FanFic.nl

Humanoid

Love and Death

De pijn in Vens benen was niet te meten. Ze hoorde het zware gehijg van de honden achter zich, en dwong zichzelf steeds sneller te gaan voordat ze gepakt werd. Bill rende naast haar, leek trager te lopen om bij haar te blijven. Ven was er toch blij mee dat hij haar niet letterlijk achter liet. Ze probeerde steeds weer bij te benen om Bill niet steeds te laten wachten, en besefte dat het niet eerlijk was dat ze daar dolle honden voor nodig had gehad. Bill greep Vens hand en trok haar mee naar rechts. Ze wachtten even om op adem te komen. Bill gluurde over de muur heen, in de hoop de honden te kunnen zien.
Opeens drukte zijn hele arm Ven terug tegen de muur, en hijzelf hield zijn adem in. Zijn ogen waren toegeknepen, wat Ven verbaasde.
De honden waren de gruwelijkste dingen die Ven ooit had gezien. Om te beginnen waren ze helemaal verschroeid zwart, alsof het metaal waarvan ze gemaakt waren door een of andere reden zwaar beschadigd was geraakt jaren geleden. Hun oren waren puntig en wezen naar omhoog. Bij het minste geluid dat er rondom zich gebeurde, bewogen ze, zoals de meeste honden wel deden. En zelfs als ze die dingen niet hadden gehad, was hun gehoor nog duizend keer beter geweest dan dat van Ven.
Ven kon de rode gloeiende ogen zien van die beesten. Hun hoofden draaiden in het rond, op zoek naar hun prooi, namelijk Bill en Ven. Ze kwamen langzaam voorbij alsof ze wilden luisteren naar het geluid rondom zich. Ven kon het lichaamstructuus van de beesten zien. De vormen van de hond waren nog duidelijk aanwezig, maar de huidlaag was duidelijk verdwenen ondanks de plukjes hondenvacht hier en daar. Ven huiverde, wilde schreeuwen, tot Bill zijn hand tegen haar mond drukte. Ven protesteerde niet. Ze zag de honden, die haar snelle ademteug wel gehoord moesten hebben, in haar richting uitkijken, maar toch geen moeite doen om te kijken wat er werkelijk was. Het kon maar niet snel genoeg gebeuren toen ze wegliepen.
Toen Bill zijn hand van haar mond haalde, bewoog Ven niet eens. Haar handen plakten tegen de muur achter haar, samen met haar hele lichaam. Haar hoofd hing naar achteren, en haar ogen staarden in het donker rondom zich. Ze hoorde Bill zuchten.
‘Luister, ik vind ons wel een uitgang,’ zei hij. Hij greep Vens gezicht tussen beide handen, en keek haar streng in de ogen aan. ‘Ik heb enkel een beetje vertrouwen nodig, Ven.’
Ven knikte maar zachtjes, terwijl ze haar handen op die Van Bill legde om ze weg te trekken. Bill leek zoals altijd bijzonder sterk. Hij bewoog geen centimeter van zijn plaats. Hij staarde voor zich uit, dat was duidelijk, maar in Vens richting, waardoor Ven het benauwd kreeg. Zijn lege ogen waren hetgene dat ze toch niet wilde zien. Ze legde haar handen tegen zijn borst om hem weg te proberen duwen, maar hij bewoog weer niets. Ven zuchtte.
‘Bill,’ mompelde ze. Bill zijn ogen leken Ven opeens teruggevonden te hebben. Voor Ven het ook besefte had hij zijn handen al van haar gezicht getrokken en trok hij haar terug mee. Ven volgde hem maar, in de hoop dat hij wist wat hij deed.
Bijna tien minuten hadden ze gerend, en toch leek Bill maar niet moe te worden. Vens longen protesteerden bij elke stap, haar pijnlijke benen leken nu nog ondraagelijker geworden te zijn, en ze meende zichzelf open te hebben gesneden aan iets. Hopelijk had Gustav nog chirurgische talenten.
‘Verdomme!’ vloekte Bill, terwijl hij tegen een deur schopte. Ven staarde hem met grote ogen aan terwijl ze probeerde op adem te komen. Ze zag dat Bill zijn vuisten gebald had. Zijn donkere ogen stonden bangelijk serieus, en nu kon Ven het blauwe lichtje uit zijn rechteroog goed zien.
‘Wat scheelt er Bill?’ vroeg Ven, maar er kwam geen antwoord. Ven probeerde zich in te beelden wat er gebeurd kon zijn. Honden die er weer aankwamen, Bill die tegen de deur was aangelopen, Bill die zich pijn gedaan had... Het kon allemaal.
‘Bill?!’ herhaalde Ven geïrriteerd. Bill draaide zich naar haar. Aan zijn gezicht te zien zat hij duidelijk te overleggen met zichzelf over iets. Ven wilde niet eens vragen wat.
‘Ach, de pot op,’ mompelde hij, waarna hij naar zijn rechterbroekzak reikte.
Er gebeurden uiteindelijk veel dingen tegelijk. Een luide ontploffing die duidelijk maar twee meter verder was bekende al dat Bill iets had opgeblazen. Ven had niet eens gemerkt dat hij iets gedaan had. Toen het licht van de andere kamer op Bill scheen, zag Ven dat hij een geweer in zijn handen had. Ze had er nog nooit zo een gezien, en huiverde van de gedachte dat hij daar altijd al mee had rondgelopen.
Bill legde het ding alweer terug in zijn broekzak, en greep toen Ven bij haar middel. Ze kon nog niet eens protesteren toen Bill haar terug meetrok. In de achtergrond hoorde ze de komende honden weer, waardoor ze haar mond maar hield.
De kamer waar ze door liepen was leeg. Als Ven goed rondkeek, zag ze dat het een heel arsenaal was. Het ene geweer na de andere. Ven vroeg zich af wie er zoveel van die gruwels nodig had. Ze was er zelfs blij mee dat ze niets van die dingen afwist.
Er stond een tafel helemaal centraal. Hij was niet groot, maar ook niet klein. Ven duidelijk zien dat van alle dingen rondom haar, dit geweer duidelijk het hoogtepunt was. Waarschijnlijk was het de sterkste van ze allemaal - ondanks de grootte.
Het ding was miniscuul, bijna tien centimeter hoog. Hij kon niet dikker zijn dan een duim. Hij had een grijze kleur zoals Ven nog nooit had gezien, vreemd genoeg, want alle kleuren waren al gekend door Ven. Ze reikte ernaar, maar haar hand werd door Bill vastgegrepen.
‘Raak dat niet aan,’ beval hij, met zijn ogen weer scherp. Vens mond viel open van verbazing, maar ze kon enkel knikken. Ze liet haar hand zakken van het moment dat Bill hem losliet.
‘Druk op de knop aan je sleutel, dan komt je voertuig,’ was zijn volgende instructie. Hij reikte haar ook de zijne, ‘Ik moet even iets doen, druk ook op de mijne.’
Ven trok het simpele ding uit Bill zijn hand, drukte op de enige knop die ze kon zien, en greep toen naar haar eigen sleutels.
Tegelijkertijd keek ze naar Bill. Hij boog over de tafel heen, inspecteerde het petieterig ding. Zijn hand maakte duidelijk dat hij het ging pakken. Ven wachtte af.
Op een bepaald moment kwam er een gesis op. De huid op Bill zijn rechterhand leek te branden, en verdween langzaam, zodat zijn robot-hand zichtbaar werd. Het zag er best wel eng uit. Ven wilde zich omdraaien, maar ze merkte zijn gezicht op.
Aan de hele rechterkant hing er een stuk van zijn huid. Ven kon het metaal al zien in de schaduw veroorzaakt door zijn losse dreadlocks. Ze kneep haar ogen even dicht, in de hoop dat hij daarna terug zijn mooie gezicht ging hebben.
Maar toen ze ze terug open deed, was het er nog altijd. De huid aan zijn rechterarm was helemaal tot zijn ellebogen eraf. Ven wilde niet meer kijken. Ze draaide zich om, wachtend op de motors.
Toen besefte ze dat ze aan een raam stonden. Ze waren redelijk hoog, en het was duidelijk dat als ze gingen ontsnappen met de motor, dat ze moesten vliegen. Ven wist niet of ze dat alleen ging kunnen. Ze had zeker hulp van Bill nodig.
Een hand greep haar schouders vast, en een andere drukte tegen haar mond zodat ze niet kon schreeuwen. Even dacht ze dat het die man in de computerkamer was. Parker of Dell, ze wist het niet zeker. Er waren wel bijna zeven minuten voorbij gegaan sinds ze waren weggelopen, ook al leek het veel langer. Ven hoopte dat ze Georg nog kon redden, maar nu, met die twee handen die haar tegenhielden, leek het onmogelijk.
Het wí¡s ook onmogelijk.
‘We zullen weer door het raam moeten,’ fluisterde Bill in Vens oor. Zo dichtbij dat het Ven in de buik kriebelde. Ze schaamde zich ervoor dat ze op dit moment opgevrolijkt kan worden door zijn adem tegen haar oor. Ze probeerde zich kalm te houden, een gegiechel te onderdrukken, en knikte toen. De robothand werd van haar mond gehouden, en Ven kreeg een golf van afschuw. Had dat ding zich tegen haar mond gehouden? Bah!
Ven kreeg niet de kans om nog iets te vragen. Bills arm greep haar weer vast, en alweer klonk er een ontploffing. Het glas brak, en tegelijkertijd sprongen de twee erdoor. Ven wilde wel huilen. Als haar gedachten niet heel de tijd bij Georg zaten, was ze zeker in tranen uitgebarsten.
En toen zat ze samen met Bill op de brommer. Haar armen stevig rond zijn lichaam gedraaid, en haar hoofd tegen zijn rug. Ze had haar ogen weer dichtgeknepen.
Ze voelde dat ze een heel eind aan het rijden - of vliegen - waren. Lieten ze Vens motor achter?
‘Bill, mijn...’ begon ze, maar Bill viel haar in de rede.
‘Toen je op de knop drukte is hij naar huis gegaan, je was zowieso met mij terug meegereden,’ verklaarde Bill. Ven had niet eens zin om te protesteren.
‘We moeten naar Georg,’ fluisterde ze. Bill antwoordde niet, waardoor Ven opkeek naar hem. Ze kon zijn ernstige gezicht niet zien, wat wel jammer was. Ze wilde weten of hij toestemde of hij een manier zocht om haar tegen te houden.
‘Hoelang hebben we nog?’ vroeg hij. Ven durfde het aan om een hand los te laten, en keek op haar horloge.
‘Twee minuten,’ antwoordde ze. Bill haalde diep adem, draaide zijn hoofd even naar haar richting om haar aan te kijken.
‘Durf je snel te rijden in vliegstand?’ Zijn ogen stonden duidelijk ongerust. Ven beet op haar lip, en ze knikte beverig. Ze wilde niet weer als een bange kip overkomen. Bill haalde enkel zijn schouders op.
‘Druk je ogen maar dicht,’ zei hij zachtjes, amper hoorbaar door de wind die langs hun oren raasde. Bill gaf gas, en Ven voelde hoe ze de snelheidslimiet grandioos overtraden.

Het duurde twee minuten toen ze in de straat waar ze moesten zijn aankwamen. Het was donker buiten, en er vielen lichte regendruppels naar beneden. Ondanks het feit dat het al jaren niet meer geregend had, had Ven geen zin om ervan te genieten. Ze waren te laat, dat wist ze wel. Ze maakte haar greep om Bills buik steviger om tegen zijn rug uit te huilen. Ze was haar beste vriend verloren. Haar enige échte vriend, de tweede vader van Willie, haar zielsverwant.
Georg...
De regendruppels werden dikker en vermengden zich met haar tranen, waardoor Bill straks niet eens ging opmerken dat ze gehuild had. Daar kon ze wel enige troost uit halen.
‘Parker!’ riep Bill luid. Toen klonk er een geweerschot uit Bill zijn hand. Ven keek op, over zijn schouder heen. Daar zag ze het lichtje van een motor vlak voor hun dat steeds groter werd. Bill haalde hem in. Misschien was het toch niet te laat.
Deze keer verplichtte Ven zichzelf haar ogen open te houden. Ze wilde toekijken hoe die moordenaar te pakken werd genomen. Ze wilde hem zien falen, zijn opdracht zien mislukken. O, dat was het enige dat ze nu effectief wilde.
In de verte zag ze nog een lichtje. Het was bekend, felgeel in een vorm dat slechts één motor op deze wereld had.
Georg!
Haar hart maakte een sprongetje toen ze wist dat hij nog leefde. Hij was maar slechts enkele meters van haar weg, misschien zo’n honderdtal. Ze wilde haar hand uitreiken, hem duidelijk maken dat er hulp op komst was.
Parker voor ons minderde vaart doordat hij was afgeleid, waardoor Georgs voorsprong groter werd. Ven wilde zijn gezicht zien, maar hij was te ver. In deze duisternis had ze hem trouwens toch niet gezien.
Parker gaf weer gas, greep naar iets in zijn broekzak, en voor Bill hem kon tegenhouden, schoot hij geluidloos Georg neer. Ven kon de kogel zien vliegen naar haar beste vriend, wat onmogelijk was. Ze kon het ding in zijn borst zien planten, kon het spattende bloed zien. En dat allemaal was onmogelijk. Het was te donker geweest daarvoor.
Bill schoot zonder enige twijfel Parker neer terwijl Ven moest toekijen hoe Georg van zijn voertuig viel en zijn hele lichaam verbrandde door over het asfalt te wrijven. Ze schreeuwde het uit en vergat dat haar mond naast Bill zijn oor stond. Hij kromp zachtjes ineen van het gegil.
Bill reed Parker, die intussen levensloos op de grond lag, voorbij en haastte zich naar het enige echte slachtoffer hier. Ven liet hem al los voor ze echt stilstonden. Ze rende naar Georg toe, knielde neer, om daarna zijn koude handen te pakken. Zijn ogen waren gesloten, en de linkerkant van zijn gezicht helemaal verband. De plas bloed rond zijn lichaam werd steeds groter. Ze zag dat de kogel zich net niet in zijn hart had gedrukt. Ze boog over hem heen om hem te omhelzen.
Dit was allemaal haar schuld...
Ze schrok niet toen Bill zijn armen rond haar sloot, en haar tegen zich aandrukte. Ven liet Georg los, draaide zich naar Bill toe om tegen zijn borst uit te huilen. In de verte hoorde ze de ambulance al. Bill had ze waarschijnlijk al gebeld.
Bill wreef zachtjes over haar rug om haar te kalmeren. De ambulanciers waren intussen al aangekomen en namen Georg mee in de brancart. Ook Jennifer was er door een of andere reden bij. Ze schreeuwde toen ze Georg zag, werd tegengehouden door Goody, die met haar mee was gegaan. Ze hadden Ven allebei niet gezien, of misschien herkend. Ven zuchtte even.
Jennifer bleef maar jammeren, zelfs toen Georg al weggereden was. Als Ven het goed kon zien was Goody haar aan het troosten. Dat was goed. Ze drukte haar gezicht weer tegen Bill zijn borst, en liet de tranen eruit lopen. Ze voelde Bill zijn lippen tegen haar haar, maar kon zich er niet eens gelukkig bij voelen. Ze huilde er alleen steeds meer van.
‘Hé, jullie daar!’ riep Goody. Ven voelde hoe Bill opkeek, maar zelf kon ze het niet. Ze kon niet in Goody’s ogen kijken. Ze zouden haar toch niet herkennen.
‘Wat is er gebeurd?’ Goody was dichterbij gekomen. Waarschijnlijk was Jennifer mee, want het gesnik was steeds luider geworden. Ven besloot om eindelijk op te kijken.
Jennifers bruine krullen zaten in de war, alsof ze pas uit bed was. Haar ogen waren vochtig en ze had er paarse wallen rond. Goody naast haar zag er ook vreemd uit. Zijn blonde piekjes waren precies in de week dat Ven weg was geweest langer geworden, wat onmogelijk was. Zijn grijze ogen zagen er geshokeerd uit, duidelijk vol ongeloof. Waarschijnlijk dacht hij dat hij alles droomde.
Toen schoten zijn ogen naar Ven, en werden ze groter. Ven zag een glans van herkenning, en keek weer weg. Goody liet Jennifer los, en knielde naast Ven neer.
‘Ven, ben jij dat?’ vroeg hij. Jennifers gesnik hield abrupt op. Ze haalde diep adem, en keek met gespannen ogen toe naar alles wat er gebeurde.
Ven draaide zich naar Bill, keek in zijn ogen om te zien wat ze moest zeggen.
Toen vermande ze zich. Ze moest zich sterk houden. Ze zouden weten dat zij het was, maar ze mochten niet weten wat de reden was van haar verdwijning. Ze stond op, trok Bill mee recht, en klampte zichzelf aan hem vast.
‘Goods, Jenn, ik kan niet zeggen wat ik hier kom doen,’ begon Ven. Bill kneep zachtjes in haar hand om duidelijk te maken dat ze de juiste beslissing had genomen.
‘Jullie zouden naar huis moeten gaan, blijf bij elkaar en let goed op wat er allemaal rondom je gebeurd,’ zei ze nog stiller, bang dat Dell in de buurt zou zijn. Toen bedacht ze zich iets.
‘Ga naar Thomas en Willie, bij hun ben je veilig,’ voegde ze eraan toe. Ze liet Bill niet los toen ze Goody omhelsde, zodat ze een beetje ongemakkelijk stond.
‘Doe ze de groeten, alsjeblieft,’ fluisterde ze, terwijl ze haar tranen probeerde te bedwingen. Ze voelde hoe Goody knikte. Toen ging ze naar Jennifer. Bij haar liet ze Bill wel los, en ze drukte zichzelf stevig tegen haar aan.
‘Je bent een sterke vrouw, Jennifer,’ fluisterde ze. Jennifers schouders schokten even. ‘Het zal even moeilijk voor je zijn, maar probeer toch nog door te gaan.’
Na een korte knik van Jennifer liet ze haar los, en stapte ze terug naar Bill. Goody staarde haar even verbaasd aan.
‘Misschien zie ik jullie nog in het ziekenhuis,’ voegde Ven er nog aan toe voor ze wegreden. Jennifer had haar vuisten gebald, Goody’s mond was opengevallen. Ven kon zien dat hij nog iets mompelde, maar ze hoorde het al niet meer. Ze kon opeens haar tranen niet meer bedwingen, en huilde in de regen weer tegen Bill zijn rug. Bill vond het niet erg, maar was ook verrassend stil. Misschien wist hij niet wat zeggen. Waarschijnlijk was dat het. Ven sloot haar ogen, probeerde niet in slaap te vallen, en haalde herinneringen boven van haar en Georg op het werk. Dat vrolijkte haar steeds weer op.
Toen ze terug bij Gustav aankwamen, was het stil. De motor werd weer in de garage geparkeerd, en Bill wist zich op een geluidloze manier in het huis te smokkelen.
‘Dit is onze laatste nacht bij Gustav,’ zei Bill. Ven nam niet eens de moeite om verbaasd te zijn. Bill had haar opgepakt, en droeg haar naar binnen. Hij wilde niet dat Ven stapte in deze toestand. Hij droeg haar naar boven, legde haar in haar bed, en knielde even naast haar neer. Zijn hand streek in haar haar.
‘Waarom?’ vroeg ze ongeïnteresseerd. Bill liet zijn hand over haar wang glijden, maar het brandde niet waar hij haar aanraakte. Haar huid was ongevoelig geworden.
‘Ik wil hem niet meer in gevaar brengen, Ven,’ mompelde Bill. Met zijn andere hand pakte hij de hare vast. Ven vroeg zich af waarom hij zo aanhankelijk was.
Na een kus op haar wang stond hij op om de kamer uit te stappen. Zijn gezicht stond gepijnigd, waarschijnlijk verward door alles wat er vandaag gebeurd was. Hij bleef in de deuropening staan en liet zijn schouders zakken.
‘Ven er is iets dat je moet weten,’ fluisterde hij. Vens ogen vlogen terug open. Ze was geschrokken van de manier waarop hij dat gezegd had. Zo teneergeslagen had ze hem nog nooit gehoord.
‘Hmm?’ vroeg ze terwilj ze het deken dichter bij zich trok toen ze het koud kreeg. Haar tranen waren opgedroogd, en haar ogen prikten nog een beetje.
‘We gaan niet naar het ziekenhuis,’ zei hij.

Reacties: