FanFic.nl

My Worst Nightmare

Berlin [18]

Het is woensdag vandaag en we zijn net geland. Nu staan we bij de rolband waarop bagage getransporteerd wordt.
Jona is de eerste die haar twee koffers ziet. Dat maakt ze me duidelijk door op en neer te springen en te wijzen. Normaal gezien zou ik nu door de grond zakken van schaamte, maar niemand kent me hier dus doe ik vrolijk mee.
We worden wat vreemd nagekeken als we met onze koffers en tassen naar de uitgang lopen terwijl we een liedje zingen;
Dancing Queen van ABBA, voor de geïnteresseerden.
Buiten is het niet overdreven warm, maar ook zeker niet koud. Ik zet mijn rits open en laat zo de aangename wind met mijn jurkje spelen.
'Eerst maar naar het hotel, voor we gaan shoppen?' stel ik voor, en steek mijn hand in de lucht om een taxi te roepen. Jona knikt ter instemming.
Een grijns siert haar gezicht, en ik weet dat ik er ook zo eentje op mijn smoelwerk heb staan. Het voelt goed, de vrijheid in een grote stad, het vertrouwen dat onze ouders in ons hebben. Het weekje shoppen gaat deugd doen, en dan vooral omdat ik weet dat mijn klasgenoten gewoon naar school moeten.
Een taxi stopt voor onze neus. De chauffeur, een lange jongeman van hooguit negentien jaar, met kastanjebruin haar en grijze ogen, stapt uit en laadt onze bagage in de koffer. Dan houdt hij de deur voor ons open en knipoogt naar Jona.
Als we naast elkaar op de achterbank zitten, por ik in haar zij.
'Je hebt prijs.' Ze giechelt en kijkt naar de knappe Duitser, die ons naar ons hotel gaat brengen.
Deze vakantie is echt al fantastisch begonnen.
Als we voor het Grand Hotel Esplanade staan, weten we al heel wat meer over onze knappe chauffeur. Onder meer dat hij Robi heet, inderdaad negentien is, buiten Duits ook vloeiend Engels en Frans spreekt en al heel zijn leven in Berlijn woont. Hij zou echt de perfecte gids zijn. Jong, knap, aangenaam gezelschap en wegwijs in deze grote stad. Dat is dan ook waarom ik hem vraag of hij ons kan gidsen.
'Sorry, ik zou graag willen, maar ik moet blijven taxi'en om mijn zomerstudies te kunnen betalen.' Ik leun over de passagiersstoel en kijk hem doordringend aan.
'Gidsen verdienen toch geld, juist? Wel, wij betalen jou als je ons naar de leukste plekjes brengt. En omdat dat geen toeristische route is, moeten we jou meer betalen omdat je voor ons een uitzondering moet maken. En natuurlijk doen we niet alles te voet, dus hebben we jouw taxi ook nodig. Dan krijg je dus drie keer zoveel geld. Het is te nemen of te laten, ik weet alleen dat Jona je niet zou willen missen.'
Hij kijkt van mij naar Jona en steekt dan glimlachend zijn hand naar me uit.
'Deal.'
Ik stap uit en wacht tot Robi onze spullen uit de koffer gehaald hebben. Een piccolo snelt onze richting uit om die over te nemen. Handig, ik heb geen zin ook maar iets te dragen!
Aan de balie is het niet eens nodig onze namen te zeggen, we krijgen elks een elektronisch pasje toegeschoven en een andere piccolo begeleidt ons met een charmante glimlach naar de lift. Dat zijn dan al extra pluspunten voor het personeel!
Jona heeft dit hotel gekozen omdat het ligt tussen de Potzdammer Platz en de Kurfürstendamm shopping boulevard.
We hebben onze kamers naast elkaar. Voor de deur neem ik mijn koffers en tas en haal het pasje door het eveneens elektronische slot. De deur zwaait open en toont me een hotelkamer om U tegen te zeggen.
Het tweepersoonsbed, dekens en een overvloed aan kussens incluis, staat tegen de muur die tegenover me staat, en het hoofdeinde stopt net onder een plank met daarop boeken en een klein vaasje met bloemen. Naast de deur, en nu dus naast mij ook, staat een breedbeeldtelevisie met daarnaast een kastje waarop de afstandsbediening en de regels van dit hotel liggen. Er staat een tafeltje met twee stoelen rechts van me, evenals de deur naar de badkamer, die op een kiertje openstaat. Ik zie links een muur volledig bestaand uit glas, met donkerrode gordijnen in de hoek.
Ik word langs achteren besprongen door Jona, die meteen haar armen om mijn schouders slaat om niet op de grond te vallen. Ik houd me maar net overeind.
'Dit wordt zo leuk. En ik heb Robi's gsm-nummer gekregen.' giechelt ze. Ik loop naar mijn bed en plof in de donzige dekens. Jona's gewicht drukt nog op mijn rug.
'Laten we iets bestellen met de Roomservice.' zegt Jona en speelt al met de telefoon, die ze net naast mijn bed vond. Ik knik maar even en wacht tot ze van mijn rug af is, zodat ik me kan omdraaien. Aan het plafond bengelt een moderne designerlamp in een champagnekleurtje. Ik vouw mijn armen onder mijn hoofd en wacht tot Jona weer naast me komt zitten. Dat gebeurt drie minuten later.
'En wat gaan we vandaag doen?' vraagt ze en komt naast me liggen, terwijl ze met de rits van haar vest speelt.
'Wat dacht je van... Shoppen?'
We lachen allebei zachtjes, zeggen dan tegelijkertijd 'Supergoed plan!' en rollen dan bijna van het bed van een bijna pijndoende schaterlach.
Niemand heeft gezegd dat we ook effectief nórmaal moesten doen op vakantie!
Robi, Jona en ik lopen over de Kurfürstendamm shopping boulevard en blijven af en toe bij een etalage staan. Of eerder: Ik stop, en die andere twee lopen door zonder te merken dat ze mij kwijt gespeeld zijn. Als dat geen liefde op het eerste zicht is, weet ik het ook niet meer. Het verbaast me dat ze elkaar nog niet afgelebberd hebben, maar dat komt nog wel. Geloof me maar, ik weet zo'n dingen!
Jona klemt deze keer haar arm om de mijne - zoals ze ook met Robi doet - om me niet meer te verliezen, en we lopen zachtjes pratend verder. Op de hoek van de straat stoppen we - deze keer wel alle drie - en gaan op het terras zitten. Meteen komt er een ober aan, die zich geïnteresseerd in ons - of onze portemonnee - voorstelt als Carl. Ik laat Robi maar iets kiezen voor ons, hij is immers op de hoogte van wat er hier drinkbaar is en wat absoluut niet. Ik zak een beetje onderuit en laat de zonnestralen mijn gezicht strelen.
Dit is gewoon genieten!

Voor Jullie<'3

Reacties: