FanFic.nl

Humanoid

Aliën

Georgs toestand bleef maar verergeren. Hij was weer in slaap gevallen, en zijn ogen bleven twee dagen dicht. Zijn ademhaling werd steeds stiller, waardoor Ven echt heel dichtbij moest zitten om zijn borstkas omhoog te zien gaan. Voor hij ging slapen had hij niet veel gezegd. Hij was blij dat ze er was, en hoopte nog haar te kunnen vertellen over zijn date met Jennifer. Ven had enkel zijn hand vastgehouden, en geknikt. De verpleegster kwam hem pijnstillers brengen, waardoor hij nu al twee dagen van de kaart was. Ven begon zich zorgen te maken.
Toen de verpleegster dan ook langskwam, raadpleegde ze haar.
‘Nou, zijn toestant is onstabiel, en zijn overlevingskansen zijn niet zo groot in dit geval. We kunnen alleen maar het beste hopen.’
Ven had alleen maar geknikt, en keek terug naar Georg. Eén uur later kwamen ze een extra bed brengen voor Ven zodat ze bij hem kon blijven. Ven ging erop zitten, maar weigerde te slapen. Ze wilde bij hem blijven zolang hij nog had. Hij moest niet eenzaam sterven.
Natuurlijk begreep Ven dat dit niet zomaar een schotwond was. Het was naast zijn hart, en de meesten herstelden daar uiteindelijk wel van, maar Ven wist wel dat Parker niet met zomaar een geweer zou rondlopen. Ze wist wel dat ze op alles voorzien waren. Misschien hadden de dokters wel gezien dat ze niet met zomaar een kogel te maken hadden. Ven moest opeens denken aan het petieterig dingetje dat - Ze wilde zijn naam niet denken - hí­j had gepakt. Het was zo beschermd geweest dat een mensenhand er alleen maar van verteert ging worden. Ze hadden blijkbaar geen rekening gehouden met de cyborgs in deze wereld.
Na nog een uur kwam een verpleegster langs om Georgs beddengoed te vervangen. Hij werd op Vens bed gelegd, en een andere verpleegster veranderde tegelijkertijd zijn verband. Ven had zijn gezicht gezien, en wist dat hij er zijn hele leven zo zou moeten rondlopen. Het was helemaal rood, waarschijnlijk was het dode huid al weggehaald, en zag er bijhoorlijk eng uit. Ze wilde dat ze het nooit had gezien. Hopelijk werd het later minder eng.
Mocht er een later komen.
Ven wilde op haar hoofd slaan omdat ze dat durfde te denken. Natuurlijk kwam er een later. Georg gí­ng het overleven, hij móést het. Ze zouden later nog met elkaar naar het werk gaan, hij en Jennifer zouden trouwen, alles móést goedkomen.
Toen de verpleegsters weer weg waren, en Georg terug roerloos op zijn bed lag, greep Ven zijn hand. Ze schoof het stoeltje naast het bed, en ging naast hem zitten.
‘Georg, blijf leven alsjeblieft,’ smeekte ze. ‘Doe het voor Jennifer, voor je zoontje, voor Goody, voor mij.’
Georg bewoog niet. Ven ging verder.
‘Ik weet dat je heel graag naar je ouders wilt gaan, maar wacht daar alsjeblieft nog even mee. Ik heb je hier nodig, Jennifer heeft je nodig!’
Nog steeds niets.
‘Georg!’ gilde ze bijna voordat ze terug begon te huilen. Ze legde haar gezicht op de bedrand en hield zijn hand nog steeds vast. Georg zijn ademhaling leek nog stiller geworden te zijn. Er ging een deur open, maar Ven keek niet op. Waarschijnlijk die verpleegsters weer.
‘Georg?’ vroeg een vrouwenstem, waardoor Ven toch haar hoofd optilde. Ze kende die stem niet, maar toch leek ze te weten wie het was. Ze draaide haar hoof, en merkte een klein gezinnetje op. Het was een kleinde vrouw met stroblond haar dat los langs haar hoofd ging tot haar schouders. Ze had een gebruinde huid met sproetjes over haar gezicht, en haar bruine ogen stonden angstig. Naast haar stond er een man. Hij was bijna twee koppen groter dan de vrouw en had grijs haar. Zijn gezicht stond ernstig, maar zijn ogen bezorgd om zijn vrouw. Ven wist al meteen dat ze getrouwd waren, daarvoor hoefde ze de ring rond hun vinger niet te zien.
Voor de twee volwassenen stonden er nog twee kinderen. De ene - het jongetje - kon niet ouder dan tien zijn, en had bruine krullende haren. Zijn ogen waren precies dezelfde als die van Georg, en zijn gelaatstrekken hadden ook veel van hem weg. Het andere kind - het meisje - was waarschijnlijk niet meer dan zeven. Zij had dezelfde krullen, maar in het stroblond zoals de moeder. Haar groene ogen stonden verbaasd en ongemakkelijk. Ze droeg een blauw jurkje, en had een strik in haar haar. Ze zag eruit als een engeltje.
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg de vrouw, waarschijnlijk Georg zijn ex. Ven stond op, en zette een stap opzij, ietwat beschaamd omdat ze haar zo hadden aangetroffen. Ze opende haar mond om woorden te zoeken.
‘Hij... is op de brommer neergeschoten geweest,’ verklaarde Ven, doelbewust alle details eruit halend. De vrouw legde een hand over haar mond toen ze hem zag, en de twee kinderen drukten zich tegen hun moeder aan. De man sloeg zijn arm om haar schouder om haar te troosten.
‘Bent u zijn ex-vrouw?’ vroeg Ven, en ze keek naar de wondermooie kinderen. Ze zagen er bang uit voor de man op het bed.
‘Ja, ik ben Vittoria Hänsel,’ zei de vrouw, en ze haalde de hand van haar mond om ze op het jongetje zijn hoofd te leggen. ‘Dit is Jeremy Hänsel.’ Ze wees naar de man naast zich.
‘En dit zijn Alexander en Georgia Listing,’ ging ze verder, wijzend naar de twee kinderen voor zich. Ven had nooit geweten dat Georg zo’n mooie kinderen had. Ze wist niet waarom hij ze verzwegen had.
En opeens besefte ze dat de computer maar van één kind afwist, waarschijnlijk de oudste. Dat betekende vast dat het meisje - Georgia - geboren was ní¡ de scheiding. Parker en Dell konden niet weten dat dit kind van hem was.
Alexander zette een stap richting het bed van zijn vader, en keek Ven met grote vragende ogen aan. Ven stapte nog verder weg van Georg, en Alexander stond uiteindelijk naast hem.
‘Alex,’ protesteerde Vittoria, maar Alexander schudde zijn hoofd.
‘Dit is mijn vader, mama, ik wil deftig afscheid kunnen nemen,’ zei hij met een droevige stem. Ven dacht dat hij aan het huilen was. Ze was verbaasd dat hij zich ouder gedroeg dan hij was.
Ven zag Vittoria Georgia een duwtje op haar schouder geven, en het meisje stapte met kleine passen naar haar broer.
Ven wilde het niet meer aanzien. Ze stapte naar buiten om ze even alleen te laten, en besloot om iets te eten te gaan halen. Ze had misschien geen honger, maar haar maag zond toch steeds waarschuwingen waardoor ze wist dat hij leeg was. Ze stapte door de gang, vermeed de lift - die deed haar te veel aan hém denken - en ging met de trap naar beneden. Er was niet zo veel volk vandaag als gisteren. Het was nog een gewone schooldag, en sommigen werkten ook. En het bezoekuur was trouwens nog niet begonnen. Het verbaasde Ven dat Vittoria en Jeremy mochten komen met de kinderen. Maar het was ook familie, waarschijnlijk hadden ze privilèges.
Het eten was niet geweldig, maar beter dan niets. Ze pakte een broodje met ham, at het heel rustig en nipte af en toe van haar sinaasappelsap. De mensen rond haar waren familieleden van patiënten en soms patiënten zelf. Ven bekeek ze één voor één, merkte wie hier tegen zijn zin was, en wie hier nog een beetje hoop had van herstel. De vrouw naast haar bijvoorbeeld. Ze zag eruit alsof ze al twee weken niet goed had geslapen. Haar zwarte haren zaten in een slordige staart, en haar kleren waren verfromfraaid. Ven kreeg er medelijden mee. Nog een tafel verder was er een man die met een grote glimlach zijn kinderen te eten gaf. Hij zag er gelukkig uit.
Na het eten besloot Ven om terug naar boven te gaan. Het gezin was er nog steeds, Vittoria en Jeremy op de bank, Georgia op Vittoria’s schoot, en Alexander op Vens bed. Hij had zijn oogjes gesloten, en leek te slapen. Ven probeerd erg stil te zijn toen ze binnenkwam. Vittoria staarde haar met betraande ogen. Ven ging naast haar neerzitten op de bank.
‘Dus, ben jij Georgs nieuwe vriendin?’ vroeg de Vittoria, en Ven probeerde te glimlachen.
‘Neen, zijn beste vriendin,’ verbeterde ze haar. ‘We kennen elkaar al zes jaar.’
‘Dat was te verwachten, Georg maakt snel vrienden,’ zei Vittoria, terwijl ze naar de man op het bed keek. Jeremy leek zich niet ongemakkelijk te voelen, hij wist waarschijnlijk wel dat Vittoria verdrietig ging worden om haar ex-man.
‘Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?’ vroeg Vittoria na een tijdje. Ven haalde diep adem, keek naar haar schoenen en dacht na.
‘Hij kwam werken in het bedrijf waar ik werkte. Ik kon hem eerst niet echt hebben omdat iedereen altijd rond hem hing - vooral de vrouwen.’
Vittoria lachtte even.
‘Maar uiteindelijk moesten we samenwerken voor een project, ik weet al niet meer welke, en besefte ik dat ik alles tegen hem kon zeggen, hij luisterde naar alles wat ik te vertellen had.
Ven wierp Georg een blik toe, herinnerde zich de eerste weken met hem, dat ze zijn glimlach zo haatte. Nu wilde ze niets anders zien.
‘Hij reed telkens voorbij mijn huis wanner hij naar zijn werk ging, dus uiteindelijk kwam hij me altijd afhalen, en vertrokken we samen. We konden het allebei goed vinden met Jennifer Robinson - zijn huidige vriendin - en Blinky Mikeson. We liepen meestal met ons vieren rond, aten altijd samen en gingen vaak samen uit.
‘Toen ik scheidde van mijn man, was hij ook een van de enigen die me echt steunde in de moeilijke jaren.’
Vittoria knikte.
‘Dat is waar. Hij is heel gemakkelijk om mee om te gaan. En hij kan nooit boos zijn op iemand,’ zei ze. Ven keek haar even aan, merkte dat Vittoria een lichte wipneus had. Ze vond het schattig lijken.
‘Hij heeft het nooit over jullie gehad,’ mompelde Ven, terwijl ze naar Georgia - die in Vittoria’s armen sliep - keek. Vittoria knikte weer, leek niet verbaasd van haar woorden.
‘Georg lijdt in stilte, hij betrekt niet graag andere mensen in zijn problemen.’ Deze woorden waren een steek voor Ven. Zij had ongewild Georg in haar problemen betrokken. Iets dat hij nooit zou gedaan hebben.
‘Het verbaasde me dat hij helemaal niet boos was toen we uit elkaar gingen. Hij vertrok gewoon toen Alex nog op school was nadat ik hem had weggestuurd. Hij ging nog even afscheid nemen van Alex, en kwam daarna nooit meer terug. Het is duidelijk dat hij een goed leven heeft hier,’ zei Vittoria in één adem. Ven zuchtte alleen maar.
‘Waarom zijn jullie uit elkaar gegaan?’ vroeg Ven met alle macht in haar lichaam. Ze wist welk dat dat niet de beste vraag was die ze kon stellen, maar toch moest ze het vragen. Anders ging ze het nooit weten.
‘Nouja, het lukte zo al niet meer. Ons huwelijk was eigenlijk één grote fout. Ik wist wel dat hij niet de man was waar ik voor altijd van ging houden...’
‘Bent u verliefd geworden op Jeremy?’ vroeg Ven voordat Vittoria verder kon. De vrouw schudde haar hoofd.
‘Ik wilde hem niet langer nog gebruiken, hij begreep het, en vertrok. Later bleek ik zwanger te zijn, en ik heb haar naar hem vernoemd omdat hij zo’n eerlijke ziel was,’ verklaarde Vittoria. Ven knikte.
‘Wie heeft u gebeld?’ vroeg Ven. Ze kon niet op iemand komen die van Vittoria’s bestaan afwist. Vittoria dacht even na.
‘Een man, Bill Litz ofzoiets,’ zei ze. Vens hart klopte dubbel zo hard als voordien, en deed tegelijk bij elke klop weer pijn. Ze trok een grimas. En oen ging de deur open. Iedereen keek op.
‘Oh, mijn god!’ zei Jennifer, die haar hand op haar mond had gelegd. Ven keek naar de klok naast haar en zag dat het bezoekuur begonnen was. Achter Jennifer stond Goody. Ze zagen er allebei verslagen uit. Ven stond op, en stapte op hun af.
‘Zijn jullie naar Thomas en Willie geweest?’ vroeg Ven op fluistertoon om de kinderen niet wakker te maken. Goody knikte, maar Jennifer duwde Ven even opzij om naar Georg te kunnen stappen. Ven liet haar doen.
‘Hoe is het met ze?’ vroeg Ven ongerust. Goody haalde zijn schouders op.
‘Thomas maakt zich zorgen om je, en Willie denkt dat je op vakantie bent gegaan, dat heeft Thomas hem allesinds wijsgemaakt. Er is nog een vriendje van Willie bij Thomas, een jongetje genaamd Tom, ken je die?’
Ven knitke. ‘De zoon van de man waarbij ik gisteren was,’ verklaarde ze.
‘Aahzo, en kennen die twee elkaar?’ vroeg hij. Ven dacht na, maar vermoedde niet dat Thomas hém kende... Misschien had Thomas gewoon gevraagd of Tom mocht komen logeren voor een tijdje. Hí­j zou dat zeker goed vinden.
‘Ven, je ziet er niet uit, je zou even moeten slapen,’ zei Goody. Hij legde een hand op Vens wang, en een ander op haar voorhoofd. ‘Je bent redelijk warm, heb je koorts?’
Ven schudde haar hoofd, trok zich uit Goody’s handen en zuchtte.
‘Ik ben de laatste dagen redelijk vaak buiten geweest,’ zei ze. Goody reageerde daar niet op. Hij keek in de kamer, en Ven deed hem na. Vittoria staarde met een gepijnigde blik naar Jennifer die huilend naast Georg zijn bed lag. Ze streek over Georgia’s haar, en drukte een kus op haar hoofd. Jennifer had Georgs hand vast, drukte haar lippen er af en toe tegen en smeekte in fluistertoon iets dat Ven niet kon verstaan. Alexander lag nog steeds te slapen, deze keer in Jeremy’s handen. Blijkbaar had hij hem naar de bank gedragen zodat het bed weer vrij was. Ven vond het verloren moeite.
Buiten regende het nog steeds, maar Ven had er niet van genoten toen ze erin stapte. Ze herinnerde zich nog haar laatste belofte aan zichzelf; als het eindelijk opnieuw ging regenen, zou ze er in dansen. Blijkbaar kon ze die belofte alweer in de vuilbak gooien.
En wat zou hí­j nou doen? Zou hij terug door de straten reizen? Zou hij in Frans & Söhne ingebroken hebben om haar documenten zelf te verwijderen? Of was hij misschien dicht in de buurt?
Ven liet een traan over haar wang glijden. Ze kon niet ontkennen dat ze hem mistte. Hij had niet gelogen, dat wist ze wel, en alles wat hij deed was voor haar eigen gezondheid goed. Ven had hem dankbaarder moeten behandelen in plaats van hem midden in een ziekenhuisgang weggestuurd te hebben. Ze had er spijt van, was er verdrietig door. Als ze kon had ze hem nu opgebeld, maar hij was onbereikbaar. Ze zou hem waarschijnlijk nooit meer terug zien.
Goody had gezien dat Ven was beginnen huilen. Hij sloot zijn armen om haar heen en omhelsde haar troostend. Ven snikte steeds luider. Ze was blij dat niemand wist dat ze niet per sé alleen om Georg moest huilen. Ze had geen zin om het hele verhaal te vertellen tegen iemand.
Een lange schrille piep vervulde de kamer. Iedereen keek op, de kinderen werden wakker, en elk gezicht stond paniekerig. Vittoria en Jeremy handelden snel. Zij drukte op de blauwe knop naast het bed, terwijl hij de kinderen mee naar buiten nam. Vlak daarna kwamen de dokters naar binnen. Ven, die nog steeds in Goody’s armen lag, maakte zich los, en rende op het bed af. Ze wist dat Jennifer aan het schreeuwen was van de pijn, maar ze kon alleen haar open mond zien. Het enige dat ze hoorde was de hartmonitor die verder bleef piepen. Vijf seconden, vijftien seconden, één minuut.
Ven kon het witte verband van Georg rood zien kleuren. Waarschijnlijk was het effect van die kogel gekomen. De dokters trokken het verband van zijn borst, probeerden hem te reanimeren. Elke keer dat ze op zijn hart drukten, stroomde er steeds meer bloed uit de wond.
Het was duidelijk dat iets zijn hartwand had doen verscheuren. De dokters hadden het niet opgemerkt, en nu was het te laat. Ze konden hem niet meer naar de operatiekamer brengen, ze moesten alles hier doen.
Een noodoperatie.
‘Ik heb een steriele set nodig mensen!’ riep de dokter. Ven stond nog altijd aan de grond genageld. Ze begon haar gehoord steeds meer terug te krijgen tot ze alleen maar Jennifers geschreeuw kon horen. Ze draaide zich geschrokken naar haar om.
‘Breng deze mensen uit de kamer!’ beval de dokter toen enkele assistenten naar binnen kwamen. Goody reageerde meteen. Hij greep Jennifer vast, en trok haar naar buiten voordat de assistenten het moesten doen. Hij verwachtte wel dat Ven zelf kon reageren.
Maar dat deed ze niet. Ze begon luid te schreeuwen, bijna te gillen, toen een man haar naar achteren trok.
‘GEORG!’ riep ze luid. ‘VERLAAT ME NIET GEORG!’
‘Mevrouw, u moet deze kamer verlaten,’ zei de assistent op een rustige toon. Ven kon zich uit zijn armen trekken, kon niet verbaasd reageren dat ze daar sterk genoeg voor was, en rende terug naar bed.
‘Georg, alsjeblieft, ik kan niet zonder je,’ smeekte ze terwijl ze zijn hand vastpakte. Ze negeerde de armen die haar naar achteren trokken, bleef als een boom staan.
‘Alsjeblieft Georg, alsjeblieft,’ fluisterde ze nog. En daarna liet ze haar spieren los. De assistenten - intussen waren het er twee - trokken haar rustig naar achteren tot ze helemaal uit de kamer was.
Op de gang stonden Vittoria en haar kinderen ongeduldig te wachten tot alles weer in orde was. Jennifer schreeuwde het uit tegen Goody’s schouder, en Jeremy stond tegen de muur met zijn ogen dichtgeknepen. Het was duidelijk dat hij niet tegen al dat verdriet kon. Zijn grijze haren zaten warrig - waarschijnlijk had hij er juist in gegrepen.
Ven keek in het rond. De kamer begon te draaien, en ze moest zich ergens tegen kunnen vasthouden. Ze deed een stap naar achteren tot ze tegen de muur aanzat. Voor ze het wist zakte ze alweer neer.
Er kon geen traan uit haar oog meer vallen. Volgens haar was ze uitgehuild, oftewel te hard in shock om menselijk te kunnen reageren. Ze kneep haar ogen even dicht om te vergeten waar ze was.
En toen zag ze Georg. Hij zag er normaal uit, met een bruine trui, waaruit een witte kraag kwam, en een donkerblauwe jeans. Hij had er nog nooit zo formeel uitgezien. Zijn lange bruine haren waren netjes gekamd, en zijn groene ogen straalden. Ze kon twee mensen achter hem zien. Een vrouw met donkergrijze haren. Ze had dezelfde ogen als Georg, dus Ven vermoedde dat dat zijn moeder was. Naast haar stond er nog een man. Hij leek que gezichtsstructuur bijna honderd procent op Georg. Hetzelfde voorhoofd, dikke wenkbrauwen, ietwat puntige neus dat op dezelfde plek boven zijn mond was, en dezelfde dunne lippen. Ze hadden precies dezelfde glimlach kunnen hebben, alleen keek Georg zijn vader - Ven wist wel zeker dat hij zijn vader was - met diezelfde serieuze blik die Georg soms had als hij werkte. Ven begreep wel waarom.
In dit gezinsplaatje was zij een vreemdeling geweest. Zij hadden haar nog nooit gezien, wantrouwden haar hoogstwaarschijnlijk. Hun ogen keken naar haar alsof ze een aliën was, niet betrouwbaar. Ven draaide zich even naar Georg, en zag hem knikken. Zijn lippen vormden een zin die Ven maar al te goed kon lezen.
“Ik hou van je, mijn vriendin,”� waren zijn woorden, ook al klonken ze niet luidop. Ven voelde een traan over haar wang stromen, beet op haar lip, en probeerde het huilen te bedwingen.
‘Ik hou ook van jou,’ fluisterde ze. Georg glimlachte, reikte met zijn hand naar haar, en wreef over haar wang. Vreemd genoeg kon ze hem niet voelen; hij was precies een geest.
‘Zeg Jennifer dat ik haar nooit zal vergeten, en vertel mijn kinderen dat ik erg veel van ze hou,’ zei hij heel zacht. Ven knikte, haalde diep adem, en sloot haar ogen.
En toen was ze weer op de gang.
Op dat moment ging de deur open. Er kwamen twee dokters naar buiten: de chirurg en een assistent. Ze hadden allebei een verslagen blik, waardoor Ven al genoeg wist. Ze stond op en probeerde haar evenwicht bij te houden.
‘Het spijt me, we waren te laat,’ zei de chirurg spijtig. Hij keek iedereen één voor één aan. ‘Jullie mogen hem nog een laatste keer zien.’
Maar dat kon Ven niet aan. Ze wilde haar laatste beeld van Georg, de gelukkige man naast zijn ouders, niet meer vervangen door de dode man in het bed. Ze schudde haar hoofd, beet zo hard op haar lip dat ze haar vorige bijtwond terug opendeed, en proefde weer eens bloed. Daarna draaide ze zich onevenichtig om. Ze rende weg, negeerde alle verbaasde en verdrietige blikken die haar aankeken, en ging naar beneden. Eens ze buiten was, voelde ze de regen. De druppels vermengden zich weer met haar tranen, en opeens voelde een golf van opluchting. Georg was dan misschien niet meer hier, hij was eindelijk bij zijn ouders. Hij kon eindelijk als een zoon leven bij twee liefhebbende ouders die van hem hielden. Jennifer zou het overleven, ze waren toch niet voor elkaar gemaakt. Ze zou haar ware nog vinden nadat ze klaar was met rouwen om haar vriend. Goody zou het ook redden. Hij was een sterke man, hem kreeg je niet klein.
En zí­j zou het ook overleven. Zij zou gelukkig zijn met de gedachte dat Georg gelukkiger was waar hij nu zat. Hij kon daar helemaal opnieuw beginnen. Zijn ware liefde zou hij daar wel vinden.
En Ven kwam haar belofte na. Ze liet haar hoofd naar achteren zakken, stak haar armen uit, en liet haar schouders ontspannen. Daarna draaide ze zachtjes in het rond zodat de druppels in haar gezicht vielen. Haar gesloten ogen werden van de zoute tranen afgespoeld.
Ieder mens die haar hier zou tegenkomen, zou enkel denken dat ze zichzelf voor een auto wilde brengen. Ven kon niet ontkennen dat ze dat erg zou vinden, mocht het gebeuren. Ze kon toch niet veel meer bijdragen op deze wereld.
Een auto toeterde toen Ven de doorgang blokkeerde. Ven keek terug op, en ging onbeschaamd aan de kant. Daarna maakte ze haar weg voort. Ze zou doorstappen tot ze erbij neerviel. Ze zou iets doen om niet zomaar als een halfdode in een zetel te zitten.

Na de hele dag gestapt te hebben voelde Ven haar tenen en vingers niet meer. Ze was al twee uur aan een stuk aan het klappertanden, maar dat warmde haar niet meer op. Ze had haar armen om haar bovenlichaam heen geslagen, trok zí­jn leren vestje steeds meer dicht. Ze wilde stoppen, maar wist dat ze het niet ging doen. Als ze stopte, ging ze doodvriezen, en als ze doorging, ging ze zowieso neervallen na een tijdje. Ze wilde het liever even uitstellen voordat ze terug naar Georg keerde.
Maar ze hield het niet langer dan tien minuten vol. Intussen waren de regendruppels in sneeuwvlokken veranderd, en de hele weg begon wit te zien. Overal waar ze keek, zag ze wit.
Het kon nog kouder geworden zijn, maar Ven voelde het al niet meer. Ze had geen gevoel in haar tenen of vingers, en haar neus was ook helemaal bevroren. Ven móést uiteindelijk tegen een muur gaan zitten, als was het maar om even uit te rusten. Ze sloot haar ogen, verwachtte Georg te zien.
Maar hij was er niet. Het was zwart onder haar oogleden. Ze had nog steeds geen gevoel.
En toch leek ze te zweven. Het was alsof ze van de grond was, in de lucht vloog. Ze wilde kijken, maar haar oogleden waren niet te vinden. Ven was vergeten waar ze lagen.
Het gevoel van zweven ging maar niet voorbij. Langzaamaan kreeg ze het minder koud, waardoor ze wist dat haar handen en voeten weer gevoelig waren. Ze vroeg zich af wat voor die temperatuurwisseling had gezorgd. Ven kon geen pijnlijke kreun onderdrukken toen het bloed terug in haar aderen stroomde. Van die pijn vlogen haar ogen open.
Ven lag in een bed. Haar kussen was nat van haar haar, en ze had andere kleren aan. De dekens voelden warm aan, en de lucht in de kamer zelf was ook niet bepaald koud. Ze kreeg koude rillingen, greep naar het deken, en trok het strakker om zich heen. Ze draaide zich op haar zij, en merkte een schim op in de schaduw. Haar hart maakte weer een sprongetje, en deze keer was het nog harder dan gewoon de gedachten van hem.
‘Bill,’ fluisterde ze. De schim keek op.

Reacties:

Eliros zei op 19 juni 2010 - 14:08:
Ik ben ooit eens begonnen met dit verhaal te lezen. En ik weet niet meer waarom ik ben gestopt.
Nu zag ik hem dus staan en klikte hem aan om te lezen. En ik was dus van plan om alleen op het laatste hoofdstuk te reageren, omdat ik niet echt goed in reacties schrijven ben... maar toch moest ik even op dit stuk reageren.

Ik moest echt op mijn lip bijten om mijn tranen in te houden... hij moest namelijk in leven blijven! En... nu... dood... SHIT!

Ik ga even het volgende hoofdstuk lezen.

xNadezhda zei op 14 juni 2010 - 13:22:
Lees Kay's reactie nog maar even over, ik huil te hard om zelf iets zinnigs te kunnen zeggen.

Dankjewel dat je dit verhaal schrijft. <3

Kayley zei op 14 juni 2010 - 8:48:
You made me cry.
Het is zo zielig dat Ven hem heeft zien opgeven, dat stuk met die hartmonitor was hartverscheurend.
En ik snap wel, net als Ven, dat hij beter dood af is, bij zijn ouders. Maar alsnog vind ik het niet leuk.
Ik vond Georg en Ven samen zo'n leuke vrienden, en nu zullen ze nooit meer bij elkaar zijn.

En dan Bill die er weer voor Ven is. Wat is het toch een schatje.

Ik snap niet dat dit maar door zo weinig mensen gelezen wordt! Het is fantastisch! o.o'

Paranoia zei op 13 juni 2010 - 22:27:
Awwie ik moest bnaa huilen toen Geo stierf

een hart voor Geooorg ^^

Omg Bill

bijouken zei op 13 juni 2010 - 15:11:
ga je nog verder ????????????,,
rap ????????????????????

laat me dan iets weten
dit verhaal is zo goed

x
kitty