FanFic.nl

Last Dance

<21>

Ochtend, dansstudio, Bill met ontploft haar en gekleed in maillot, Nona nergens te bekennen.
Bill ijsbeerde door de zaal, keek om de haverklap in de enorme spiegels die de wand bezetten en probeerde zijn haar terug in vorm te krijgen, dat lukte echter niet.
De radio stond in de hoek en een zacht muziekje vloeide eruit, wervelde langs de muren, maar maakte Bill alleen maar nerveuzer.
Op het moment dat Bill zijn gsm wilde bovenhalen, totaal overbodig want die lag bij zijn jas in de kleedkamer, stapte Nona de danszaal in. Haar haren zaten weer vast en ze had haar handen op haar heupen.
‘Waar was je? Ik stond te wachten aan de ingang!’
‘Jij zei toch dat ik langs de achterkant van het gebouw moest komen?’
‘Ik zei de danszaal achterin het gebouw! Ik heb een half uur gewacht!’ zei ze en kon een boze ondertoon niet onderdrukken.
Bill draaide een pluk haar om zijn vinger en zuchtte. Dan stond hij eens vroeg op, trok hij zelfs een maillot aan die veel te strak was - strakker dan zijn broeken, zo bleek - en hij danste, en dan was het nog niet goed.
Maar toen zag hij haar hinken en verdween alles als sneeuw voor de zon. Ze had gelijk.
Koppig als hij was, gaf hij dat niet graag toe maar ze had gelijk. Onuitgesproken had ze hem gewoon proberen zeggen dat hij er helemaal zijn best niet voor deed, en eigenlijk was dat ook wel zo.
Maar, dansen was nu eenmaal niets voor hem. Hij wou gewoon bij haar zijn.
De muziek stopte, het gerommel met cd-doosjes klonk op en niet veel later stroomde de gewoonlijke muziek uit de boxen.
‘Klaar om te beginnen?’ Ze was afgekoeld en stapte op hem af, vrij zelfzeker maar nog steeds hinkend. Hij knikte en legde zijn hand op haar heup en met de andere pakte ze haar rechterhand. Zij legde haar linkerhand op zijn schouder.
Als ze maar snel geneest, dacht Bill, dan kan ze dansen met een professioneel iemand, iemand die zij wel aardig vindt.
‘Bill, waar zit jij met je gedachten?’
Blozend draaide Bill zijn hoofd weg en keek in de spiegels, zag tot zijn afgrijzen zijn eigen knalrode gezicht.
‘Oké, enne 1 enne 2 enne 1 2 3.’

Wie hen zou zien, zou niet zeggen dat ze elkaar haatten, of dat één van de twee niet kon dansen. Wie hen zou zien, zou een verliefd koppel zien, of tenminste iets dat ervoor kon doorgaan. Maar wie hen zou zien, zou ook de giftige blikken van Nona en het schuldgevoel van Bill zien. En dat deed afbreuk aan het hele sprookjeseffect.

Nona draaide weg van Bill, zette haar voeten stevig op de grond en was klaar om een pirouette te maken, toen ze besefte dat Bill haar hand nog vasthad.
‘Bill,’ zei ze geërgerd en probeerde haar hand los te wurmen, maar Bills greep leek wel van staal. Toen trok hij haar naar zich toe. Borst tegen borst, ogen en lippen op gelijke hoogte. Zware ademhaling, voelbare spanning.
‘Bill, laat me los. Dit hoort er niet bij!’

Drie uur later liep Nona naar haar slaapkamer en was Bill, vermoedelijk, het gebouw al uit.
Mijmerend sjokte ze verder, de pijn in haar enkel negerend. Sinds vandaag ging ze weer in het internaat slapen, zodat ze de danszalen kon gebruiken zonder eerst een heel eind met de bus of de tram te moeten.
Voor haar slaapkamerdeur stopte ze en haalde de sleutelbos uit haar zak. De kans dat ze Zara, dat had ze niet over het hoofd gezien maar gewoon even vergeten, onder ogen moest komen, was groot. Toch propte ze de sleutel in het slot en draaide die om, de deur zwaaide open.
Het geluid van gespannen adem uitblazen en gehijg, het smakkende geluid van iemand die al veel te lang niet gekust heeft en het gegiechel van Zara.
Nona liet haar sleutelbos vallen en keek geschokt naar wat daar gebeurde. Op HAAR bed!
Zara lag halfnaakt op haar bed, en OP haar lag Aaron, eveneens halfnaakt.
Zonder iets te zeggen, of hun vreemde blikken te beantwoorden, draaide ze zich om en beende weg. Dat haar sleutels daar nog lagen, op de drempel, maakte haar niet uit. Dat ze het ‘magische’ moment van Zara en Aaron nu aan diggelen had geslagen, maakte haar nog minder uit.
Zara had het helemaal verpest!

In de eetzaal zag ze Jadie en Erika, maar toen ze bij hen wilde gaan zitten, keken ze enorm vuil naar Nona en schoven zo mogelijk een meter op. Mensen liepen voorbij, maar schonken haar geen blik waardig. En tot overmaat van ramp kwamen Zara en Aaron, nu wel aangekleed, de eetzaal binnen en mochten wél bij hen gaan zitten.
Toen draaide Zara zich hooghartig om en keek naar Nona. Het oogcontact deed haast pijn.
‘Je vergat je sleutels.’ mompelde ze en gooide de ijzeren ring, voorzien van sleutels en kleurrijke, vrij genante sleutelhangers. Nona ving hem behendig op.
‘Kijk, dan kan ze toch iets.’ zei Jadie spottend en prikte in een aardappel, stopte die in haar mond en kauwde uitdagend.
Nona slikte en trok een wenkbrauw op.
‘Ja, dansen kan ze al niet, en normaal doen ook niet, en een jongen kussen of versieren al hélemaal niet.’ zei Erika en schepte een lepel appelmoes uit de pot. Aaron sloeg die uit haar handen, waardoor de lepel van baan veranderde en de appelmoes richting Nona katapulteerde.
Ze voelde het goedje over haar haren druipen.
‘En vrienden hebben kan ze nog het minst van al. Gelukkig is helemaal niemand meer in je geïnteresseerd.’
De eetzaal barstte in lachen uit bij het zien van Nona, de een merkte het al sneller dan de ander op.
Haar vuisten ballend, draaide ze zich om en beende weg. Pas op de gang durfde ze te lopen, en pas toen ze op de koude tegels buiten zat, durfde ze te huilen.

Reacties: