FanFic.nl

What's true love?II (AFGEWERKT!!!)

Lang geleden

Ik stond nu voor het Nest, bang en overspoeld door emoties die zich niet konden uitdrukken doordat de schok in de weg zat. Ik dwong mezelf op de deur te kloppen. De door opende en een stilte viel in het huis. Er werd opzij geweken om me binnen te laten. Terwijl ik binnen liep hield indereen zijn adem in, alsof ik een geest was diezou verdwijnen bij een zuchtje wind. Ik trok Draco’s mantel dicht tegen me aan, al deze mensen, allemaal deden ze me aan Draco’s verlies denken. Angstig gleed mijn blik over de gezichten die er één mistte, gezichten die ik jaren vermeden had…om het gevoel dat ik nu kreeg te vermijden. Ik keek naar de grond bang en beschaamd. “Joan?”� klonk Ginny’s stem, haar stem schuurde door de stilte en deed me naar haar kijken, met bange grote ogen. Bang, maar waarom? Ik had mijn blik meteen weer afgewend, ik wou weg, ik voelde me hier rotslecht. Mijn ogen flitsten nu door de kamer en ze bleven hangen op Fred…Fred. Hij had zijn blik pijnlijk afgewonden. Ik zaghet wel, maar besefte het niet toen George zijn elleboog tegen die van Fred aanduwde. Fred keek zijn broer aan, die mijn richting uitkeek. Fred keek nu op en een golf van emotie overspoelde me. Ik kon mijn ogen niet afwendden, maar de angst en pijn waren er in te lezen. Het was Fred die zijn blik afwendde, ik bleef hem aanstaren. Toen er iemand op de deur klopte verstijfde mijn spieren mogelijk nog meer. Sneep kwam binnen en staarde me aan “waw, Joan.”� Ik slikte. “kom op”� zei hij “laten we naar huis gaan”� ik knikte en fluisterde bijna onverstaanbar “naar Draco”� We liepen naar buiten en moest Sneep maar aankijken of hij begreep dat ik even alleen moest zijn.”� Ik verschijnselde naar huis, waar ik me in mijn zetel plofte. “heb je hun gezichten gezien, Draco?”� huilde ik. Iets later viel ik in slaap.

Een paar dagen later kwam Sneep langs. “je hebt iedereen goed doen schrikken”� zei hij. Ik knikte. “ik weet het”�
“je hebt een vreemde dag uitgekozen.”� Ik schudde mjn hoofd. “Hij wou het zo”�. Sneep zuchtte: “wil je graag weten wat ze zeiden?”�
“nee”� zei ik meteen, maar toen Draco me gee tekens meer gaf, besloot ik een paar dagen later toch naar de herinnering te kijken.

******************************************

Sneep deed de deur dicht en draaide zich om. Iedereen was stil, geschrokken en staarde naar de grond. “hoe..”� begon Sneep en Harry antwoordde meteen. “Ze..was net een dier.”�
“in de val gelokt door jager.”� vervolgde George.
“En dat waren wij”� vervoledigde Ron.
“Ze schreef me dat ze slechts nog kleine stukjes was van wat ze geweest is, maar ..dit is erger dan dat. Ze is haar eigen tegenpool geworden. Ik kon haar niet eens aankijken, na al die tijd. Haar bange ogen maakte mezelf verschrikkelijk bang.”� Dacht Fred luidop.
“Op mij had het het tegenovergestelde effect, ik kon haar alleen maar aanstaren.”� Zei Ginny, voor zich uit starend.
“je moet haar wel nageven dat zee en vreemde dag uitgekozen heeft.”�
“dat was ook het enige dat ‘Joan’ was aan haar”� mompelde Hermelien.
“ja, en daarom is er nog hoop om haar terug te krijgen.”� Zei Sneep. Iedereen keek hem nu aan, waarop een afschuwelijke stilte volgde. Iets later werd die aan diggelen geslaan door Ginny’s stem. “Die mantel die ze droeg.;is dat die van hem?”� Sneep knikte.
“Ze klampte zic er aan vast alsof haar leven ervan af hing”� stelde Harry vast. Sneep knikte nogmaals “dat doet ze wel vaker.”�
“Heel de tijd, al zo lang heb ik haar gewoon willen vsthouden, haar troosten en knuffelen. Maar nu, ik ben bang dat ze wegrent als ik haar naam uitspreek.”� Zei Fred tegenzichzelf.

**************************************

Ik wist dat er meer was dat ik niet mocht zien, maar dat was nu niet belangrijk. Sneep vertrok weer en weken dacht ik na en verwerkte ik. En Sneep liet me zijn.

Toen hij enkele weken later weer langskwam, vroeg ik hem wie er in het Nest was. hij keeek me enthousiast aan en iets later stonden we in het Nest. We zaten aan de tafel, tegenover Arthur en Molly. “Hoe is met je meid?”� vroeg Molly
“goed dank je”� antwoordde ik, zonder op te kijken. “zal ik de jongens halen? Ze zijn hier thuis voor het weekend.”�
“nog niet, dank je”�
“Ok”�
“hoe komt dat ze hier zijn?”� Vroeg Sneep aan Molly, ze keek hem even aan en besefte dan dat hij probeerde een conversatie te starten en de aandacht van mijn schouder af te nemen. Molly vertelde hem over de tweeling en hun winkel. Daarna vertelde ze over de anderen, ik luisterde mee en kreeg een krop in mijn keel. Even later keek Sneep me aan, “nu?”� ik knikte en Molly liep naar boven. Even later zaten Fred en George, even ongemakkelijk als ik zelf aan de tafel. “joan?”� ik keek Sneep aan. “Waarom vertel je hen niet over je honden, ze kennen er een, nee?”� ik knikte. “Mayjin”� zei ik een beetje schor. “met hem gaat het goed.”� Ging ik verder, naar de tafel starend en de blikken op mij voelend. Sneep knikte, “hij is bijna menselijk, nee?”� ik knikte: “hij is heel lief.”�
“en de anderen?”� ik schraapte even mijnkeel. “Garner vond ik als hoopje pup en Ploke werd naar ons toegebracht als hoopje pup. Toen Ploke kwam wou ik een naam kiezen, ik heb drie dagen lang namen opgenoemd tot hij ‘Ploke’ koos. Je moet me niet geloven, denk gerust dat ik gek ben , maar hij koos hem.”� Fred knikte. “ik geloof je, Joan. Altijd”�

In de weken die erop volgde bezocht ik ook mijn andere vrienden. Ze stonde versteld van de manier waarop Sneep met me omging. Want Sneep, die me ooit zo bewonderde door mijn natuurlijke gezag en sterke persoonlijkheid, behandelde me nu zacht als een klein kind. Maar hij verzekerde hun dat ik thuis dit stadion al lang voorbij was. “We komen er wel.”� Zei hij dan.

Reacties: