarblijkelijk mijn gil gehoord; ze houdt haar hand voor haar gezicht zodat we haar niet kunnen zien, of eerder ‘herkennen’.
De meezittende beginnen mijn rare kreten te begrijpen - ik weet nog steeds niets zinnigs te verwoorden - en kijken allemaal naar rechts, zo ook Dorien, die een rare slinger maakt omdat ze bijna met haar rechtervoorband de stoeprand raakt.
Tessa rolt het bijrijderraampje naar beneden en roept: “Minnie, wij zijn het!”� Alleen zij is zo slim om haar ‘hatelijke’ bijnaam te roepen die alleen wij kennen. Ze kijkt dan ook gelijk om naar ons tijdens het rennen en laat een ietwat opgelucht gezicht zien.
“Ik word herkend!”�
“Daarom zijn we hier, Arie!”� brengt Dorien uit die op Yasmine’s snelle tempo rijdt -wat voor de bassist dus een echt slakkentempo is, je wilt niet weten hoe zij rijdt!
“-Door Bill!”� roept de rennende er achteraan. Resoluut kijken we met zijn allen achterom en we zien inderdaad iets zwarts sukkelig er achteraan rennen. En alweer belandt Dorien in een enge slinger.
“ELMO!”� komt er furieus uit elke hoek van de auto, en eveneens van Yasmine, die geschrokken opzij moest deinzen voor een bumper.
“Jajaja, ik kijk wel weer voor mij uit, saaie mensen.”� Mompelend buigt ze zich over het stuur en doet alsof ze druk bezig is met focussen op de weg, en alleen op de weg.
“What the hell moet hij van jou?”� Nicole heeft nu ook het raampje aan haar kant naar beneden gedaan en hangt wat naar buiten.
“Vraag het hem zou ik zeggen! Hij begon opeens als een spast naar mijn naam te roepen en wanneer ik er vandoor ging, kwam hij gewoon achter mij aan! Dat had ik ook niet verwacht. Ik dacht dat meneer meer om zijn dure kleding ging bekommeren waar nu waarschijnlijk een zweetluchtje in zal trekken!”� En zelfs nu weet ze het voor elkaar te krijgen te ratelen als een sneltrein terwijl ze rent, en dan zonder buitenadem te raken. “Maar ruk die deur eens open, ik ben klaar met rennen! Die marathon doe ik wel een andere keer.”�
En Nicole gooit serieus de deur open terwijl de wielen nog draaien. Yasmine denkt er geen seconde over na en landt met een snoekduik op Nicole en mijn schoot. De deur weet ze met haar voet dicht te trekken, het raampje stond namelijk nog open.
“Dude!”� piept Dorien hoog wanneer ze doorkrijgt wat voor een halfgare stunt er uit is gehaald. “Mijn auto, ja!”�
“Mijn mobiel, ja!”� En zo schieten de vriendinnen na een kleine stilte in de lach en weten we allemaal dat de kortdurende ruzie is afgelopen. Zo weet ik ook dat er niet alleen uit mijn mond een opgeluchte zucht komt, maar zo ook bij Nicole en Tessa.

Reacties: