FanFic.nl

Klatschrosen [3-Shot]

2.

Bij het voelen van de koude crème op zijn schouderbladen, kwam er vrijwel gelijk weer een zucht uit, al was deze ongepland en had de jongen het niet eens door. Dit zorgde voor een grote glimlach op de lippen van het meisje, Feline heette ze, en smeerde alles goed uit. Wanneer ze zag dat de crème via zijn ruggengraat naar zijn spijkerbroek gleed, gebood ze hem op zijn buik te gaan liggen. Zonder mokken of maren deed hij dit, zijn gesloten ogen legde hij op zijn arm, en genoot verder van haar kostbare aanrakingen.
Ze waren gemist, die aanrakingen. Stiekem had hij alle kleine dingen gemist, maar die kwamen allemaal stuk voor stuk opdagen. De zon. De natuur met haar schoonheid. De wind die zachtjes over hem bekommerde. De rust en ontspanning. En dan het mooiste schepsel die zonder enig idee druk is met het beschermen van zijn huid. Vooral dat laatste, maar hij was ook blij met wat niet was komen opdagen: de tijd. Het niet meer horen van tikkende wijzers zorgde ervoor dat er een grote last van zijn smalle schouders afviel. Geen schema die elke minuut weergaf zodat het duidelijk wat hij en zijn bandleden moesten doen. Wat hem deed herinneren, hij moest David nog bellen over de aankomende tour en Tom zou hem nog helpen met een liedje waarvan hij de noot niet meer leek te halen, niet meer zoals vroeger. Hij zou het liedje laten horen, maar dan een paar tonen lager.
“Hé, stop daar eens mee!”� Een onharde tik werd op zijn rechterschouderblad gegeven, zijn spieren ontspanden zich weer. “Ik heb je meegenomen om van het weer te genieten, de vrije tijd, en jij denkt alleen maar aan je werk! -En draai je maar weer om.”� Haar zachte stem was weer kalm. Hij deed wat ze vroeg en keek naar een zwarte vlek, haar gezicht was niet te herkennen door de zon die achter haar kruin scheen.
“Het spijt me,”� meende hij, “maar het is een automatisme, begrijp je?”� Ze dook naar hem toe, een schaduw trok over zijn gezicht, maar nu waren haar ogen, rechte neusje en smalle lippen goed te bewonderen. Kleine vlinders trokken zijn mondhoeken omhoog.
“Dat weet ik, maar het frustreert mij gewoon dat ik zelfs nu je niet kan helpen. Wat voor een vriendin ben ik dan?”� Ze klonk oprecht teleurgesteld en verdrietig, het was een slag in zijn gezicht wanneer hij haar zo zag. Zelfs met dit mooie weer kon ze ervoor zorgen dat hij een grauwe wolkensluier om haar heen zag en voelde. Hij haatte dat.
“Sonnenschein,”� zijn vingers streelde door haar haren, “je hebt mij al geholpen, meer dan dat zelfs, je hebt mij iets gegeven. En dat klinkt allemaal misschien wat te zoetsappig, maar ik heb de liefde gemist. Koud en alleen toerde ik door staten en landen. Nu tour ik alleen, maar dit keer wetend wat mij op staat te wachten en dat,”� hij prikte tegen haar borstkast, “dat geeft mij zoveel warmte en energie, niemand had mij zoveel en zoiets moois kunnen schenken.”� De jongen merkte een paar tranen bij haar op en ving er een met zijn vinger. Ze zag dit en barste toen helemaal uit en verstopte haar neus in zijn zwarte haren. Tranen baanden zich door zijn lokken en een schaterlach kriebelde in zijn hals. Hij kon haar alleen maar diep omhelzen en genieten van haar zoete geur.
“Zal ik dan maar de rest insmeren?”� snikte ze na een tijdje nog zacht na en probeerde haar kriebelende lach weg te duwen. Hij kon alleen maar ‘graag’ fluisteren en een kus op haar slaap plaatsen.

Het lichaam van de jongen glom helemaal en was ook plakkerig door de zonnebrandcrème. Dat deerde het meisje allemaal niet en genoot van de armen om haar heen. Ze had haar hoofd op zijn borst gelegd en haar handen waren vastgehaakt aan zijn armen, zo keek ze naar de strakblauwe hemel. Aan zijn monotone ademhaling van hem, wist ze dat ze de enige was die genoot van het bijna idyllische landschap. De warmte van de zon had hem inslaap gedommeld, en dat kwam misschien ook wel stiekem door de zachte blaadjes van de rode klaproos die ze over zijn donkere haartjes op zijn arm streelde.
In zijn slaap greep hij haar nog steviger vast en legde zijn kin op haar opgewarmde haren. Ze glimlachte erop en bestudeerde het blauw boven haar verder. Vogels waren nog steeds spoorloos, zelfs wanneer de zon niet meer in het midden stond te branden. Er was geen wolkje aan de lucht, gelukkig was er wel nog af en toe een briesje te voelen. Ze zag nog wel eens een libel langs vliegen of een vlinder rondfladderen. De krekels waren nog steeds sterk aanwezig, maar aan het geluid was ze meer dan gewend.
Na een tijdje begon haar keel toch wel droog aan te voelen en zijn armen - al had zie die graag - waren te warm om in te blijven liggen. De schaduw van de boom lonkte naar haar, eveneens de tassen waar het drinken inzat.
Met wat moeite had ze zich kunnen bevrijden uit zijn armen. In een huppel kwam ze bij de boom, de zomer had altijd al een vreemde invloed op haar, maar zij zal vast niet de enige zijn. Ze keek in de koeltas en vond sprankelende bronwater. Het rode dopje werd eraf gedraaid en zoog het flesje aan haar lippen vast, het verkoelende water gleed haar keel in. Met gesloten ogen tankte ze zich zo vol tot dat ze wist dat haar maag bij elke stap kon horen klotsen.
Ze keek even om of haar vriendje lief lag te slapen. Een lachje ontsnapte uit haar keel bij het zien van zijn snoetje, te aandoenlijk. Zweet schitterden op zijn gezicht. Zijn mond was open gezakt en hij had zijn armen en benen zo gespreid, dat hij nu echt een ster was. Hier moest een foto van gemaakt worden.
Giebelend rende ze terug naar haar eendje met de sleutel in haar hand. De fotocamera lag in zijn leren tas achterin op de bank. Ze probeerde zoveel mogelijk de rode bloemetjes te ontwijken zodat ze ze niet vertrapte, maar dat werd bestempeld als een onmogelijke missie.
Aangekomen bij haar auto maakte ze een zijdeur open en rommelde tussen alle tassen die er lagen. Ze greep zijn tas uit alle andere en ritste die open.
Vertederd keek ze naar de foto die ze had getrokken en dan naar zijn gezicht, het was een kopie. Zijn haar plakte inmiddels aan zijn gezicht en zweet verzamelde zich in het kuiltje in zijn borstkast.
“Oeps,”� kwam er zachtjes en ietwat geschrokken uit bij het zien van de donkere ogen van haar mannetje. Hij keek van haar naar de camera en trok dan zijn wenkbrauw op. “Het is niet wat je denkt?”� giechelde ze dan en stond al klaar om weg te rennen.

Reacties: