FanFic.nl

What's true love?II (AFGEWERKT!!!)

Eindelijk

Toen ik alle vrienden bezocht had, en mijn bezoekjes verwerkt had, ging ik terug naar het Nest. Mét de honden. Iedereen was er en ze waren enthousiast om de honden te zien. Mayjin bleek iedereen nog te kennen en hij was door het dolle heen. De honden waren alledrie gelukkig, net als mijn vrienden, en dat maakte mij gelukkig.
‘s Avonds kwam Molly naar me toe. “wil je graag blijven slapen? Het is laat en jij en de honden zien er moe uit. Zonder echt na te denken knikte ik. Ploke lag te slapen voor het vuur. Molly bracht me kopje thee en lachte naar haar.Het was alsof elke seconde in het Nest weer een stukje ‘Joan’ op zijn plaats lijmde. Ik zat tussen Ginny en Hermelien, die elk tussen mij en hun man zaten. In de andere zetel zaten Leo en de tweeling. “Ik ga slapen”� zei ik even later. Ik stond op en Fred veerde ook recht. Hij werd rood en ging weer zitten, daarna keek hij me niet meer aan.
De volgende ochtend werd ik vroeg wakker, maar bleef nog even in bed liggen. Ik lag in Bill’s oude kamer, de honden lagen ook alledrie in deze kamer. Leo had Charlie’s oude kamer. Hermelien lag mee op die van Ron, Harry mee op die van Ginny en de tweeling had ook hun eigen kamer. Ik stond op en verliet de kamer, maar ging niet naar beneden. Ik opende de deur een beetje verder op de gang. Het was er donker en stil, afgezien van het langzaam en regelmatige ademen. Het was er schemerig en ik kon de gezichten zien. Ik liep naar Freds bed en knielde ernaast. Ik staarde naar zijn gezicht, het gezicht van mijn beste vriend ooit, de muur die me steeds overeind hield, mijn bewaker, beschermer, redder. Alsof hij mijn aanwezigheid voelde, knipperde hij met zijn ogen. Hij werd wekker en ik onderdrukte net de drang om op te springen en de kamer uit te sprinten. “Joan?”�
“hey”� fluisterde ik terug.
“Wat is er?”� ik glimlachte: “niks”� hij keek een beetje verbaasd. Ik stond op en ging naar beneden. Een beetje later kwam de tweeling ook naar beneden. Fred keek me een paar keer verbaasd aan, maar vroeg niks. In de paar dagen die volgde sloegen mijn vrienden er in me weer te ‘genezen’ niet volledig, nooit volledig. Maar het verdriet dat eerst door hen werd aangewakkerd werd nu draagelijker door hun aanwezigheid. Ik lachte met de grappen van Fred en George, ik discusiëerde met Hermelien, ik werd beter..ik werd weer mezelf. Niemand had het ooit over Draco, niet omdat ik hem wou vergeten, maar omdat ik hem voor mezelf alleen wou houden. Mijn Draco. Een week later ging iedereen, inclusief ik zelf naar huis, na de vele beloften dat ik hen zou bezoeken.

Terug thuis komen was een beetje vreemd, maar het voelde ook goed. “Misshien praat je nu terug, huh? Draco?”� maar dat deed hij niet. De dagen passeerde en ik vroeg vele vragen, maar kreeg geen antwoord, het brak me weer een beetje. Toen Sneep me enkele dagen later vroeg of hij het adres mocht doorgeven stemde ik wel toe.
Een paar dagen later stonden George en Fred voor de deur. Ze aren razend enthousiast over het huis en de omgeving.ze vertelde over de talloze nieuwe uitvindingen uit hun shop, die ze op de korte tijd gelanceerd hadden. Ook vertelde ze over Leo en zijn vriedin, die gingen samen wonen. “Dan zl ik haar binnekort zien?”� vroeg ik. De jongens keken elkaar even aan. “uh”�
“ik maakte maar een grapje!”� Ik wist dat ze twijfelde aan de trouw van Leo’s riendin. Het zou haar veel geld verdienen moest ze naar de press stappen met de melding dat ze mij gevonden had. “Maareuh…Weet ze het niet dan? Als Leo..”�
“Nee”� wuifde George meteen weg. “Leo is niet dom, hij ziet haar graag, maar daar is hij niet dom genoeg voor.”�
“we hebben het hem goed geleerd!”� viel Fred grijnzend in. Ik gaf hem een sarcastische blik en lachte met hun mee. De dag erop kwamen Ron, Harry, Ginny en Hermelien ook langs. Ze waren ook onder de indruk en Hermelien was nog meer onder de indruk dat ik me zo lang redelijk dicht bij een dorp had kunnen verschuilen. De dagen erop waren redelijk rustig en ik kreeg een brief van Fred.

Hey Joan,
Ik weet dat alles nog niet helemaal is zoals het moet zijn, maar ik ben al zo ontzettend blij dat je er weer bent! Ik heb je echt gemist.
XX Fred
Ik schreef glimlachend een antwoord.
Hey Fred,
Ik weet dat je me gemist hebt! Ik ben wel even van slag, het is druk geweest de vorbije weken. Ik wil wel binnenkort de winkel eens zien, als jullie het niet erg vinden…
xJoan

Sne volgde een antwoord dat bijna de vreugde uitschreeuwde en dus ging ik een week later naar het Nest,waar ik in het haardvuur stapte.
“Joan!”�
“Hey jongens!”�
“Welkom!”�
Ik lachte, ze toonde me het huis, het was ontettend groot. “Met hoeveel wonen jullie hier precies?”�
“alleen wij tweeën”�
“maar je weet maar nooit he! We willen plaats hebben voor moest het nodig zijn.”�
“geërfde gewoonte?”� de jongens grijnsden.
“We hebben de winkel gesloten vandaag, wil je hem zien?”� ik knikte enthousiast. Ik volgde hen het huis door. Ze opende een grote zwarte deur, we liepen er door en stonden in een klein kantoorje, dan volgde ik hen door een glazen deur. We kwamen uit achter de kassa van de winkel en mijn mond viel open. “waw”� wit ik er uit te brengen. Na een uitgebreide rondleiding gingen we erug het huis binnen. “je kan altijd blijven, als je zo onder de indruk bent kamers genoeg.”�
“de honden, Fred”�
“zoals ik zei, kamers genoeg. We hebben zelfs een tuin! Niet zo groot als jou ‘domein’ maar..”�
“groot genoeg voor drie honden”� zei Geroge nu.
“bedankt jongens, maar ik zit goed.”�
“Uhu ok”�
De weken gingen voorbij, ik bezocht ok mijn vader, die gelukkiger was dan ik hem ooit gezien had. Ik herinnerde mezelf eraan dat hij mijn moeder ook vroeg verloren had.
Voor Meneer Wemel’s verjaardag was iedereen in het Nest uitgenodigd. Ik zag nu voor het eerst de kinderen van Harry en Ginny alsook die van Ron en Hermelien. Ze konden het goed vinden met de honden. Het was een fantastische avond. “Ron het is half elf. De kinderen..”� Zei Hermelien toen het later werd.
“Ja, Hermelien. Mam, we moeten eens gaan, de kinderen zullen wel kapot zijn.”�Daat geld voor die van ons ook”� zei Ginny en even later vertrokken ze. Toen Leo ook wou vertrekken zei hij: “ik heb haar verteld dat ik jullie bezocht ja?”�
“Leo”� Leo keek me aan.
“je moet je relatie met haar niet op het spel zetten.”�
“hoezo?”�
“zeg het haar”�
“maar ze…”�
“weet niet waar ik woon.”� Hij lachte even “bedankt”�

Fred keek me bezorgd aan. Bezorgd, zoals altijd. Ik herinnerde mezelf eraan dat hij me ooit verteld had dat hij me meer dan gewoon graag zag. Hij hield van me had hij gezegd, ten hij bang was me nooit meer te zien. Hij respecteerde mijn verdriet en liefde voor Draco, hij was een pracht van een kerel. We praatten nog lang na. Om half drie vroeg George of ze mochten blijven slapen, “thuis gaat de winkel op negen uur open.”� Zei hij, zijn moeder knikte goedkeuren. “Blijf jij ook maar Joan, je ziet er moe uit en je honden slapen al.”� Ik glimlachte en bedankte haar. Even later viel ik als een bloke in slaap en ik sliep tot elf uur. Ik kleedde me aan en liep uit de kamer. Ik liep naar de kamer van de tweeling en wou op de deur kloppen. Mijn vuist klopte wel, maar het raakte de deur niet. George had ze al geopend en we schrokken allebei even van elkaar, omdan beiden te lachen. “Kan jij Fred wakker krijgen? Ik denk dat hij gisteren lang heeft wakker gelegen.”� Ik knikte en hij glimlachte. Hij nam mijn hoofd tussen zijn handen en drukte zijn lippen even tegen mijn voorhoofd. “Bedankt.”�
Hij ging naar beneden en ik liep de kamer binnen. “Fred?”� mijn stem was genoeg voor hem om zijn ogen open te flitsen. “Wat is er?”�
“niks”� lachte ik. Ik ging op de rand van het bed zitten en keek naar hem.Zijn ogen speurden in de mijnen naar een antwoord. “Fred?”�
“wat?”� hij keek me nietbegrijpend en vragend aan. Ik betekende zoveel voor hem. Ik streelde even langs zijn wang. Hij ging recht op zitten. “Joan?”�
“ik kan je niet uitleggen hoeveel je voor me betekend, Fred.”� Zei ik, hij zat redelijk dicht bij me en hij wended zijn blik af. “ik heb het ooit geprobeerd.”� Mompelde hij een beetje na een lange stilte. Er volgde weer een stilte, waarin ik iets deed wat ik van mezelf wederom niet verwacht had. Ik draaide me om en legde mijn lippen op de zijne. Hij schrok en keek even geschroken naar mijn gesloten ogen, maar bracht dan zijn handen naar mijn rug en kustte me terug. Hier had hij zo lang op gewacht, zo geduldig op gewacht. Ik legde mijn heefd tegen zijn borst en huilde, waarom?schuldgevoel?spijt? ik wist het zelf niet. Ook Fred wist het niet, maar hij hield me liefdevol en vol begrip vast. Waar vind je ooit een kerel zoals hij?
“wat gebeurt er nu?”�
“ik weet het niet, het voelt zo..”�
“ja ik weet het, maar ik denk voor het beetje dat ik hem ken dat hij je gelukkig zou willen zien. Je hebt nu al jaren alles behalve dat gedaan. Je liefde voor hem zal nooit weggaan, maar ze moet positief zijn, ze hoort je niet naar beneden te halen.”�
“Je hebt gelijk, behalve op één puntje”�
“zeg eens?”�
“Draco was vreselijk jaloers.”� Lachte ik nostalgisch.

Reacties: