FanFic.nl

1. Mika, The boy who loved too much {songfic} [af]

On my way

Mika's P.O.V.

'Mika, wacht!'
Het was Georgia. Buiten adem blokkeerde ze mijn weg en ze legde beide handen op mijn schouders om me tegen te houden.
'Ik wil mee,' zei ze.
Verward keek ik haar aan en ik haalde haar handen van mijn schouders af.
'Georgia, begrijp je het niet? Ik ga weg omdat ik je wil vergeten. Dat gaat niet echt werken als je bij me blijft.'
Georgia lachtte.
'En wat nou als je me niet wilt vergeten? Wat nou als ik jou niet wil vergeten? Mika, ik heb dit gedaan omdat ik John zielig vond. Als hij terug zou komen zou hij verlangen naar een thuis en iemand om hem te verzorgen. Maar nu is Tom niet gelukkig. Hij verlangt naar een vader. Dat is allebei niet goed. En zal ik je eens wat vertellen? Jij bent precies dat vadertype wat Tom nodig heeft. Laat mij en Tom meegaan. Voor mijn part alleen als vrienden. Het maakt me niet uit. Tom wil bij je zijn. En mijn hart zegt dat ik dat ook wil. Ik kan je niet achterlaten. Ik kan niet zonder je.'
Met grote ogen keek ik haar aan. Maanden heb ik van deze woorden gedroomd. Ze kan niet zonder me. Maar nu, nu ze eindelijk uitgesproken werden, klonken ze nog beter dan ik ook maar had durven dromen.
'Mika, ik vraag je maar een ding. Neem me mee naar John. Ik wil weten hoe het met hem is. Als het goed gaat met hem heb je geen last meer van me. Als het niet goed gaat...' Even was ze stil. 'Als het niet goed gaat dan zal ik beloven dat ik bij je blijf, waar je me daarna ook mee naar toe wilt nemen.'

Georgia's P.O.V.

'...Waar je me daarna ook mee naar toe wilt nemen.'
Ik kreeg door hoe wanhopig ik klonk, maar dat maakte me nu niet meer uit. Het enige wat ik wilde was het beste voor Tom.
Toen legde Mika zijn handen op mí­jn schouders.
'Maar Georgia, weet je dat ik niet weet waar we heengaan? Het kan zijn dat we uiteindelijk in de woestijn uitkomen, of in een verlaten dorp...Ik ga gewoon op pad. En als ik dan uiteindelijk een leuke plaats heb gevonden ga ik daar wonen. Het kan een zware tocht worden. En zeker voor jou. Tom heeft jonge benen, en hij is zeker sterk. Maar jij bent een vrouw en...'
Ik protesteerde.
'Voor mij? Mag ik je even vertellen dat ik hier mentaal het sterkste ben van allemaal? í�k liep tenminste niet weg van de problemen die ik tot nu toe allemaal gehad heb!'
Toen was hij stil. Ik keek hem recht in zijn mooie, grote, bruin-gele ogen en hij keek ook in die van mij. Zo stonden we daar even. Langzaam ging zijn hoofd dichter bij de mijne. Of mijn hoofd ging dichter bij die van hem. Ik weet het niet. En toen...Liep hij gewoon om me heen.

Ik keek na hoe hij wegliep. Maar deze keer liet ik hem niet de hoek omgaan.
'MIKA! Je hebt nog geen antwoord gegeven!' Riep ik. 'Mika!'
Ik rende hem achterna. Ik was nog niet halverwege toen hij plotseling stil bleef staan.
'Mika! Mag ik mee of niet?'
Weer gaf hij geen antwoord. Ik had nog kans, want anders was hij allang doorgelopen. Hij stond nog steeds met zijn rug naar me toe, maar ik was niet weer van plan om hem om te draaien. Dit was zí­jn beslissing. Ik had mijn best gedaan. Als hij nee zou zeggen kon ik alsnog zonder schuldgevoel naar Tom gaan. Natuurlijk zal ik teleurgesteld zijn en weer maanden huilen, maar ik zal ook het gevoel hebben dat ik er alles voor had gedaan.
Opeens zag ik Mika's voet bewegen.
'Mika?' Vroeg ik voorzichtig.
Toen draaide hij zich naar me om.
'Pak je spullen in en haal Tom. We vertrekken vanavond.'


Tell everybody I'm on my way
New friends and new places to see
With blue skies ahead yes
I'm on my way
And there's nowhere else
that I'd rather be

Tell everybody I'm on my way
And I'm loving every step I take
With the sun beating down yes
I'm on my way
And I can't keep this smile off my face

Reacties:

1 2

SusieSimon zei op 10 juni 2010 - 18:34:
Waw...
Snel verder?
Melding?